Close
Close
Jan Favre

Czym różni się Warszawa od Krakowa?

Skip to entry content

Nigdy nie ciągnęło mnie do stolicy i idąc na studia nawet nie myślałem, żeby się tam wyprowadzić. Nie, żebym coś miał do Warszawy, po prostu zawsze czułem, że Kraków to moje miejsce. Póki co nie zamierzam tego zmieniać, ale od jakiegoś czasu jestem dość częstym gościem w stołecznym mieście i mocno je oswajam. Nie tylko ze względu na spotkania branżowo-blogowe, ale i przez to, że kilku moich dobrych znajomych się tam przeniosło. Poznaję Warszawę od bardzo różnych stron i na bieżąco konfrontuję z tym, co można zastać w Krakowie.

Poniżej to, co najbardziej rzuciło mi się w oczy porównując te dwa miasta.

 

Różnice

Przystanki. W Warszawie, tak jak w Krakowie, na głównych rondach, czy skrzyżowaniach jest od groma przystanków. Tyle, że są sensownie ponumerowane. Czyli jest „Rondo de Gaulle’a 1”, „Rondo de Gaulle’a 2”, „Rondo de Gaulle’a 15” i „Rondo de Gaulle’a 27”, przez co można się jakoś odnaleźć będąc w danym miejscu pierwszy raz. A nie tylko „Rondo Mogilskie” na wszystkich, co sprowadza się do biegania po 8 przystankach na 2 poziomach, żeby znaleźć właściwy. I zorientować się, że autobus odjechał z niego minutę temu.

Bójki. W stolicy możesz dostać prawego prostego w maskę, w Grodzie Króla Kraka kosę pod żebra. Taki urok Krakowa, że zamiast jedynki możesz od razu stracić życie. Czasem wystarczy zwrócić komuś uwagę na Grodzkiej albo Wielopolu. Czyli w ścisłym centrum miasta.

Kluby. W Krakowie 90% imprezowni zlokalizowanych jest przy Rynku Głównym. I jest ich sporo (20? 30? Nigdy nie liczyłem, ale w tych granicach). W związku z czym, jeśli w jednym z nich jest Twój były, to wystarczy przejść 50 metrów i już go nie ma, a zabawa trwa dalej. W Warszawie kluby rozsiane są po całym mieście, w związku z czym zmiana lokalu wiąże się z większą wyprawą, przez co najczęściej siedzi się w jednym miejscu.

Klimatyzacja w komunikacji miejskiej. W warszawskiej działa.

Tempo. Warszawa biegnie, Kraków przechadza się. Tempo poruszania się jest diametralnie inne i od momentu wyjścia z pociągu albo zaczynasz przyspieszać jak na zawodach chodziarzy, albo snujesz się jak geriatrycy, w zależności od tego gdzie wysiadasz.

Niedziela. Jeśli zabrałbym Ci kalendarz, nie zorientowałbyś się jaki dzień tygodnia jest w Krakowie. Zawsze w okolicach śródmieścia jest tyle samo ludzi, wycieczek, żebraków i studentów (no może poza wakacjami, wtedy jest więcej tych drugich, a mniej ostatnich). W Warszawie w ostatni dzień tygodnia robi się dużo spokojniej i przepływ ludzi zdecydowanie maleje.

[emaillocker]

Pijani Angole i Hiszpanie. W stolicy ich nie ma. W byłej stolicy robią takie bydło, że czasem wolisz spędzić weekend w domu.

Bilety komunikacji miejskiej. W Wawie są droższe, ale możesz za nie zapłacić PayPassem. Kilka razy uratowało mi to skórę, gdy wsiadłem rozanielony do tramwaju i po dojściu do biletomatu olśniło mnie, że przecież nie mam żadnego bilonu.

Wisła. U nas, jeśli siądziesz na bulwarach z piwem zaraz wyskakuje orszak dumnych z siebie policjantów, brawurowo udaremniając kryminogenny czyn wypicia piwa. Na barkach siedzą same dziadeczki, leci „Biały miś” i całość nadaje klimatu imprezy w remizie. W Syrenim Mieście natomiast, brzeg Wisły opanowany jest przez młodych. Wzdłuż kilkukilometrowych schodów ciągną się odkryte kluby, stylizowane na plażowe, a imprezy trwają do świtu. Albo i południa dnia następnego. A na samych schodkach, też nie ma problemu, żeby posiedzieć i napić się alkoholu.

Zdecydowanie najlepsze miejsce do imprezowania w stolicy. Przynajmniej latem. Jak złapię złotą rybkę, to zażyczę sobie, żeby w Krakowie też tak było.

 

Podobieństwa

Brak znajomości miasta. W obu miastach połowa przechodniów to przyjezdni, bądź chwilowi mieszkańcy, którzy nie mają pojęcia, gdzie co jest. Jeśli spytasz ich o drogę do jakiegokolwiek miejsca, poza największą galerią handlową, bądź głównym dworcem, nie pomogą Ci. Często nawet nie będą znali nazwy ulicy, na której stoją.

Absurdalne ceny mieszkań. Kraków bardzo się starał i w zasadzie dogonił Warszawę. Za dwupokojowe mieszkanie z miejskim ogrzewaniem, znajdujące się nie na wydupiu, płacisz od 2100zł wzwyż. To tyle co mediana zarobków w Polsce.

Metro. W Warszawie jest tylko jedna linia więcej, niż w Krakowie.

Ludzie kłamią, że tu mieszkają. Absolutnie nie mam nic do osób z małych miast, miasteczek, czy wsi. Serio. Śmieszy mnie natomiast, jak ktoś mieszka w miejscowości pod Warszawą, która nie jest jej częścią tak bardzo jak tylko się da, ale jak go spytasz skąd jest, to dumnie powie, że ze stolicy. Bo raz w miesiącu jeździ tam kupić klapki na bazarze. W Krakowie jest to samo. Wszyscy w promieniu 30 kilometrów od granic miasta są stąd.

 

To tyle z moich obserwacji. Jeśli Ty zwróciłeś uwagę na coś zupełnie innego, co dzieli, bądź łączy te dwa miasta, to śmiało. Komentarze są Twoje.

[/emaillocker]

(niżej jest kolejny tekst)
Jan Favre

Jak ustalić wiek nowo poznanej osoby?

Skip to entry content

Często kiedy poznaję się z kimś nowym, na podstawie wyglądu daje mi od 3 do 6 lat mniej. Śmieszna sprawa, bo z kolei kiedy miałem 17 lat dawano mi 19 albo więcej. Cóż, najwyraźniej dobre geny, że niezależnie od faktycznego wieku wyglądam na dwudziestolatka. Mam zamiar tak pociągnąć do 40-tki. Nie mniej, ja też miewam problemy z ustaleniem wieku rozmówcy i bywa, że rąbnę się o kilka lat w górę. Rzadziej w dół. Nie jest to problem, który  przyprawia mnie o migotanie przedsionków, ale chwilę zastanawiałem się, czy jest jakiś sposób by ustalić wiek nowo poznanej osoby.

I wymyśliłem. I jest ich kilka i różnią się od siebie w zależności, czy masz do czynienia z mężczyzną, czy z kobietą.

 

Dziewczyny

W przypadku płci rodzącej, trochę musisz się naobserwować i najlepiej bazować na kilku przesłankach naraz, ale temat jest do ogarnięcia.

Uzębienie – bierzesz młotek, ewentualnie tłuczek do mięsa, i stukasz. Jeśli wylatują wszystkie od pierwszego uderzenia, nawet lekkiego, to znaczy, że są sztuczne i trafiłeś na 60+. Jeśli zaczynają się kruszyć i musisz uderzyć wielokrotnie, żeby się ich pozbyć, to dziewczyna, a w zasadzie dziewczynka, ma mleczaki. Około 9-go roku życia. Jeśli natomiast musisz się natłuc jakbyś młócił kartofle na puree ziemniaczane, to ma zęby stałe. Znaczy, że egzemplarz jest dojrzały, ale jeszcze nie przejrzały.

Brokat na policzkach – trzydziecha. Dociera do niej, że kurze łapki nie biorą się z pierzastych myśli i chce zagiąć rzeczywistość stylizując się na nastkę z „Galerianek”.

„Śmieszna” obudowa do telefonu – trzeci rok studiów albo blogerka modowa. Co w sumie wychodzi na jedno. Nie zdążyła pójść jeszcze do normalnej pracy, żeby dowiedzieć się, że to infantylne.

[emaillocker]

Rozmiar stanika – A i dwie pary skarpetek – 13 lat. A i jedna para skarpetek – 15 lat. B ze stelażem – 17 lat. C ze stelażem – 19 lat. C z push-upem – 30+ po karmieniu piersią.

Leginsy w panterkę – czterdziecha. Wyczaiła to przeglądając zeszłoroczne egzemplarze pisemek nastoletniej córki.

Pałeczki do sushi w torbie – 25 lat – niedawno przeprowadziła się do Warszawy i woli mieć je zawsze przy sobie. Tak na wszelki wypadek.

Dredy – jeśli jest ich kilka, są krótkie, a ubrania nie śmierdzą marihuaniną, ma 16 lat. Poniosło ją w wakacje po gimnazjum i starzy nie zdążyli jej jeszcze wyperswadować, że to przypał. Jeśli dredy są dłuższe, niż zwoje mózgowe, grube i widać między nimi resztki jedzenia, a ciuchy śmierdzą jak po tygodniu na Cannabis Cup, ma 35+. Starzy już nie zdążyli jej wyperswadować, że to przypał.

Glany – podobnie jak wyżej, tylko zamiast marihuaniny wstaw jabola, a za Cannabis Cup daj Jarocin.

Tampony – 15+.

Błona dziewicza – 15-.

Pitbull na dzwonku – balachara. Ile by nie miała lat, uciekaj!

 

Chłopaki

Z chłopakami jest trochę łatwiej, jeśli chodzi o ustalanie wieku. Wystarczy zapytać.

autorem zdjęcia w nagłówku jest Andreas

[/emaillocker]

Jan Favre

Nie da się

Skip to entry content

Poniedziałkowe, słoneczne popołudnie. Siedzę na ławce w Parku Jordana, wiatr wieje, kwiaty pachną i mam jeszcze ponad połowę baterii w netbooku. Żyć, nie umierać. A w zasadzie to pisać, nie przestawać. I tak też robię, do momentu, gdy w moją ławkę wjeżdża 4-latek. Odbił się od niej jak kauczuk i zaliczył lądowanie bez telemarku, ale o dziwo, nie skończyło się to spazmem zakłócającym fale radiowe. Na dobrą sprawę, to nawet nie powiedział „ała”. Wstał, poprawił koszulkę z Kubusiem Puchatkiem, podniósł rower dla krasnoludków i ruszył dalej. Twardziel.

Wtem, z sielskiej scenerii krzaków, krzewów i krzaków wyłania się postać o głowę wyższa ode mnie, a od szkraba o jakieś 9 głów. Postać przemieszcza się chłodnym, posuwistym ruchem Buki z „Muminków” i gdy znajduje się na wyciągnięcie ręki małego rowerzysty, wyciąga swoją i łapie go za bark.

– Maciusiu. Nie wjeżdżaj na trawę.

– Tata, tata, ale czemu?

– Bo po trawie nie da się jeździć.

– Tata, tata, ale ja potrafię.

– Nie. Nie potrafisz. Mówiłem ci przecież, że po trawie nie da się jeździć.

Bywa, że zachowuję się jak gość, który zjadł wszystkie rozumy, łącznie ze swoim, po czym przetrawił je, wypluł i uformował legitymację uprawniającą do nauczania innych jak mają żyć i zwracania im uwagi, ale nigdy jeszcze nie poniosło mnie na tyle, by podejść do kogoś i mówić mu jak ma wychowywać swoje dziecko. No bo, co ja niby o tym wiem? No nic. Absolutnie nic. Poza jedną rzeczą.

Dla takiego szkraba jesteś największym autorytetem na tej planecie. Największym.

Nieznającą granic w żadnym z wymiarów skarbnicą wiedzy. Mesjaszem niosącym prawdę objawioną, który zna się lepiej na życiu, niż Bob Budowniczy na budowaniu, Tygrysek na brykaniu, a Czarodziejka z księżyca na dobieraniu kozaków do miniówki. Jesteś wyrocznią. Jeśli coś mówisz, to szkrab uznaje, że tak jest, zapamiętuje i przenosi to w dorosłe życie. Dlatego, zanim coś powiesz, weź się zastanów, kurwa.

A jeśli chcesz mu powiedzieć, że czegoś się nie da, zastanów się trylion razy. Albo i więcej.

Od przedszkola ciągle słyszałem, że czegoś się nie da zrobić. Najpierw, że nie mogę połączyć drewnianych klocków razem z tymi z Lego w jedną budowlę, ani próbować pisać lewą ręką skoro jestem praworęczny. Potem, że niemożliwe jest, aby grać cały dzień w piłkę i mieć dobre oceny. Dalej, że nie da się być rysownikiem bez szkoły plastycznej, lekarzem bez rodziców w szpitalu i aktorem bez znajomości w Warszawie. W liceum natomiast dowiedziałem się, że nie da się żyć z robienia muzyki i trzeba mieć normalną pracę.

Odkąd zacząłem raczkować, ciągle słyszałem od dorosłych, że czegoś nie potrafię albo nie mogę zrobić. I najczęściej wierzyłem im.

Tyle razy nie sprawdzałem, czy to prawda, czy tylko takie gadanie. Nie podejmowałem próby. Wierzyłem im na słowo. Tak jak ten szkrab z Parku Jordana, który uwierzył ojcu, że nie da się jeździć po trawie. A każdy z nas wie, że to możliwe i całkiem wykonalne. Może trudniejsze, niż jazda po betonie, czy ubitej ziemi, ale tylko trochę. I kiedy tak słuchałem ich rozmowy, nagle mnie olśniło – ile rzeczy, które zawsze chciałem zrobić jest wykonalnych, tylko nigdy nie zweryfikowałem tego empirycznie? Ile jest pomysłów, które DA SIĘ ZREALIZOWAĆ, a ja o tym nie wiem, tylko dlatego, że nie zakwestionowałem czyjegoś pierdolenia, że się nie da?

Od dzisiaj każde „nie da się”, „nie potrafisz” i „nie możesz” sprawdzam samemu. Po trawie da się jeździć rowerem.

autorem zdjęcia jest Arielle Nadel