Dotarliśmy, jesteśmy cali i zdrowi i nawet nie okradli nas w pierwszy dzień (zresztą w drugi też nie), co jest podobno nie lada wyczynem. W samolocie zapoznaliśmy koleżankę, która jest rezydentką w Barcelonie (oprowadza wycieczki i takie tam). Powiedziała nam, że przejście przez La Ramblas bez utraty portfela jest jak trafienie świeżych kurczaków w Tesco – turystom rzadko się zdarza. A nam się zdarzyło i udało nawet trafić do miejsca, w którym mieszkamy, bez wielkiego krążenia.
Gaudi, Gaudi, Gaudi
Gdy pytałem Was co warto zobaczyć w Barcelonie, sporo osób pisało, że to miasto Gaudiego. Że tylko on i jego prace tu się liczą, a reszta artystów może czyścić mu sandały. To poszliśmy sprawdzić, czy tak jest faktycznie.
Sagrada Familia
Gdyby tak wyglądały kościoły w Polsce, to chyba zacząłbym do nich chodzić. Wchodzisz do takiego i czujesz się jak w galerii sztuki. Te światła, ta przestrzeń! Sagrada Familia to zaprzeczenie kościoła jaki znam. Ani ni czuć tam stęchlizny, ani wyjątkowego cierpienia, ani przenikającego poczucia powagi. Miałem wrażenie, że jestem raczej w nieotwartej dyskotece, niż miejscu, gdzie ludzie odprawiają pokutę za grzechy.
W kościele projektu Antoniego Gaudiego zrobiły na mnie wrażenie 3 rzeczy, których nie widziałem nigdzie indziej:
- baśniowe witraże (kozackie kolory!)
- lewitujący Jezusek (byłem przekonany, że jak się wrzuci pieniążka to zacznie latać)
- automat na kawę (wyobrażacie sobie to w polskim kościele? nie ma szans!)
Park Güell
Park równie kiczowaty jak kościół. W zamyśle miało być to zaciszne miejsce dla kilku burżujskich rodzin zamieszkujących okolicę. Obecnie jest jednym z najbardziej tłocznych miejsc w Barcelonie. Ludzie walą tam drzwiami, oknami i czasem wchodzą przez komin, ale trzeba przyznać, że park w sam w sobie jest bardzo przyjemny.
Miał ten Gaudi gest przy projektowaniu. Tak jak w przypadku Sagrada Familia – wszystko jest wielkie i wszystkiego jest dużo. Między innymi dlatego projekt ogrodu (jak i kościoła) nie został skończony za życia twórcy. Zleceniodawcy skończyły się pieniądze. Mimo, że był miliarderem.
W Parku Guell pierwszy raz widziałem drzewko z pomarańczami i prawdziwe kaktusy (w sensie te jak z filmów o dzikim zachodzie). Oprócz tego polecam widok z górnego tarasu. Widać caluśkie miasto wzdłuż i wszerz. Szczęka opada i można obślinić sobie buty.
Paella z owocami morza
Jestem tu trzeci dzień, a już zdążyłem znienawidzić kelnerów i obsługę we wszystkich lokalach. TU SIĘ NA WSZYSTKO STRAAASZNIE DŁUGO CZEKA! Pojęcie “fast food” w tym kraju to oksymoron. Chyba, że za “fast” uznasz 15 minut czekania na frytki, których podanie w Polsce zajmuje 30 sekund (od momentu zamówienia łącznie z zapłatą).
Mocno rekomendowaliście paellę, a ja ogólnie lubię owoce morza, więc poszliśmy z Patrykiem sprawdzić ten temat. Siedliśmy sobie w miłej knajpce, przy jednej ze spokojniejszych ulic. Ludzi było raczej nie za wiele, a szamka kosztowała niecałe 9 euro – idealnie! Po 35 minutach umierania z głodu i czekania na, co by nie mówić, dość proste danie, chciałem wybiec stamtąd i powiesić się na palmie. Na szczęście tego nie zrobiłem.
Gdy kucharz w końcu przyniósł jedzenie, gdy je zobaczyłem, gdy spróbowałem… doceniłem każda minutę oczekiwania. Było pyszne! To niby tylko ryż z małżami, ale w domu bym sobie takiego nie zrobił. Widać, że znają się na temacie, bo było świetnie przyprawione. Każdy kęs rozpływał się w ustach. Po zjedzeniu swojej porcji od razu chciałem zamówić drugą. Polecam!
Dzisiaj natomiast będziemy sprawdzać jak radzi sobie tutejsza tortilla, czyli omlet z ziemniakami (sorry, jeśli narobiłem Wam smaka).