"Sin City 2" - dlaczego warto zjeść odgrzewanego kotleta?

Pierwsza część „Sin City” była filmem mistrzowskim, przełomowym, epickim, kultowym, miażdżącym, epokowym, bądź określonym jakimkolwiek innym epitetem równoznacznym z ustaleniem nowego standardu. Robert Rodriguez z Frankiem Millerem i Quentinem Tarantino wyreżyserowali bombę, która rozsadziła kino rozrywkowo-sensacyjne zerując tym samym grę. W tym tytule wszystko się zgadzało, od fabuły przez grę aktorską po montaż. Majstersztyk, który można oglądać wielokrotnie za każdym razem odnajdując nowy smaczek.

Za sprawą powyższych (i nadziei, że Jessica Alba tym razem pokaże cycki) oczekiwania wobec kontynuacji były monstrualne. Prawie tak duże jak dług publiczny Hiszpanii.

Nie będę podkręcał napięcia w oczekiwaniu na puentę, bo po nagłówku wiecie, że klasyk z tego nie wyszedł. Druga część opowieści o mieście grzechu nie przebiła jedynki i nie sprowadziła innych twórców do parteru. W „Damulce wartej grzechu” nie dostaliśmy nowej jakości, którą można by się ekscytować przez kolejne 9 lat, ale to nie powód, żeby jej nie oglądać. To odgrzewany kotlet – fakt – ale odgrzany bardzo profesjonalnie i w pełni zjadliwie.

Skąd pewność, że klient nie dostanie biegunki, mimo tego, że podaje mu się drugi raz to samo danie?

Aktorzy. Ci sami co w jedynce plus Joseph Gordon-Levitt i Eva Green. I dwóch typów, których wcześniej nigdzie nie widziałem. Ci drudzy dają radę, ci pierwsi elektryzują atmosferę, aż iskrzy z ekranu. Mimo, ze „stara” ekipa nie zaskakuje niczym nowym i Mickey Rourke robi klasyczną rozjebundę, a Jessica Alba standardowo kusi jak w Księdze Rodzaju, to jest to rzemiosło na wysokim poziomie. Na tyle wysokim, by nie chciało się schodzić do rzeczywistości poniżej kinowego ekranu.

Dynamika. Jest miejsce na wprowadzanie widza w klimat korupcji i patologii, na budowanie tła nadchodzących wydarzeń i stopniowanie napięcia. Nie brakuje też przestrzeni na wartkie mordobicia, widowiskowe pościgi i huczne strzelaniny. W tym samym stężeniu i kolejności, co w pierwszej części. Na szczęście.

Główne wątki. Są dwa. Pierwszy jest rozwinięciem najwyrazistszego motywu z oryginału (zemsta i takie tam), drugi prawie świeży. Co prawda nie było go w jedynce, ale widzieliśmy go w „Nagim instynkcie”. Femme fatal, zakazany romans i facet-desperat, który byłby w stanie oddać wszystko. Tak, to zawsze działa, zwłaszcza, gdy nie ma do oddania nic i jest tylko czasowym narzędziem w rękach precyzyjnej manipulatorki. Oprócz dwóch głównych, jest kilka pobocznych mających pokazać miasto od jak najróżniejszych stron. Nawet udaje im się nie zepsuć filmu.

Komiksowość. Tego klimatu, że wszystko dzieje się na rysunkowym papierze, jest tylko czerń i biel sporadycznie doprawiona trzema kolorami cytrusów, a zaraz będą wyskakiwać dymki z tekstami, nie da się podrobić. Ale da się powielić. W taki sposób, żeby widz w trakcie oglądania nie czuł się znudzony konwencją, a raczej oswojony z nią. Jak gdyby wchodził do miejsca, gdzie ze wszystkimi się dobrze zna. Jak sprawdzony seks z eks.

Cycki Evy Green. Są. Całe. Nagie. Kilkukrotnie.

Kumulacja powyższych gwarantuje brak niestrawności. I dobrą, choć znaną już zabawę.

(niżej jest kolejny tekst)

Kojarzysz ludzi, którzy mówią „kuźwa” zamiast „kurwa”, „vaffanculo” zamiast „spierdalaj” i rozochoceni, jakby proboszcz smyrał ich za uchem śpiewają „I wanna fuck you” Akona, ale w życiu nawet by nie zanucili „A jebać mi się chce” Liroya? Kojarzysz. To starszy accountant od Ciebie z działu, córka dziekana z drugiego potoku, ostatni ministrant z Twojej klasy albo ta laska, która po kwartale podchodów powiedziała Ci, że seks dopiero po pierwszym dziecku.

Ci sami ludzie kropkują wulgaryzmy przeklinając w internecie.

Jak się irytują piszą „ja pie***le”, „k#^%a mać” i „to jest po…ane”. A jak chcą kogoś obrazić, to wklepują „sk&%!@syn” albo „ch*j”. I myślą, że są czyści. Że nie pobrudzili sobie języka dosadnymi określeniami narządów rozrodczych i najstarszego zawodu świata. Że nie ubabrali błotem białego płótna, tylko posadzili kilka przebiśniegów na rumowisku. Bo jak ocenzurują wulgaryzm, to wydaje im się, że już nie jest wulgaryzmem. Takiego rżnięcia głupa nie widziałem nawet w amatorskim porno.

Cenzurowanie wulgaryzmów, to esencja hipokryzji.

Bo co, chciałbyś tupnąć nóżką i rzucić chujem, ale boisz się, że mama zobaczy? Albo team leader? Napisałbyś leksykon synonimów do uprawiania stosunku płciowego z samym sobą, ale tylko gdyby nikt nie patrzył? Bo jak wypowiadasz się publicznie to wiesz, że to nie wypada? Jesteś obłudny do kwadratu, bo jak wstawisz gwiazdki i kratki w przekleństwo, to to nie przestaje być przekleństwem. I każdy doskonale wie jakie to słowo. I Ty też doskonale wiesz, że tak jest. Bo jeśli by tak nie było, to byś go nie napisał.

„K*rwa” jest taką samą rysą na porcelanie jak „kurwa”, tyle, że świadczy o tchórzostwie autora.

Jak chcesz przeklinać, to rób z jajami. Albo nie rób tego wcale.

Odkąd zaczynamy chodzić do przedszkola życie większości z nas jest zaplanowane tak, byśmy działali i nie mieli za wiele czasu na myślenie. Najpierw podstawowe, potem średnie, czasem wyższe, później praca, żona, dzieci, emerytura i marmurowy nagrobek. System na tym korzysta, my niekoniecznie. Większość osób wpada w szablon i podstawia się do wzoru, bo czasem jest im tak wygodniej i bezpieczniej, ale część z nich nawet nie wie, że w nim jest.

Często przez to, że nie miały przy sobie nikogo, kto wyłowiłby je z nurtu rzeki, ale częściej dlatego, że nie zadały sobie odpowiednich pytań. Pytań, które pozwoliłyby im spojrzeć na siebie i swoje życie z dystansu, i zobaczyć jego realny obraz. Te pytania są banalne, proste i oczywiste, i bardzo prawdopodobne jest, że zaczniesz się śmiać, gdy je przeczytasz. Dużo mniej śmiechu jest przy udzielaniu odpowiedzi. Mimo, iż wydawać by się mogło, że to fundamenty każdej jednostki, to spotkałem dziesiątki osób, które miały z nimi większy problem, niż z rachunkiem różniczkowym.

Poniżej 8 pytań, na które powinieneś znać odpowiedzi, jeśli chcesz mieć szczęśliwe życie. A przynajmniej, jeśli do takiego dążysz.

1. Co lubisz robić? Hobby, pasja, zainteresowanie, nazwij to jak chcesz. Może to jest zbieranie znaczków, może wspinaczki wysokogórskie, może granie na ukulele, a może hodowanie bazylii na balkonie. Co by to nie było, jeśli masz coś co Cię kręci, w momencie kiedy sypie Ci się związek, tracisz kontakt z przyjaciółmi, albo nie dogadujesz się z rodziną, nie zostajesz sam. Masz swoją pasję, która jest tylko twoja i nikt Ci jej nie może zabrać.

2. W czym jesteś dobry? To pytanie niemal z rozmowy rekrutacyjnej, ale samoświadomość w tym temacie jest bardzo istotna. Jeśli nie wiesz w czym jesteś dobry, co jest Twoją mocną stroną, to skąd masz wiedzieć, co powinieneś robić w życiu? Trochę szkoda, żeby wybitny lektor radiowy marnował się jako magazynier, tylko przez niewiedzę.

3. W czym nie? Sytuacja podobna jak powyżej. Musisz znać swoje słabości i wiedzieć w czym się nie sprawdzasz. Inaczej system wmanewruje Cię na stanowisko telemarketera dzwoniącego do setek ludzi dziennie, podczas, gdy Ty jesteś ścisłowcem-introwertykiem męczącym się w ciągłym kontakcie z ludźmi.

4. Czy ludzie, z którymi spędzasz czas wnoszą coś do Twojego życia? „Z kim przestajesz, takim się stajesz” to nie tylko farmazon na potrzeby wychowawczych gadek. To jakimi ludźmi się otaczasz na co dzień ma bardzo duży wpływ na sposób Twojego myślenia i pojmowanie rzeczywistości. Jeśli Twoi znajomi to tylko ludzie od melanżu, którzy nie otwierają przed Tobą nowych horyzontów, ani nie nakręcają Cię pozytywnie swoimi zajawkami, to możesz ukisić się we własnymi sosie.

5. Czy praca, którą wykonujesz rozwija Cię? Ja wiem, że za coś trzeba żyć, że różnie bywa i w ogóle. Wiem, serio. Ale im dłużej zatrzymujesz się w pracy „na chwilę”, tym trudniej ją zmienić. Po pewnym czasie możesz nawet stwierdzić, że na zmianę jest już za późno. Albo, że przecież to tylko praca. Błąd! To przynajmniej połowa czasu, w którym nie śpisz. Szkoda, żebyś co miesiąc poświęcał 160 godzin na coś, co Cię nie interesuje, nie kręci i robisz to z przymusu.

6. Jakie jest Twoje największe marzenie? To przerażające, ale zaryzykuję stwierdzenie, że ponad 80% społeczeństwa nie jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Coś, co jest oczywistą oczywistością i powinno być bazą do jakichkolwiek działań, bo w przeciwnym wypadku egzystencja zamienia się w czysty konsumpcjonizm. A w zasadzie wegetację. Po co żyć, jeśli nie po to by spełniać marzenia?

7. Co musisz zrobić, żeby je zrealizować? To dotyczy tych 20%, które potrafi odpowiedzieć na poprzednie, ale pozostaje na etapie „chciałbym”, a nie „chcę”. Czyli chciałbym mieszkać w Paryżu, chciałbym być gwiazdą rocka, chciałbym polecieć w kosmos. Jeśli nie wiesz jakie kroki musisz podjąć, żeby wyobrażenie stało się rzeczywistością, to na zawsze pozostanie w sferze fantazji.

8. Co kręci Cię u płci przeciwnej? Przypadki są fajne do czwartego rozstania. Albo pierwszej zdrady. Po kilku związkach, każdy, bardziej świadomie lub mniej, wie co podoba mu się u drugiej strony. I warto zdać sobie z tego sprawę. Jeśli lubisz postawnych drwali, którzy raczej działają, niż gadają, nie oszukuj się, że będziesz z chuderlawym gadułą, tylko dlatego, że wygląda na bardziej zrównoważonego i to rozsądne. Rozsądne decyzje podejmuje się w bankach. W przypadku związków, zgodne ze swoimi potrzebami.

Będzie mi niezmiernie miło, jeśli zechcesz podzielić się odpowiedziami na te 8 pytań, ale uznam za nie mniejszy sukces, jeśli odpowiesz sobie na nie sam przed lustrem.

Komentarz do świata za oknem.

„Sin City 2” – dlaczego warto zjeść odgrzewanego kotleta?

Chciałbym przeklnąć, ale się boję

8 pytań, na które powinieneś znać odpowiedzi