Kończymy z tą Anglią co? Wiecie już żeby nie żywić się kurczakburgermi i że Hyde Park to najfajniejsze miejsce w Londynie. Teraz dowiecie się gdzie robią zakupy gwiazdy serialu Gossip Girl, gdy lecą na melanż do Europy i to by było na tyle. Chyba, że chcecie więcej. Chcecie?
Salon McLarena
Kompletnie nie znam się na autach. Dla mnie to one wszystkie oprócz koloru, zasadniczo niczym się nie różnią. Serio. No może jeszcze ceną, ale na tym koniec. Dlatego nigdy, ale to nigdy nie mogłem zrozumieć kolesi, którzy dostawali erekcji na widok jakiejś fury. Już nawet jestem w stanie zrozumieć podniecanie się nowym iPhonem, bo na nim przynajmniej można poczytać mojego bloga. Ale na litość boską, pocenie się na widok mechanicznej dorożki? Słabe.
Nie inaczej było, gdy przechodziliśmy obok salonu McLarena. Wiktor prawie dostał palpitacji serca, ja natomiast zwróciłem uwagę na buty dziewczyny idącej na przeciwko (bo trudno mi jak cholera uwierzyć, że ktoś naprawdę się jara tym adidasami na obcasie – bleee, ohyda). Spojrzał na mnie karcącym wzrokiem i usłyszałem “musisz to wrzucić na tego swojego bloga, to jest MAK-LAREN, będziesz miał milion wejść”. No to wrzucam. Nie zawiedźcie mnie z tym milionem!
Centrum handlowe Harrods
Jeśli nigdy nie słyszeliście o tej esencji snobizmu, to
Harrods – luksusowy dom towarowy na Brompton Road, w dzielnicy Knightsbridge, w Londynie. Oprócz domu towarowego w skład Harrods Group wchodzą Harrods Bank, Harrods Estates, Harrods Casino, Harrods Aviation i Air Harrods.
Lans, lans i lans. To tak w skrócie. Jest tam niewiarygodnie drogo (jak dla biednego Polaka oczywiście). Możesz tam pooglądać (bo wątpię, żeby było cię stać na kupno) ciuchy z takimi metkami jak:
- Versace
- Armani
- Dolce&Gabbana
- Hugo Boss
- Pierre Cardin
- Yves Saint Laurent
- Valention
Żeby było śmieszniej, to te ciuchy nie mają cen na etykietach. Czyżby pieniądze nie grały roli? Dla lasek, które mają choć jedną parę Louboutinów z pewnością nie. Abstrakcją było dla mnie również to, że w Harrodsie nie ma zamkniętych salonów poszczególnych marek. Jest tylko jedna wielka otwarta przestrzeń.
Największym zaskoczeniem były jednak kible. Przepraszam bardzo, toalety. Pomijam, że na ziemi marmur, na klamkach złoto, a na lustrze kryształ. Pomijam, że papier w sraczu miększy, niż po wylaniu zgrzewki Cocolino. To co sprawiło, że poczułem się jak małpa w samolocie, to perfumy. Normalnie przy każdej umywalce stały mega drogie perfumy (Lacosty, Bossa i takich tam studenckich marek), którymi można było się psiknąć, albo wykąpać się w nich, jak ktoś miał ochotę. W takiej Galerii Krakowskiej postałyby góra 15 minut, zanim by ktoś ich nie zwinął, a tu taki Londyn i proszę – stoją i stoją. Niebywałe.


Ps. Dementuję plotki, Nimbus 3000 nie jest gejowski.




Galeria sztuki współczesnej
Na tę galerię trafiliśmy zupełnie przypadkowo, wychodząc z Muzeum Narodowego, w którym było na maksa nudno. Jeśli widziałeś Luwr, to nie ma najmniejszego sensu tam zaglądać – nic nowego tam nie zobaczysz. Natomiast owa galeria sztuki współczesnej – no to to jest coś! Cała poświęcona była jednemu artyście. Będę strasznym ignorantem, ale nazwę go brytyjskim Andym Warholem. Świetne prace – masę nawiązań do popkultury i Wielkiej Brytanii, zero patosu. Parę minut dłużej w środku i zacząłbym udawać znawcę sztuki.
Oprócz Beatlesów-bandytów, najbardziej rozśmieszył mnie Super-Barack i para królewska z boomboxem. A Ty, przy czym popuściłeś w spodnie?