Close
Close
Jan Favre

Sztuka przez duże esz, czyli mój przyjaciel jest na ASP

Skip to entry content

Mój przyjaciel, z którym w dzieciństwie rzucałem sąsiadom śnieżkami po oknach, jest malarzem. Oprócz tego, że potrafi pierwszoklasowo wymalować przedpokój, kuchnię i położyć kafelki, to uprawia też malarstwo figuratywne. W jego przypadku, znaczy to mniej więcej tyle, że maluje ludzi. Najczęściej nagich. Kilka razy namawiał mnie, żebym mu zapozował, ale nie chciałem go wpędzać w kompleksy i odmówiłem.

Oprócz odwzorowywania nagich lasek farbą na płótnie, zajmuje się też czymś takim jak serigrafia i kolaż. Z kolażem, to chyba wiadomo o co chodzi? W każdym razie, każdy kto ma rower powinien wiedzieć. Co do serigrafii, to już bardziej złożona sprawa i tym razem wyjątkowo nie będę udawał, że wiem o czym mówię, tylko odeślę Was do Wikipedii. Jakich cudów by jednak z tymi pracami nie robił i w jaki sposób ich nie tworzył, to i tak najważniejsze jest jak one wyglądają i czy są dobre, czy nie. Zgadza się?

 

To co on tam robi na tej ASP?

Same piękne sztuki, jak widać poniżej.

Mam nadzieję, że Wam się podobają, bo w piątek jest…

 

Wernisaż wystawy w Solvayu!

Jak kończyliśmy podstawówkę, to sobie z Patrykiem obiecaliśmy, że zarobimy milion przed 30-stką, choćby miał być koniec świata w 2012 roku. Sytuacja w tej chwili wygląda tak, że Patryk jest już w połowie drogi, a mnie zostało jeszcze tylko 998 tysięcy. Nie wiem jak to będzie z tym końcem świata w sylwestra, ale morał z tego jest taki, że lepiej być malarzem niż blogerem.

Jeśli chcielibyście zgłębić tajniki moczenia pędzla, dowiedzieć się po którym obrazie można już dyktować pięciocyfrowe kwoty lub obejrzeć z bliska więcej prac takich jak te u góry, to jest okazja. Niebywała w dodatku. W ten piątek (9 listopada) w Galerii Solvay jest wernisaż wystawy pod hasłem “Pomyślę o tym jutro”. Event startuje o godzinie 19:00, obecność i punktualność obowiązkowa, garnitur zbędny, wejście za darmo. Gdybyście nie mogli wytrzymać napięcia i już teraz potrzebowali więcej sztuki Patryka Hadas, to klikajcie tutaj. To co, widzimy się?

 

Centrum Sztuki Współczesnej “Solvay” jest na Zakopiańskiej 62. Poniżej mapka dla opornych, gdyby ktoś nie mógł trafić.


Wyświetl większą mapę

(niżej jest kolejny tekst)
Jan Favre

Lipton wie jak traktować klientów

Skip to entry content

Były kiedyś takie czasy (2 tygodnie temu), że nie robiłem zakupów like a boss (w Alma24), tylko normalnie, po nerdowsku (w Carrefourze w Galerii Krakowskiej). I kupiłem sobie herbatę. Herbatę Liptona o smaku słodszym, niż szarlotka w schronisku na Gubałówce – “wanilia i karmel”. To mój drugi ulubiony smak, zaraz po “gruszce i karmelu”, który jest best of the best (to takie info na marginesie, gdyby ktoś chciał mnie na herbatkę zaprosić). I cóż z ta herbatą (oprócz tego, że jest w lekko przehajpowanych piramidkach), pewnie się zastanawiacie?

A no to, że po otworzeniu pudełka okazało się, iż kilka torebek jest dziurawych i pustych. Czyli, że są tam buble, których nijak nie da się zaparzyć, użyć ani nawet ozdobić nimi choinki (i z podrywu na herbatę za 6 zeta nici). Wkurzyłem się. Co prawda nie wyszedłem przez drzwi nie otwierając ich, ani nawet powieka jakoś specjalnie nie zaczęła mi drżeć, ale ciśnienie się podniosło. Głównie dlatego, że wyrzuciłem paragon zaraz po odejściu od kasy (bo jakoś nie mam w zwyczaju kolekcjonowania makulatury). A jak wiadomo bez paragonu lub pistoletu reklamacji się nie uwzględnia.

Zazwyczaj, ale nie tym razem…

 

Takie podejście do klienta to ja rozumiem!

Napisałem do Liptona co za życiowe nieszczęście mi się przytrafiło, licząc na jakąś rekompensatę, ale szczerze mówiąc myślałem, że oleją temat (jak to duże marki mają w zwyczaju). Dostałem maila pisanego stylem auto-respodenra, żebym podał miejsce zakupu (jakie to ma znaczenie?) i dane teleadresowe i czekałem. I czekałem, czekałem i czekałem. Zniosłem dwa jajka, minęły prawie dwa tygodnie i dziś rano jakiś hultaj obudził mnie dudniąc dzwonkiem do drzwi. Listonosz rzecz jasna. Zdziwiłem się, bo nic oprócz świętego spokoju nie zamawiałem, ale jak powiedział, że nic nie trzeba płacić tylko się podpisać, to wziąłem paczuszkę.

A w paczuszce były 3 pudełeczka herbat Liptona i list wyjaśniający sytuację. Zasadniczo po tym jak zobaczyłem, że ktoś przyniósł mi do domu, ot tak, 3 rodzaje herbaty, w tym jeden którego jeszcze nie próbowałem, żadne listy nie były potrzebne. To była najlepsza rekompensata i przeprosiny jakie mogłem dostać (dobra przesadzam, mogli dać 6 paczek, ale i tak jest ok). Tak to się to powinno załatwiać, a nie jakaś zabawa w zbieranie paragonów po każdym pudełku zapałek.

Jak już wypiłem z dziewczynami po 3 kubki każdego smaku i byłem na herbacianym haju, to zerknąłem na ten list. Nie było tam nic odkrywczego, ale też nic żenującego. Nie zwalili winy na pijanego studenta-praktykanta, który celowo sabotował pracę firmy i już tam nie pracuje (jak to mają w zwyczaju oświadczać agencje social media). Napisali o tym co zapewne miało miejsce, że produkcja u nich jest zautomatyzowana i, jak w każdym procesie produkcyjnym, czasem dochodzi do zakłóceń. Stąd wady w produktach. Normalna sprawa, nic wielkiego. Wiadomo, że takie rzeczy się dzieją i nie ma co ciskać gromami. Najważniejsze, że nie mają cię tam, gdzie ojciec Foresta Gumpa trzymał zegarek podczas wojny. I za to szacunken, respekta i w ogóle.

Reasumując – Lipton zawsze spoko!

Jan Favre

Depresja chodziłaby w Air Maxach

Skip to entry content

Maria Peszek ściągnęła pióropusz, ścięła włosy na kadeta, przestała grać seksualnością w tekstach, włożyła ermaksy i pogrążyła się w depresji. Kpię sobie troszeczkę i to bynajmniej  nie z powodu jej wyznań na temat złego nastroju na plaży w Tajlandii. Śmieszy mnie jak cholera, że od dwóch lat Polacy, jeden po drugim, doznają olśnienia i odkrywają buty, które są w produkcji od 1987 roku. Polscy raperzy chodzą w nich od 15 lat, amerykańscy od 35, a tu nagle bum – w 2010 cała Warszawka nagle dowiedziała się o istnieniu Nike Air Max. Czekam aż Cichopek, Herbuś i ekipa z “Na wspólnej” też dozna olśnienia i od stycznia już nikogo poza emerytami nie zobaczymy w innych sufiksach.

To tak tytułem wstępu, a przechodzą do meritum, to…

 

Sorry Maria, ale brzmisz jak Nosowska

To nie zarzut, to po prostu stwierdzenie. Celowo nie rzucałem się na recenzję “Jezus Maria Peszek” zaraz po premierze. Chciałem na chłodno, z perspektywy czasu napisać jak mi się widzi ta płyta. I tak – jeśli chodzi o warstwę tekstową, to brzmi jak kontynuacja “Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!” Heya. Jeśli natomiast chodzi o muzykę, to brzmi jak nie do końca udany sequel remixów tej samej płyty (mam na myśli “RE-MURDPED!”).

Co do tej muzyki (do której można mieć największe zastrzeżenia), to jest trochę popu, trochę elektroniki i trochę alternatywy. Z nastawieniem na “trochę” . Wszystkie podkłady są tak minimalistyczne, że momentami wręcz toporne. Słucha się tych kawałków i słucha i czeka aż coś zacznie się dziać i w końcu się dzieje – zmienia się utwór. Dobre kompozycje, takie jak “Ludzie psy” (które czuć, że było mocno inspirowane remixem “Piersi Ćwierć”), czy “Wyścigówka” sąsiadują z niewybuchami typu “Sorry Polsko”, które ma tragiczne zwrotki i świetny refren. Nie pastwiąc się nad producentami, muzyka na płycie nie jest zła, ale brakuje jej głębi i wyjątkowości.

 

Jeśli zdjęła pióropusz i nie śpiewa już o seksie, to czym?

Jest mniej młodzieżowo, ale równie kontrowersyjnie. A w zasadzie, to chyba nawet bardziej. Pomijając akcje pod tytułem “jestem smutna, zostawił mnie chłopak i kawior z bieługi nie smakuje już tak samo”, to jest sporo treści, których nie odważyłby się poruszyć żaden popowy wykonawca. Z mocniejszych numerów na nowej płycie Peszek, to “Nie wiem czy chcę”. Maria otwarcie mówi, że ma 40-stkę na karku, ale nie będzie przykładną matka Polką i żadna reprodukcja nie wchodzi w grę. Nie będzie rodzić dzieci, gotować obiadków i zmieniać pieluch. Wiele kobiet tak myśli i czuje, żadna (poza niewyraźnie bełkoczącą Szczuką) o tym nie mówi. RE-SPE-KTA!

Drugi, dużo bardziej skandaliczny w kontekście naszego społeczeństwa utwór, to “Pan nie jest moim pasterzem”. Jezus Maria Peszek, chciałbym zobaczyć do tego klip. Mohery by zwariowały, nie starczyłoby respiratorów. Wokalistka w owym protest songu bezwstydnie wyznaje, że je mięso w piątek i nie chodzi do kościoła w niedzielę. Jest na tyle bezczelna, że wysoce prawdopodobne jest, iż nie przyjmuje księdza po kolędzie. Stanowczo odradza się słuchanie osobom, które nie były w tym tygodniu u spowiedzi i wszystkim dzieciom przed 45-tym rokiem życia. Jeśli zapuścicie to w dzień święty na swoim iPodzie, opęta Was szatan!

Trzecim gwoździem do trumny Marii Awarii jest fakt, że jej się Polska nie podoba. I to aż w dwóch piosenkach! Jakby rządził PiS, to już dawno zawinęliby ją na dołek, a tak to pewnie tylko dostaje pogróżki od Obozu Narodowo Radykalnego. Ma ojca znanego aktora, to jej się w cyckach po przewracało i myśli, że w tym kraju można nie być patriotą. Nie można! Albo tatuujesz orzełka na żebrach albo auf Wiedersehen! Mam rację?

 

Jestem za, a nawet przeciw

To jest dobra płyta. Nie wybitna, ale dobra. Warto sprawdzić choćby po to, żeby dowiedzieć się jak bezpruderyjna, wyzbyta z konwenansów Polka postrzega Amy Winehouse.

[box type=”tick” size=”large” style=”rounded” border=”full”]I pamiętajcie: komentowanie rąk nie brudzi i nie trudzi otwartych ludzi![/box]