Po tekście krytykującym idiotyczny artykuł w Mamadu, dotyczącym hiper stereotypowego wychowywania dziecka, gdzie ojciec jest okazjonalnym gościem-doglądaczem, dostałem ponad sto wiadomości od matek. W większości były to wypowiedzi przepełnione goryczą i smutkiem, opisujące jak to jest wychowywać dziecko niemal w pojedynkę. Bo ojciec uważa, że to przecież obowiązek kobiety, a on jest zobligowany jedynie do nieprzepijania od razu całej wypłaty i sporadycznego udzielania lekcji życiowych. Które najlepiej, żeby sprowadzały się do wygłaszania coelhoizmów typu „tak to już jest”, „jak dorośniesz, to zrozumiesz”, czy „uczciwą pracą się nie dorobisz”.
Oprócz kobiet, w komentarzach udzieliło się też kilku panów, którzy mówili o tym jak ważne jest dla nich współuczestnictwo w wychowaniu dziecka, a przede wszystkim, jak wiele radości daje im bycie rodzicem w pełnym tego słowa znaczeniu.
Niestety pojawiło się również kilka wypowiedzi od osobników płci męskiej, bo mężczyznami ich nie mogę nazwać, którzy twierdzili, że angażowanie się ojca w życie potomka to głupota i to wyłączne zadanie kobiet. Bo natura je lepiej do tego przystosowała, bo tak było od zarania dziejów i tak ma być. Nie jestem w stanie polemizować z kimś kto jest upośledzony umysłowo, więc usunąłem te komentarze, ale mimo wszystko bardzo mnie ruszyło, że ktoś w ogóle może tak myśleć. Koincydencja sprawiła, że w tym samym momencie dostałem przejmująco osobistego maila od czytelnika, który miał nieszczęście być spłodzonym przez człowieka reprezentującego powyższe podejście.
Jeśli nie ja, to może ktoś, kto to przeżył, przekona wszystkich przyszłych i obecnych ojców, że ich rola nie ogranicza się tylko do dostarczenia plemnika do komórki jajowej. Że ich obecność jest nie mniej, nie więcej, ale równie istotna co obecność matki.
(mail zawierał kilka literówek i błędów składniowych, które poprawiłem za zgodą autora)
(…) Rodzice rozwiedli się jakoś szybko po moim porodzie, miałem jakiś roczek jak mama złożyła pozew do sądu. Różnica charakterów jak to się mówi. (…) Brak drugiego rodzica zacząłem odczuwać już od momentu przedszkola. Nie rozumiałem kto to jest tata, ani co to „dzień ojca” i czułem się trochę wyobcowany, ale to jeszcze nie było takie złe. Taki prawdziwy brak zacząłem czuć jak poszedłem do podstawówki, ani nie znałem się na sporcie, ani na samochodach do tego stopnia, że miałem problem z wymienieniem zawodników naszej reprezentacji, czy popularnych marek aut i koledzy z klasy patrzyli mnie jak na dziwoląga, z którym nie da się pogadać, ale gdy zaczęły się problemy typu gnojenie i bicie przez starszych byłem po prostu totalnie sam.
(…) i gdy ci ze starszych klas bili mnie po twarzy na przerwach nie miałem co z tym zrobić. Pójście na skargę do nauczycielki nie pomagało tylko pogarszało sytuację, bo oni wtedy dowiadywali się, że na nich doniosłem i później bili i upokarzali mnie jeszcze bardziej. Mówienie mamie też było bez sensu, bo miała tyle problemów żeby utrzymać nas dwoje, że nie chciałem jej dokładać więcej. Była zresztą delikatną osobą, więc i tak nie miałaby posłuchu u taki chłystków tylko jeszcze by ją wyśmiali i czułbym się jeszcze gorzej, że ktoś szydzi z mojej mamy. Tam potrzeba było mężczyzny, który by przyszedł po mnie pod szkołę i powiedział, że im przetrzepie skórę jak jeszcze raz będą mnie zaczepiać (…) ale go nie było ani wtedy ani później (…) nawet na komunii się nie pojawił (…)
[emaillocker]
Podobno walczył o mnie w sądzie, więc nie wiedziałem o co chodzi. Wtedy walczył, a teraz już nie? (…) obraził się że przegrał i zrezygnował z bycia moim ojcem i wychowywania mnie? Mama musiała wychowywać mnie sama co było trudne, żebyśmy mieli za co żyć musiała dużo pracować, więc wracała z pracy zupełnie wykończona, ale mimo to poświęcała mi dużo uwagi, chodziła ze mną po lekarzach mimo, że dużo chorowałem i dbała o mnie jak tylko mogła. Widziałem wiele razy, że już nie daje rady bo jest zupełnie sama, więc kiedy zacząłem być już starszym chłopcem pomagałem jej i przejąłem część obowiązków, które w normalnej rodzinie należałyby do męża (…)
Szybko musiałem się usamodzielnić i dorosnąć i zachowywać się jak dorosły, mimo, że miałem kilkanaście lat. (…) mimo, że mama dwoiła się i troiła, żebym wyglądał schludnie i miał podstawowe rzeczy do szkoły, to najczęściej w naszym domu padało zdanie „nie mamy pieniędzy” (…) nawet nie pytałem mamy czy mogę gdzieś pojechać z kolegami na ferie, bo wiedziałem, że nie będzie za co (…)
Myślałem, że im będę starszy tym mniej będę odczuwał brak ojca, ale to nie było tak, że czas leczy rany czy coś w tym stylu. Im byłem starszy tym więcej spraw wypływało gdzie wychodziło, że tak naprawdę to jestem półsierotą. Chyba byłoby mi łatwiej jakby mój ojciec naprawdę nie żył, ale ja wiedziałem, że żyje i to było najgorsze bo ja wiedziałem, że on gdzieś jest może i nawet w tym samym mieście tylko się do mnie nie chce przyznać (…) bardzo dużo zastanawiałem się co złego zrobiłem i czym mogłem zranić albo czym mogłem zawieść mojego tatę, że nie chce mieć ze mną kontaktu. Zastanawiałem się dużo czego mi brakuje, że go w ogóle nie obchodzę ale do dnia dzisiejszego nie wiem. Jednak to uczucie, że coś ze mną jest nie tak i że czegoś mi brakuje zostało.
W kontaktach z rówieśnikami, czy to z kolegami czy z dziewczynami, byłem bardzo niepewny siebie i chyba wycofany, jak to się mówi. Spotkania z dziewczynami zawsze mnie przerażały, bo nie wiedziałem zupełnie jak mam się zachowywać. Nie wiedziałem jak to jest być facetem, jaki facet powinien być wobec dziewczyny, nie wiedziałem co mówić ani jak się zachowywać. Strasznie mnie to stresowało, bo to była dla mnie taka wielka niewiadoma, nie mogłem tego podpatrzeć na przykładzie swoich rodziców ani nikt mi tego nigdy nie pokazał.
(…) miałem duże problemy z byciem stanowczym i asertywnym, a głównie miałem zaniżone poczucie własnej wartości. Zaczęło się to zmieniać dopiero jak poszedłem na terapię, co też było dla mnie stresujące, ale już nie było wyboru (…) Mama widziała, że dzieje się ze mną coś złego, ale nie wiedziała co dokładnie i też nie umiała mi pomóc. (…) mimo, że minęło już wiele lat i sporo się zmieniło w moim podejściu do tych spraw i osiągam sukcesy zawodowe, to poczucie bycia gorszym pozostało (…) Czuję się jakiś niekompletny i jakiś taki uszkodzony i przeraża mnie bardzo założenie własnej rodziny.
Ktoś jeszcze ma wątpliwości, czy ojciec jest potrzebny w wychowywaniu dziecka?
autorem zdjęcia w nagłówku jest Jeremy Brooks
[/emaillocker]
No i nie wiem. Może ktoś mi odpowie. Córkę wychowywałam sama do dziesiątego roku życia, potem wyszłam za mąż za nie jej ojca. Córka ma 21 lat i przez całe dorosłe życie powtarza, że brak ojca był dla niej zupełnie obojętny. Był moment, że ten przypomniał sobie o niej, pisał, obiecywał złote góry…. ja dostałam histerii, już oczyma wyobraźni widziałam jak tracę dziecko, które wyjeżdża do cudem odzyskanego, utraconego ojca…. a tu nic. Jak tylko połapała się, że obiecany samochód jest tylko kartą przetargową, żeby utrzymywać kontakt, przestała mu odpisywać. Nigdy nie zadała mi pytania na jego temat, moje próby… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
jestem wdową; mam dwójkę dzieci w przedszkolu. Przeraża mnie to co przeczytałam:(
Kurczę, bardzo mi przykro i chciałbym napisać coś mądrego, co pomoże, ale nie dysponuję taką wiedzą, jedyne co mi przychodzi do głowy, to wsparcie innych męskich członków rodziny w kwestii wychowania.
Masz rację jeśli chodzi o wsparcie innych męskich członków rodziny. Ja akurat jestem dzieckiem, które zostało wychowane tylko przez mamę. Tata zmarł jak miałam 2 lata, brat 4. Wiadomo, każde dziecko bardzo odczuwa brak ojca ale po moim bracie najbardziej było widać brak ojca. Tutaj na szczęście z pomocą przybył brat mamy, który mimo że tylko 15 lat starszy od nas, był dla nas wzorem do naśladowania. Oczywiście tym męskim, bo największym bohaterem w tej historii jest mama, która idealnie podołała zadaniu samotnego wychowania dwójki dzieci. Nie było nigdy łatwo pod względem finansowym ale ona jakimś cudem wysyłała nas na… Czytaj więcej »
Tak też staram się działać; po synie-4l- widzę jak ogromną ma potrzebę męskiego towarzystwa; jest dziadek, szwagier, inni wujkowie… mam nadzieję że męskie wzorce jakoś przetrwają :)
W takich przypadkach często w życiu mężczyzny ogromnym autorytetem staje się też trener, warto się nad tym zastanowić i za jakiś czas zapisać chłopca do jakiejś drużyny piłkarskiej lub jakiejś innej według jego preferencji.
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie ze swojej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest opowieść kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Dlatego też, jeśli jest możliwość, fajnie jest nie ograniczać się do jednego dziecka – w przyszłości, gdyby wydarzyło się coś nie po naszej myśli, więcej braci i sióstr, to też więcej wsparcia. Tak sobie myślę, że to dużo ważniejsze niż to, by dzieci za młodu miały modne ciuchy.
Wiem, że temat zupełnie o czym innym, ale taka refleksja mnie naszła. Bo co, gdy matka nie ma już swoich rodziców, nie ma rodzeństwa i jeszcze mąż umiera? Znajomi to jednak nie to samo.
tak własnie jest u mnie, nie mam rodzeństwa a i moi rodzice też już nie żyją. Na szczęście jest rodzina męża, która mocno wspiera.
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka} po… Czytaj więcej »
Wiem, że to offtop, ale chciałam tylko dodać, że w pełni się z tobą zgadzam. Może dlatego, że znam to z doświadczenia. Wprawdzie są tacy, którzy nazwą to patologią, ale to tylko pokazuje, że nie znają realiów. Może nie miałam najmodniejszych ciuchów ani nie wyjeżdżałam 3 razy w roku na obozy, ale za to mam 4 braci i jedną siostrę i jestem pewna, że tak jak ja oddam za nich wszystko, tak oni zrobią to dla mnie. W sytuacji kryzysowej będą wsparciem i choćbym nie wiem co, nie zostanę sama.
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka [wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka] po… Czytaj więcej »
Moja mama została wdową kiedy miałam 9 lat, męskie wzorce z rodziny jakoś nagle przestały mieć dla nas czas a przy okazji stałam się wnuczką drugiej kategorii. Czasem wydaje mi się, że się z tym uporałam czasem nie, tak jak teraz kiedy mam łzy w oczach. Wiem jedno mam najwspanialszą mamę na świecie i potrafię wiercić :P
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Uważam, że nie ma potrzeby do zmartwień! To jest opowieść jednej osoby. Tam chłopak czuje się opuszczony i oszukany, tu jest całkiem inna historia. Znam wspaniałego mężczyznę, który od 3 roku życia nie ma ojca i jest świetnym przykładem na to, że czasem, choć to z pewnością trudne, można dać sobie radę bez taty. Chłopak potrafi naprawić w domu dosłownie wszystko, rozwija swoje pasje, jest bardzo inteligentny. Wiem, że przekaz tej opowieści jest inny, ale nie powinna Pani brać sobie jej do serca. Wszystko będzie dobrze!
Musi być dobrze :)
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Nie ma to jak rozpocząć tydzień od płaczu..
Mam cudownego Tatę. I tym samym wielkie szczęście. ;)
Dzięki za ten tekst.
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: A Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka)… Czytaj więcej »
Ja jestem okropna pod tym względem. Kiedyś w ogóle się tym nie przejmowałam, nie brałam do siebie, a im jestem starsza tym bardziej tęsknię za kimś, kto byłby za mną zawsze, jak Mama. I kurwa, dochodzi do tego, że będąc na głupim, disneyowskim, Kopciuszku w kinie, ryczę jak cholera, gdy ojciec księcia umiera, itd. No banał, no banał, ale od momentu wyprowadzki z rodzinnego domu odczuwam wszystko bardziej. I to jest temat, który wybija mnie z rytmu zawszę, i zawsze kończy się to płaczem. Tatusiowie drodzy, nie pozostawiajcie swoich dzieci. Całe życie będą za wami tęsknić, mimo że mówią, że… Czytaj więcej »
Chciałem napisać komentarz, ale po przeczytaniu Twojego stwierdzam, że to bez sensu. Po prostu zgadzam się z Tobą w 100%.
:)
To nawet miło, mimo iż sam temat trudny, to jednak dobrze, że ludzie rozumieją.
Ja też wtrąciłabym dwa słowa, ale podpisuję się pod Twoim komentarzem rękami i nogami. Szczególnie pod tym ostatnim zdaniem..
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treśćowego komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzegnie, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi koment i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Muszę się z Tobą zgodzić w 100%
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieciakiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Również zgadzam się z ostatnim zdaniem – bo to jest tak, że nienawidzimy tego, że odeszli, tego jacy są teraz, a gdyby byli lepsi – kochani, mili, pomocni, chcielibyśmy ich.
Paulinko niestety to czy nimi będziemy zalezy tylko od matki. W Polsce matka może wszystko. Takze wyrzucić ojca z zycia dziecka. Ojca który chce byc dla dziecka rodzicem. Oczywiście nikt ne neguje patologicznych ojców ale mówimy o ojcach których ZMUSZONO do nie bycia ojcami.przez matki oraz polskie tzw. Prawo które wręcz wspiera takie dzialania
Nigdy tego do końca nie zrozumiem, bo zawsze miałam tatę i mamę, ale na miejscu tego chłopaka szukałabym ojca, jeśli jeszcze żyje. Mimo ogromnego bólu, żalu, czasem nienawiści każdy tak naprawdę pragnie odbudować te więzi, tylko często nie pozwala sobie się do tego przyznać.
Znam ludzi, którzy znaleźli Ojca. Ale tak k*rewsko panicznie się boją odezwać, że nie dają rady.
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: -Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »
Cześć, mam podobna sytuacje co ten chłopak, z tą różnicą, że moi rodzice nigdy nie byli małżeństwem. Mojego ojca widziałam kilkukrotnie jako 12-13 latka. Przy okazji załatwiania sprawy alimentacyjnej nasze drogi chwilowo się skrzyżowaly. Jak to dziecko, wiadomo, strasznie się cieszylam że mój tata jednak mnie kocha. Ze jednak chce mieć ze mną kontakt. Nie trwało to jednak długo, bo po kilku spotkaniach coś pękło, jemu się odwidzialo, a może nie miał po prostu siły o mnie walczyć. Później widywalam go jeszcze parę razy na ulicy. Nie poznawał mnie. Zmieniłam się z dziecka w młoda kobietę, więc wmawialam sobie ze… Czytaj więcej »
Mimo że poświęciłem sporo czasu, żeby zabrać głos w dyskusji na tym blogu, autor skasował mi komentarz i mnie zablokował. Albo niech zastrzega, że dyskusja nie jest tu mile widziana, albo niech odda mi jakoś mój czas… Oto treść komentarza: Może autor poruszając jakiś temat postarałby się czynić to logicznie, bo inaczej wprowadza wszystkich w błąd. To nie jest historia kogoś, kogo ojciec ograniczył się do spłodzenia, tylko kogoś, komu matka ograniczyła ojca do spłodzenia go. Wyraźnie jest napisane, że matka odeszła z dzieckiem, a ojciec postawiony nie z własnej woli przed takim samym zadaniem jak matka (wywalczenie dziecka) po… Czytaj więcej »