Nigdy nie rozumiałem tej paplaniny o tym, że pieniądze leżą na ulicy.
Niby gdzie? Raz w 3-ciej gimnazjum znalazłem dwie dyszki przy kościele i tyle. Od tego momentu nawet piąteczka mi się nie trafiła. Dobra, wiedziałem, że to taka metafora i odnosi się do tego, że zarobić można na wszystkim, tylko trzeba mieć pomysł, ale i tak mnie to nie przekonywało. Pomysłów zawsze miałem od groma, a pieniędzy z nich zero. Inna sprawa, że nigdy nie wiedziałem jak je zrealizować i już po kilku pierwszych przeszkodach poddawałem się.
To hasło o kasie przy chodniku zaczęło mieć dla mnie większy sens dopiero po książce Kominka…
„Bloger”
Jest w niej wszystko co musisz widzieć, żeby prowadzić bloga. Wszystko. Oczywiście bloga, którego będzie czytał ktoś poza Tobą i automatem do ściągania adresów e-mail ze stron.
Tomek prowadzi za rączkę po kolejnych etapach tworzenia internetowego pamiętnika. Od wyboru domeny, przez tworzenie tekstów, po animowanie społeczności. Kwestie, które rozkminiałem tygodniami wyjaśnione są czarno na białym na zaledwie kilku stronach. Wnioski, do których dochodziłbym miesiącami dostałem podane na tacy pod sam nos. Większość rzeczy, które wiem o blogowaniu, wiem z tej książki. I szczerze mówiąc, byłem mocno zdziwiony, czemu ktoś chce dzielić się tą wiedzą.
Gdybyś znalazł skrzynię ze złotem rozdawałbyś mapy z drogą do niej na lewo i prawo?
Ha! Zdziwiłbyś się, ale mógłbyś to zrobić, a ludzie i tak nie doszliby do skarbu. Czemu? Bo…
Ludzie nie wierzą, ludziom się nie chce
Są dziesiątki poradników jak zostać dobrze zarabiającym grafikiem. Setki jak stać się świetnie zarabiającym programistą. I pewnie z 15 jak prowadzić z powodzeniem firmę remontowo-wykończeniową w Wielkiej Brytanii.
I co? I nic.
Ludzie je kupują, czytają i odkładają na półkę. Mimo, że dostają gotowy przepis na sukces nie wierzą w niego. To dla nich za mało. Musieliby zobaczyć na własne oczy, musieliby dotknąć. Ale żeby to się stało, musieliby zacząć działać. Zamknięta pętla.
Wracając do mojego podwórka, ile znacie blogów, które wybiły się odkąd wyszła ta książka? I mówiąc wybiły, mam na myśli zauważalne zwiększenie liczby czytelników i kampanii reklamowych. Dwa? No dobra, z moim to trzy. A powinno być ich ponad tysiąc licząc po ilości sprzedanych egzemplarzy. Co z resztą osób, które ją kupiły? Czyżby nie chciało im się ugiąć nóżek, żeby podnieść pieniążka z ziemi?
Założę się o dobrą pizzę, że to brak wiary. Nie wierzą że stosowanie się do zwartych w niej porad może przynieść efekty. I tak samo będzie z…
„Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj”
Skończyłem czytać ją w piątek i moją pierwszą myślą było „łouł! Dzięki Tomek za drogę do El Dorado!”. Drugą „yyy, premiera była tydzień temu, a ja ją przeczytałem dopiero teraz, co znaczy, że muszę się pospieszyć… zadzieram kiecę i lecę!”. Trzecią „wyluzuj, z porad w tej nie skorzysta więcej osób, niż w poprzedniej. Możesz znów zacząć sypiać bez Xanaxu”.
W drugiej części poradnika dla blogerów jest wszystko, co musisz wiedzieć o zarabianiu na blogu. Wszystko. Jest sporo o podejściu do pisania i cechach wyróżniających dobrego twórcę. Pojawiają się też wątki związane z nastawieniem do pieniędzy jako takich, ale przede wszystkim są konkrety.
Przykłady najczęstszych błędów i dobrych praktyk. Przykłady dobrych i złych kampanii. Przykłady adekwatnych stawek i tych nie do końca.
Jest o tym za co brać, kiedy brać i ile. Jest o tym co robić, żeby w ogóle ktoś chciał Ci dać. I o tym, co robić, żeby nigdy w życiu nikt Ci nie wysłał maila zatytułowanego „współpraca”. Jest o grzeszkach, potknięciach i głupich pomysłach. Jest sporo o kreowaniu i zarządzaniu wizerunkiem, i o naciągaczach, którzy będą Ci oferować zrobienie tego za Ciebie. Jest o wszystkich rzeczach, które chciałem wiedzieć kupując tę książkę, a do których dochodziłbym dużo dłużej, niż przeciętny nastolatek w łóżku.
Jeśli blogujesz, bądź zamierzasz blogować, po to by wyczarować sobie pracę z hobby, to „Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj” jest gotową recepturą. Mam tylko małą prośbę, gdy już ją przeczytasz, wrzuć ją ze wersalkę albo do pawlacza i zapomnij o niej. Możesz opowiadać znajomym na przerwie lunchowej, że zdarzyło Ci się coś takiego czytać, ale nie wracaj do niej. Nie podnoś pieniędzy z ziemi.
Nie potrzebuję większej konkurencji.