Nigdy nie rozumiałem tej paplaniny o tym, że pieniądze leżą na ulicy.

Niby gdzie? Raz w 3-ciej gimnazjum znalazłem dwie dyszki przy kościele i tyle. Od tego momentu nawet piąteczka mi się nie trafiła. Dobra, wiedziałem, że to taka metafora i odnosi się do tego, że zarobić można na wszystkim, tylko trzeba mieć pomysł, ale i tak mnie to nie przekonywało. Pomysłów zawsze miałem od groma, a pieniędzy z nich zero. Inna sprawa, że nigdy nie wiedziałem jak je zrealizować i już po kilku pierwszych przeszkodach poddawałem się.

To hasło o kasie przy chodniku zaczęło mieć dla mnie większy sens dopiero po książce Kominka…

„Bloger”

Jest w niej wszystko co musisz widzieć, żeby prowadzić bloga. Wszystko. Oczywiście bloga, którego będzie czytał ktoś poza Tobą i automatem do ściągania adresów e-mail ze stron.

Tomek prowadzi za rączkę po kolejnych etapach tworzenia internetowego pamiętnika. Od wyboru domeny, przez tworzenie tekstów, po animowanie społeczności. Kwestie, które rozkminiałem tygodniami wyjaśnione są czarno na białym na zaledwie kilku stronach. Wnioski, do których dochodziłbym miesiącami dostałem podane na tacy pod sam nos. Większość rzeczy, które wiem o blogowaniu, wiem z tej książki. I szczerze mówiąc, byłem mocno zdziwiony, czemu ktoś chce dzielić się tą wiedzą.

Gdybyś znalazł skrzynię ze złotem rozdawałbyś mapy z drogą do niej na lewo i prawo?

Ha! Zdziwiłbyś się, ale mógłbyś to zrobić, a ludzie i tak nie doszliby do skarbu. Czemu? Bo…

Ludzie nie wierzą, ludziom się nie chce

Są dziesiątki poradników jak zostać dobrze zarabiającym grafikiem. Setki jak stać się świetnie zarabiającym programistą. I pewnie z 15 jak prowadzić z powodzeniem firmę remontowo-wykończeniową w Wielkiej Brytanii.

I co? I nic.

Ludzie je kupują, czytają i odkładają na półkę. Mimo, że dostają gotowy przepis na sukces nie wierzą w niego. To dla nich za mało. Musieliby zobaczyć na własne oczy, musieliby dotknąć. Ale żeby to się stało, musieliby zacząć działać. Zamknięta pętla.

Wracając do mojego podwórka, ile znacie blogów, które wybiły się odkąd wyszła ta książka? I mówiąc wybiły, mam na myśli zauważalne zwiększenie liczby czytelników i kampanii reklamowych. Dwa? No dobra, z moim to trzy. A powinno być ich ponad tysiąc licząc po ilości sprzedanych egzemplarzy. Co z resztą osób, które ją kupiły? Czyżby nie chciało im się ugiąć nóżek, żeby podnieść pieniążka z ziemi?

Założę się o dobrą pizzę, że to brak wiary. Nie wierzą że stosowanie się do zwartych w niej porad może przynieść efekty. I tak samo będzie z…

„Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj”

Skończyłem czytać ją w piątek i moją pierwszą myślą było „łouł! Dzięki Tomek za drogę do El Dorado!”. Drugą „yyy, premiera była tydzień temu, a ja ją przeczytałem dopiero teraz, co znaczy, że muszę się pospieszyć… zadzieram kiecę i lecę!”. Trzecią „wyluzuj, z porad w tej nie skorzysta więcej osób, niż w poprzedniej. Możesz znów zacząć sypiać bez Xanaxu”.

W drugiej części poradnika dla blogerów jest wszystko, co musisz wiedzieć o zarabianiu na blogu. Wszystko. Jest sporo o podejściu do pisania i cechach wyróżniających dobrego twórcę. Pojawiają się też wątki związane z nastawieniem do pieniędzy jako takich, ale przede wszystkim są konkrety.

Przykłady najczęstszych błędów i dobrych praktyk. Przykłady dobrych i złych kampanii. Przykłady adekwatnych stawek i tych nie do końca.

Jest o tym za co brać, kiedy brać i ile. Jest o tym co robić, żeby w ogóle ktoś chciał Ci dać. I o tym, co robić, żeby nigdy w życiu nikt Ci nie wysłał maila zatytułowanego „współpraca”. Jest o grzeszkach, potknięciach i głupich pomysłach. Jest sporo o kreowaniu i zarządzaniu wizerunkiem, i o naciągaczach, którzy będą Ci oferować zrobienie tego za Ciebie. Jest o wszystkich rzeczach, które chciałem wiedzieć kupując tę książkę, a do których dochodziłbym dużo dłużej, niż przeciętny nastolatek w łóżku.

Jeśli blogujesz, bądź zamierzasz blogować, po to by wyczarować sobie pracę z hobby, to „Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj” jest gotową recepturą. Mam tylko małą prośbę, gdy już ją przeczytasz, wrzuć ją ze wersalkę albo do pawlacza i zapomnij o niej. Możesz opowiadać znajomym na przerwie lunchowej, że zdarzyło Ci się coś takiego czytać, ale nie wracaj do niej. Nie podnoś pieniędzy z ziemi.

Nie potrzebuję większej konkurencji.

(niżej jest kolejny tekst)

Schował mi worek z trampkami. Szukałem go 15 minut, nie znalazłem, spóźniłem się na lekcję i dostałem reprymendę od wychowawczyni, że nie mam zmiennego obuwia. Śmiał się z cała klasą. Mnie to nie śmieszyło.

Podczas długiej przerwy wyciągnąłem mu piórnik z tornistra i poprzebijałem wszystkie naboje. Śniadanie, podręczniki i zeszyty pływały mu w atramencie. Śmiałem się z połową klasy. Wychowawczyni to nie śmieszyło.

Kazano nam się przeprosić, pogodzić i polubić. Taki pedagogiczny żarcik.

3 lata później byliśmy bliskimi kumplami. Czesaliśmy kombosy w Tekkenie, próbowaliśmy zaciągnąć się papierosem bez wymiotowania i uganialiśmy się za tą samą 12-latką. W Tekkena byłem lepszy, zaciągać nauczyłem się dopiero w liceum, a Alicja miała gdzieś nas obu. Kiedyś po wuefie, widzieliśmy jak siedzi z Piotrkiem z 5b na ławce za boiskiem i trzymają się za ręce. Przez następny semestr Piotrek był najczęściej faulowanym zawodnikiem. Przypadek.

W gimnazjum zaczęło nam być nie po drodze. Przestaliśmy gadać. Burza hormonów, czy coś. W średniej szkole wróciliśmy do mówienia sobie „cześ”, a w okolicach matury znów mogłem powiedzieć, że Kamil to mój kumpel. Zatoczyliśmy koło.

Ja miałem problemy z trafianiem do bramki, on ze zdawaniem. Mnie z łatwością przychodziło liczenie pochodnych, jemu łamanie nosów. On nie odnalazłby się na studiach, ja w roli męża i ojca w tak młodym wieku. Dużo nas dzieliło. W zasadzie to bardzo dużo, ale nie mieliśmy problemu, żeby się dogadać. Zawsze znajdowaliśmy wspólny język, bo łączyło nas to samo – chcieliśmy od życia więcej. Więcej, niż mieliśmy. I chciało nam się ruszyć dupę, żeby to zdobyć.

Obaj chcieliśmy żyć jak królowie – jeść kawior z bieługi na półmiskach z Rosenthala na śniadanie i pić Dom Perignon w Hiltonie na podwieczorek. Jeździć na deskorolce po Luwrze i na bmxie po Belwederze. Surfować na falach w Californii i tańczyć na karnawale w Rio. Budzić się w Paryżu i zasypiać w Tokio. Przeżywać, doświadczać, poznawać. Z tym, że ja bardziej chciałem być rekinem biznesu grającym na giełdzie, a on właścicielem największej firmy budowlanej w kraju, ale cel był ten sam.

Od kilku lat widujemy się dość rzadko. W zasadzie to raz do roku. W dodatku, gdy go odwiedzam, to jest jakiś zfochowany. Mało się odzywa. Nie wiem, czy to przez pogodę, czy ma do mnie jakiś żal, ale gdyby ktoś spojrzał na nas z boku, to pomyślałby, że prowadzę monolog. Wczoraj też tak było. Słowem się do mnie nie odezwał! Może nie podobały mu się moje nowe buty i wolał nic nie mówić, żeby nie wypalić, że wyglądam jak pajac? Nie wiem, ale zawsze gdy rozmawiam z Kamilem i zapalam znicz nad jego grobem, myślę, że za wcześnie odszedł.

20 lat, to nie jest dobry moment na śmierć. Zresztą jest w ogóle jakiś dobry moment, żeby umrzeć?

Długo wydawało mi się, sorry, byłem przekonany, że nigdy nie nastaje taki czas w życiu człowieka, kiedy myśli sobie „aaa, tyle już zrobiłem to mogę iść do gleby”. Albo „zobaczyłem, co miałem zobaczyć. Nie ma sensu dalej uszczuplać kasy ZUSu. Szykujcie trumnę”. „Wszystkie kluby w Europie odwiedzone, browary wypite, laski zaliczone. Nic tu po mnie, dzwońcie po koronera” też brzmi absurdalnie.

Byłem pewien, że zawsze jest coś jeszcze.

Jeszcze jeden kraj do poznania. Jeszcze jedna książka do przeczytania. Jeszcze jedna góra do zdobycia. Jeszcze jedno danie do spróbowania, czy choćby para cholernych butów do kupienia! Zawsze jest coś jeszcze. Coś czego nie widziałem, nie próbowałem, nie doświadczyłem, nie mam, a chcę! Chcę, chcę, chcę!

Myliłem się.

Spotykam ich na światłach, spotykam ich w przejściu przy dworcu, mijamy się w drzwiach autobusu. Nie mają czasu pogadać. Nie chcą pogadać. Nie mamy o czym pogadać. Zaczęli „dorosłe” życie, podobno to „prawdziwe”. Chodzą do pracy, spędzają tam średnio połowę czasu, w którym nie śpią, wracają do domu i oglądają serial. Bez różnicy jaki. Dostają wypłatę. Płacą za przeciętną szamę i klitkę w której śpią. I to im wystarcza. Są zmęczeni. Zrobili swoje. Nikt nic więcej od nich nie wymaga, więc nic ponad to nie robią. Przez kolejne 40 lat będą jeść, srać i spać. I tyle. Chcą tylko świętego spokoju. Nic więcej.

Dla nich to dobry moment na śmierć. Nawet im to nie zrobi różnicy.

autorem zdjęcie jest Dawid Wallace

Telewizja to wciąż największe i najsilniejsze medium. Dociera do każdego domu, i co ważniejsze, jest odbierane w każdym domu. Są stacje mniej i bardziej popularne, a TVN jest na szczycie tej telewizyjnej piramidy (jeśli oczywiście nie bierzemy pod uwagę fanatycznych zwolenników PiSu). Pojawienie się w takim środku masowego przekazu, to zarówno wielka szansa, jak i pole minowe.

Jessica Mercedes Kirschner we wczorajszym odcinku “Kuby Wojewódzkiego” poinstruowała nas jak nie dać się wysadzić.

Po pierwsze: zastanów się po co tam idziesz

Nie chwytaj się zaproszenia do talk-showu jak tonący pozłacanej brzytwy.

Przed podjęciem decyzji o udziale w nośnym programie rozrywkowym, warto zadać sobie pytanie “po co?”. Po co chcesz się tam pojawić? Co da Ci udział w nim? Co chciałbyś powiedzieć i dlaczego? Czym chcesz się podzielić z milionami Polaków? Opowiedzenie samemu sobie na te zajebiście, ale to zajebiście ważne pytania, decyduje o sukcesie udziału w owym przedsięwzięciu.

Jessica ewidentnie udzieliła sobie takich odpowiedzi.

Od samego wejścia widać było, że wie po co tam jest. Że nie trafiła przed kamery przypadkiem. Że wie o czym chce opowiedzieć i w jaki sposób. Śmiało chwaliła się prowadzeniem bloga, pisaniem o modzie, relacjonowanie pokazów i opiniowaniem trendów. Mówiła o współpracy z markami, o motywacji do blogowania i planach na najbliższą przyszłość. Cel występu osiągnięty w stu procentach.

Po drugie: przygotuj się

Fajnie, że wiesz żeby w wypowiedziach skupić się na swoim internetowym pamiętniczku, ale prawie na pewno nie będziesz miał na to okazji.

Czy to w tym programie, czy w innym bardziej show, niż talk, prowadzący nie jest Twoim przyjacielem. Ma robić widowisko, a recytowanie formułek z pamięci nie jest widowiskowe. Dlatego będzie Ci przerywał, zmieniał temat i zadawał niewygodne pytania, licząc, że strzelisz jakąś gafę, która później wyląduje na Kwejku. Żeby ustrzec się przed zostaniem mem, warto przygotować sobie odpowiedzi na najbardziej oczywiste trudne pytania.

Mercedes odrobiła pracę domową na szóstkę z plusem.

Mimo, że Wojewódzki zaczął od ataku przytaczając niewygodne wypowiedzi na jej temat, Jessica z miejsca odbiła piłeczkę. Nie pozwoliła się ośmieszyć. Zapytana o zarabianie na reklamach nie plątała się w zeznaniach. Nie intonowała “yyyyy”, ani “eeeee” we wszystkich możliwych harmoniach, wodząc wzrokiem po podłodze. Przy zarzutach o błahość mody, też długo się nie zastanawiała. Wiedziała, że takie pytania się pojawią i wiedziała jak na nie zareagować.

Po trzecie: nie pozwól by Ci przerywano…

Nawet przy odpowiedniej zaprawie psychicznej, po wpływem stresu, emocji, kamer, świateł i świadomości, że to nagranie zobaczą wszyscy Twoi znajomi, łatwo ulec tremie. Zaciąć się, zacząć jąkać i pozwalać by Ci przerywano. W pół zdania, w pół słowa, czasem zanim zdążysz wziąć oddech. Nic odkrywczego tu nie napiszę, bo sam raczej spinam się takimi wystąpieniami, a dystansu do nich nabiera się z czasem.

W takich momentach najsensowniej nie zapomnieć o oddychaniu. I o tym co chciało się powiedzieć.

20-letnia blogerka modowa, mimo młodego wieku opanowała to na poziomie, na którym nie jest połowa osób publicznych. Nie pozwalała zdominować się w rozmowie, ani zepchnąć jej na rynsztokowe tematy. Każdą wypowiedź doprowadzała do końca, mimo licznych prób wejścia w słowo. Jeśli chciała coś powiedzieć, to to robiła. I, za co jeszcze większe brawa ode mnie, nie przeginała w drugą stronę.

…ale nie kozacz!

Nie dała się ponieść ani sprowokować. W żadnym momencie nie była agresywna, ani obsceniczna. Trzymała nerwy na wodzy. Będąc w tak stresowej sytuacji, nawet gwiazdom z wieloletnim stażem nie udaje się zachować spokoju. Dają się podpuścić, puszczają im hamulce i pokazują mroczne oblicze. Najlepszym tego przykładem jest Doda, która rozjuszona którymś z docinków oblała gospodarza wodą. Jessica przez cały wywiad nawet nie uniosła głosu.

Warto obejrzeć ten występ więcej, niż raz. To naprawdę dobry instruktaż.

Komentarz do świata za oknem.

Ludzie nie lubią podnosić pieniędzy z ziemi