Pierwsza część „Sin City” była filmem mistrzowskim, przełomowym, epickim, kultowym, miażdżącym, epokowym, bądź określonym jakimkolwiek innym epitetem równoznacznym z ustaleniem nowego standardu. Robert Rodriguez z Frankiem Millerem i Quentinem Tarantino wyreżyserowali bombę, która rozsadziła kino rozrywkowo-sensacyjne zerując tym samym grę. W tym tytule wszystko się zgadzało, od fabuły przez grę aktorską po montaż. Majstersztyk, który można oglądać wielokrotnie za każdym razem odnajdując nowy smaczek.
Za sprawą powyższych (i nadziei, że Jessica Alba tym razem pokaże cycki) oczekiwania wobec kontynuacji były monstrualne. Prawie tak duże jak dług publiczny Hiszpanii.
Nie będę podkręcał napięcia w oczekiwaniu na puentę, bo po nagłówku wiecie, że klasyk z tego nie wyszedł. Druga część opowieści o mieście grzechu nie przebiła jedynki i nie sprowadziła innych twórców do parteru. W „Damulce wartej grzechu” nie dostaliśmy nowej jakości, którą można by się ekscytować przez kolejne 9 lat, ale to nie powód, żeby jej nie oglądać. To odgrzewany kotlet – fakt – ale odgrzany bardzo profesjonalnie i w pełni zjadliwie.
Skąd pewność, że klient nie dostanie biegunki, mimo tego, że podaje mu się drugi raz to samo danie?
Aktorzy. Ci sami co w jedynce plus Joseph Gordon-Levitt i Eva Green. I dwóch typów, których wcześniej nigdzie nie widziałem. Ci drudzy dają radę, ci pierwsi elektryzują atmosferę, aż iskrzy z ekranu. Mimo, ze „stara” ekipa nie zaskakuje niczym nowym i Mickey Rourke robi klasyczną rozjebundę, a Jessica Alba standardowo kusi jak w Księdze Rodzaju, to jest to rzemiosło na wysokim poziomie. Na tyle wysokim, by nie chciało się schodzić do rzeczywistości poniżej kinowego ekranu.
Dynamika. Jest miejsce na wprowadzanie widza w klimat korupcji i patologii, na budowanie tła nadchodzących wydarzeń i stopniowanie napięcia. Nie brakuje też przestrzeni na wartkie mordobicia, widowiskowe pościgi i huczne strzelaniny. W tym samym stężeniu i kolejności, co w pierwszej części. Na szczęście.
Główne wątki. Są dwa. Pierwszy jest rozwinięciem najwyrazistszego motywu z oryginału (zemsta i takie tam), drugi prawie świeży. Co prawda nie było go w jedynce, ale widzieliśmy go w „Nagim instynkcie”. Femme fatal, zakazany romans i facet-desperat, który byłby w stanie oddać wszystko. Tak, to zawsze działa, zwłaszcza, gdy nie ma do oddania nic i jest tylko czasowym narzędziem w rękach precyzyjnej manipulatorki. Oprócz dwóch głównych, jest kilka pobocznych mających pokazać miasto od jak najróżniejszych stron. Nawet udaje im się nie zepsuć filmu.
Komiksowość. Tego klimatu, że wszystko dzieje się na rysunkowym papierze, jest tylko czerń i biel sporadycznie doprawiona trzema kolorami cytrusów, a zaraz będą wyskakiwać dymki z tekstami, nie da się podrobić. Ale da się powielić. W taki sposób, żeby widz w trakcie oglądania nie czuł się znudzony konwencją, a raczej oswojony z nią. Jak gdyby wchodził do miejsca, gdzie ze wszystkimi się dobrze zna. Jak sprawdzony seks z eks.
Cycki Evy Green. Są. Całe. Nagie. Kilkukrotnie.
Kumulacja powyższych gwarantuje brak niestrawności. I dobrą, choć znaną już zabawę.