Nie czytałem „Zrób mi jakąś krzywdę”, a tym bardziej „Zmorojewo”. Jakuba Żulczyka kojarzyłem głównie z felietonów i programu w jakiejś telewizji, który zdjęli, zanim zdążyłem go obejrzeć. I pewnie by się to nie zmieniło, gdyby Sokół z Marysią Starostą nie polecili jego książki. Myślę sobie „dobra, sprawdzę. 4 dyszki to i tak mniej niż kotlet u Sowy i Przyjaciół. Najwyżej cofnę mu suba”. No i nie cofnąłem. Ba, gdybym mógł, dałbym drugiego, bo „Ślepnąc od świateł” jest najlepszą książką z jaką zetknąłem się w tym roku.

Chcesz wiedzieć dlaczego?

Bo czytając ją…

Czujesz oddech Warszawy na własnej skórze

Raz to słodki, mamiący zapach luksusu w akompaniamencie strzelającego Moeata, a chwilę później odór ludzkiej zgnilizny, przetrawiony z płynami ustrojowymi i krzepnącą krwią.

Głównym bohaterem nowej powieści Żulczyka jest około 30-letni diler kokainy, cechujący się zamiłowaniem do muzyki klasycznej i apatią. Jacek. Przez jego pryzmat poznajemy życie nocne Warszawy. Prawidłowości rządzące klubami, światem przestępczym, polityką i show-biznesem. Klientami Jacka są zarówno słoiki z Polski B, biznesmeni, modelki i ekskluzywne prostytutki (choć w tym wypadku to w zasadzie synonimy), bananowcy trudniący się byciem synem i gwiazdy telewizji. W tym (jedna z kluczowych postaci), gość łudząco przypominający Kubę Wojewódzkiego.

Przez pierwszą część książki masz wrażenie, że główny bohatera jest tylko pretekstem do tego, aby przedstawić stolicę od zaplecza. Żeby pokazać jak zachowują się ludzie z pierwszych stron gazet, gdy nikt nie patrzy. Gdy mogą wyjść z ludzkiej skóry i pobyć przez chwilę zwierzętami, bo wiedzą, że kamery są wyłączone. Dla kogoś, kto nigdy nie był w takim zoo, to dość intrygujący widok, a jego atrakcyjność potęguję fakt, że…

„Ślepnąc od świateł” napisana jest genialny językiem!

Gdy wydam książkę, chcę, żeby czytało się ją tak dobrze, jak tę!

Już po pierwszy 5 stronach wiedziałem, że wchłonę ją jak gąbka i musiałem dawkować sobie czytanie, żeby nie zaniedbywać czynności fizjologicznych. Ostatni raz chyba w liceum miałem tytuł, na który poświęcałbym każdą wolną chwilę (zresztą, część zajętych też) i notorycznie zmieniał swój plan dnia, po to by połknąć jeszcze kilka kartek. Bo tak jest – tę historię się połyka. Jak mocny alkohol, który miesza Ci w głowie, ale mimo to, chcesz więcej. I więcej, i więcej i więcej.

Żulczyk od tej chwili jest moim prywatnym platynowym mistrzem porównań w kategorii wagowej „proza”. Używa takich zestawień, że większość polskich raperów powinna czuć się zawstydzona i oddać pióra do lombardu. Pajęczyny opisów sytuacji, które tka ze słów są tak obrazowe, że mimowolnie masz je przed oczami. Niezależnie, czy pisze o ostrym seksie z topmodelką, wciąganiu zabrudzonej kokainy przez stuzłotówkę, czy miażdżeniu jedynek i siekaczy kolbą pistoletu. Wszystko to widzisz i czujesz.

Operowanie środkami stylistycznymi na najwyższym poziomie sprawia, że…

Fabuła pochłania bez reszty

Wcześniej pisałem, że główny bohater wydaje się być tylko pretekstem do wyważenia zamkniętych wrót do świata elit. Nie jest tak. Jacek jest zarówno motorem, jak i najważniejszym elementem wydarzeń.

Gdzieś w 1/3 powieści, gdy już jesteś oswojony ze światem handlu narkotykami, sylwetkami hurtowników i klientami detalistów, zaczyna się jazda bez trzymanki. Jacek otwiera puszkę Pandory i wpada w wir wydarzeń równie zaskakujący co kolejne odcinki „Breaking Bad”. Zresztą, między serialem, a jego pasmem niespodzianek, jest więcej analogii. On też raz jest ofiarą, a raz oprawcą, a raz jednym i drugim. Pobicia, trwałe okaleczenia, zabójstwa i ogromne ilości kokainy. I pieniędzy.

Czytając to pewnie myślisz, że Żulczyka poniosło i zrobił grafomański scenariusz pod hollywoodzki film? Nic z tych rzeczy.

Nie ma tu przerysowania, kiczu ani tandety. Ani przez chwilę nie zastanawiasz się, czy ta historia faktycznie mogła się wydarzyć. Jesteś niemal pewien, że się wydarzyła. A w zasadzie, to właśnie się wydarza. Na Twoich oczach. Autor postawił na tyle silny nacisk na realizm, że raczej łapiesz się na szukaniu w świecie realnym pierwowzorów książkowych postaci. I główkujesz, czy Procent pojawiający się w połowie powieści, to aby na pewno nie szef kultowej wytwórni hip—hopowej.

W okolicach trzysetnej strony jesteś pewien, że wiesz jak skończy się ta opowieść. Po czym, co 50 stron zmieniasz zdanie, będąc równie przekonany co do swojego przeczucia. I tak, aż do ostatniej. Do ostatniej, która zaskakuje Cię bardziej, niż wiadomość, że jesteś nosicielem wirusa HIV podczas rutynowego badania krwi.

Kup tę książkę. Poczuj się jak Walter White i daj się zaskoczyć.

(niżej jest kolejny tekst)

Ludzie lubią narzekać, że Facebook się kończy. Że nie ma tam już nic poza zdjęciami dzieci znajomych, kotami z farm fanów i zaproszeniami do wydarzeń “Zbuduj niezależność finansową i uzbieraj w miesiąc na Gallardo z FM Group”. Że nuda. Zawsze mówię w takich sytuacjach, że jeśli masz stajnię Augiasza w strumieniu aktualności, to zmień znajomych i profile, które polubiłeś, bo ten syf bierze się właśnie od nich. Na portalu Marka Zuckerberga, jak zresztą w całym internecie, jest dużo ciekawych treści, tylko trzeba po nie sięgnąć.

Żeby nie pozostawać gołosłownym, zrobiłem zestawienie 11 najciekawszych profili ze swojego Facebooka, które mogą pokolorować Ci szarość dnia w sieci.

Mordor Na Domaniewskiej

Post użytkownika Mordor Na Domaniewskiej.

“Mordor Na Domaniewskiej” to taki warszawski “Kraków Business Park”. Nigdy nie pracowałem w korporacji, ale przeglądając kolejne statusy czuję się jakbym był już co najmniej team leaderem. Tylko gdzie moja wypłata?

Sztuczne Fiołki

“Sztuczne Fiołki” to Jeden z najinteligentniejszych profili na Facebooku, w każdym wpisie przemycający wiedzę z historii sztuki i komentarz cięty komentarz do aktualnych wydarzeń. Sam pomysł robienia memów z malarskich klasyków jest genialny, a wykonanie to czysty majstersztyk. A mówią, że mas nie da się zainteresować sztuką.

Chujowe mieszkania do wynajęcia

“Kraków, Wrocław, Poznań czy Warszawa, bo prysznic w salonie jest językiem wszechświata” parafrazując klasyka. Kto kiedykolwiek przeglądał Gumtree w poszukiwaniu dachu nad głową, poczuje się tu jak w domu. Z grzybem na suficie i bez drzwi do łazienki.

Przygody Oli Radomiak z Piotrkowa Trybunalskiego

Raz na kwartał jak przetrze mi się kabel od słuchawek, to zdarzy mi się podsłuchać jakiś zabawny dialog albo wspiąć się na wyżyny interakcji międzyludzkich i samemu nawiązać jakąś niesmutną konwersację. Ola natomiast tych statusów ze śmichami-chichami produkuje na potęgę, więc jeśli marzą Wam się anegdoty a la Karol Strasburger, tyle, że śmieszne, to właśnie u niej.

[emaillocker]

Piętrowa Wołowina

“Piętrowa Wołowina”, czyli McDonald’s od kuchni – dosłownie nie w przenośni – oczami pracowników. Absurdalne zamówienia klientów, szalone rozmowy w okienku McDrive i rysunki na kanapkach z Maków w całej Polsce. Im dłużej obserwuję ten profil, tym jeszcze bardziej lubiś tam jeść.

Brief – co znosi psychika grafika

Profil z kategorii branżowych, ale osoby spoza też powinny skumać i albo się zaśmiać, albo złapać za głowę, że cytaty na grafikach to autentyczne maile od klientów. Jeśli ktoś nie kuma, czemu to ma być śmieszne, niech w miejsce „projekt” i „logo” wstawi „samochód” i „dom”. Po tym zabiegu treść dalej może nie być śmieszna, ale przynajmniej zrozumiecie jak to jest.

Hype

Płaczący żółw ninja, to symbol aktualnej satyry hip-hopowej. Dużo prześmiewczych podpisów pod wizerunkami modnych wykonawców, sklejek w Paincie i kolaży z najdalszych zakątków internetu. Co jakiś czas wybitne blendy robiące lobotomię w głowie i pasty. Jeśli chcesz być na bieżąco z polskim rapem musisz obserwować Hype’a.

Żelazna logika

Nie czuję się ani lewakiem, ani prawicowcem, a w dobieraniu swoich pogladów na świat staram się kierować zdrowym rozsądkiem, jednak wielu moim znajomym aktywnym w sieci bliżej w lewo niż w prawo i takie tez treści pojawiają się na moim Facebooku. Dlatego obserwuję profil “Żelazna Logika” ponieważ jest dla nich świetną przeciwwagą, prezentującą punkt widzenia stojący w kontrze i przy okazji punktującą wszystkie bezsensowne wypowiedzi.

Janina Daily

Janinę poznałem na tegorocznym Blog Forum Gdańsk, gdy w atmosferze obliczania procentów składanych podeszła do mnie z Magdą z Krytyki Kulinarnej i powiedziała, że mnie czyta, co połechtało moje – i tak już bardzo mocno rozłechatne – ego. Po czym na drugi dzień dowiedziałem się, że to najświeższe odkrycie blogosfery. I nie ma w tym stwierdzeniu żadnej przesady, gdy Janina w stopni mistrzowski opanowała prowadzenie – przede wszystkim – fanpage. Niby takie pitu-pitu, ale doczytujesz status do końca i myślisz sobie “łooo, w życiu nie przeczytałeś czegoś tak długiego na Fejsie, ale ona zajebiście opowiada”. Gdybym chodził w kapelusza, to teraz jeden z nich zdjąłbym z głowy.

Marta Frej

Post użytkownika Marta Frej.

Nie wiem co można powiedzieć więcej o Marcie poza tym, że jest asem. Jeszcze nie widziałem, żeby zrobiła słabą pracę albo taką, przy której bym się nie zaśmiał na głos. Memowo-artytyczna komentatorka rzeczywistości.

Patriota Mariusz

Zaczęło się od beki z robienia z chuliganów patriotów i wyśmiewania doczepiania do wszelkich produktów orzełka i symbolu Polski Walczącej, a skończyło się na komentowaniu bieżących wydarzeń z punktu widzenia dresiarza. I dalej jest trafnie i całkiem zabawnie, choć najczęściej to śmiech przez łzy.

Jak macie jeszcze coś nietuzinkowego, co potrafi urozmaicić Fejsa, to śmiało, komentarze są Wasze.

autorem zdjęcia w nagłówku jest mkhmarketing

[/emaillocker]

Podczas tegorocznego Blog Forum Gdańsk jeden z paneli dyskusyjnych dotyczył prywatności i wyznaczania granic, kreowania marki osobistej w internecie i pochodnych z tym związanych. Pojawiały się różne zdania odnośnie tego, co można pokazać na blogu, a czego nie, czy zdjęcia dzieci i rodziny, to jeszcze dobry pomysł, czy już przegięcie i powinno chronić się ich anonimowość. Zasadniczo, ile matek tyle opinii, ale co do jednego dziewczyny były mniej więcej zgodne – na blogu są takie jak w rzeczywistości i nie próbują być kimś innym. Nie kreują się.

To podkreślenie i stawianie na piedestale pełnego naturalizmu było tak mocne, że mimowolnie nasunęło mi się pytanie…

Czy kreacja to coś złego?

Czy to, że ktoś wymyślił sobie jak chce być postrzegany w sieci i wdraża to w życie, to powód do wstydu?

Załóżmy, że Jurek ma najnudniejszą robotę na świecie – jest ochroniarzem w Tesco – ale w wolnym czasie interesuje się astronomią. Wolne dni spędza w bibliotece, wolne wieczory z teleskopem w oknie, a jego strona startowa to Astronet.pl (mimo, że strasznie brzydka). Założył bloga Ast.ro i pisze o niedźwiedzicach, wozach, drogach (mlecznych) i dziurach (czarnych). Używa paranaukowego języka, ale posługuje się nim na tyle zgrabnie by pani Halinka pracująca na kasie też mogła coś z tego zrozumieć. I rozumie.

Blog rozchodzi się po sieci jak bekowy plakat przedwyborczy, pęka bariera 20 000 UU miesięcznie i zaczynają się pierwsze współprace komercyjne. Jurek jest zapraszany zarówno na konferencje branżowe, jak i te dla normalnych ludzi. Na jednych opowiada o popularyzowaniu nauki w sieci, na drugich o wietrze słonecznym, magnetosferze i zorzy polarnej. Ogólnie jest takim Michałem Szafrańskim układu słonecznego.

I nagle, w czeluściach komentarzy na Niemodnych Polkach, ktoś wyciąga, że Jureczek nie jest doktorem astronomii na jakiego się kieruje. Nie. Jest ochroniarzem bez licencji, któremu ledwo udało się skończyć technikum hotelarskie.

Czy to źle?

Czy jeśli w swoich tekstach nie rozmija się z prawdą, to przez to, że w internecie chce być kimś innym niż w rzeczywistości, tracą one na atrakcyjności? I równie istotne pytanie – od kiedy zaczyna się kreacja? Czy już w momencie wypowiadania się na temat, na który nie ma się papieru poświadczającego wykształcenie, czy dopiero, gdy zataja się, że zawodowo zajmuje się czymś innym? I kolejne, równie istotne…

Czy w sieci w ogóle da się być tym samym, kim się jest w rzeczywistości?

Czy to na blogu, czy na YouTube, czy na Facebooku, czy na Sexfotce, nigdy nie ma nas w całej okazałości.

Zawsze to jest jakiś wycinek naszej osoby. Mniejszy lub większy, ale wciąż to tylko fragment tego kim jesteśmy. Słowo pisane ma to do siebie, że każdy odbiera je inaczej, więc ilu czytelników, tyle może być w ich głowach postaci autora. Ze zdjęciami jest już lepiej, ale statyczny obraz wciąż może być mylący. Wydawać by się mogło, że wideo jest rozwiązaniem tego problemu, bo żeby oszukać kamerę, trzeba mieć zdolności aktorskie albo przynajmniej doświadczenie w występach na Wiejskiej, ale to też złudne.

To nadal jest tylko zbiór zachowań (starannie wyselekcjonowany zbiór zachowań), które chcemy pokazać. Wykadrowanie wycinka z pełnej fotografii, to stworzenie nowej. Świadoma kreacja. Zresztą…

W prawdziwym życiu też kreujemy się adekwatnie do sytuacji

I nawet nie próbuj zaprzeczać, że nie zachowujesz się inaczej w stosunku do przełożonego, księdza, mamy i kumpla z działu.

Gdy idziesz na rozmowę kwalifikacyjną zakładasz inne ciuchy niż to, w czym chodzisz po domu, bo chcesz być w dokładnie określony sposób postrzegany i wywrzeć z góry założone wrażenie. Również używasz innego słownictwa i manieryzmów, niż na co dzień. Gdy umawiasz się z dziewczyną na pierwszą randkę, także prezentujesz tylko jedno ze swoich oblicz i nie opowiadasz o faktach i przyzwyczajeniach, które mogłyby postawić Cię w złym świetle. Podobnie manipulujesz postrzeganiem swojej osoby mając kontakt z ludźmi na uczelni, czy z rodziną podczas świątecznego posiłku. Często nawet nieświadomie.

W każdej sytuacji społecznej, mniej lub bardziej, w jakiś sposób kreujesz swój wizerunek. Dlatego, nie wiem, czemu tworzenie kreacji na blogu miałoby być czymś złym.

Zresztą, gdy czytam Bukowskiego nie zastanawiam się, czy jego przeżycia są przerysowane. Myślę o tym, czy dobrze pisze.

Komentarz do świata za oknem.

“Ślepnąc od świateł” – rewelacyjna opowieść o kokainie i Warszawie