wpis jest wynikiem współpracy z marką Uber

Od wczoraj po Krakowie hula Uber – aplikacja na telefony, która rewolucjonizuje sposób poruszania się po mieście na całym świecie. Możesz nie wiedzieć o co cho i z czym to się je, bo to swoiste novum, więc słówko wyjaśnienia, dlaczego trzeba się z tego cieszyć.

Uber to prosta apka, służąca do zamawiania samochodów, w celu przejazdu na imprezę, dworzec, do babci na pierogi, na spotkanie z byłą, czy jakimkolwiek innym. Rejestrujesz się, klikasz „zamów Ubera” i, wykorzystując GPS w Twoim telefonie, auto podjeżdża do miejsca w którym aktualnie się znajdujesz. Punkt, do którego chcesz się dostać podajesz wklepując adres, a za usługę płacisz bezgotówkowo kartą podpiętą do konta.

W skrócie, Uber to taka taksówka. Tylko 7 razy lepsza.

Czemu?

Po pierwsze, jest taniej

W Uberze opłata początkowa wynosi 5zł, koszt jednego przejechanego kilometra 1,40zł, a jednej rozpoczętej minuty 25 gr. I nie ma ani taryfy nocnej, ani świątecznej. Z kolei w najtańszej krakowskiej taksiarskiej korporacji na starcie płacisz 6zł, a za każde 1000 metrów 1,80zł. W taryfie podstawowej, bo w nocnej i świątecznej jest jeszcze więcej.

Po drugie, nie musisz mieć przy sobie pieniędzy

Znasz to uczucie, gdy domówka zaczyna umierać śmiercią naturalną i ostatnie zgony zajmują miejsca w wannie, a Ty bardzo nie chcesz do nich dołączać, więc przymierzasz się do zawinięcia na chatę? I gdy już udaje Ci się poprawnie wykonać kciukiem znak szczytującej jaskółki, żeby odblokować telefon i zadzwonić po taksę, orientujesz się, że została Ci złotówka i 43 grosze? W kieszeni, bo nie wziąłeś portfela? Zresztą, wiesz, że w pobliżu nie ma żadnego bankomatu, bo jesteś na takim wydupiu, że nawet nocny tu nie dociera? Znasz?

To możesz o nim zapomnieć.

Za przejazdy Uberem płacisz kartą podpiętą do aplikacji, której ani nie musisz mieć przy sobie, ani pokazywać, ani robić nic więcej, poza podaniem jej danych przy rejestracji. Pieniądze po każdej podróży są ściągane z konta, przez co nigdy nie musisz się martwić, że nie masz ich przy sobie, czy to w postaci gotówki, czy plastiku.

Po trzecie, nie musisz wiedzieć gdzie jesteś

W czasach Google Maps w każdym telefonie, trudno się zgubić i nie wiedzieć gdzie się jest. Przynajmniej w teorii, bo mam znajome, dla których to nie jest żadna przeszkoda. Jednak, nawet jeśli widzisz na mapce, czy tabliczce na sąsiednim budynku, że jesteś na Friedleina 58, to niekoniecznie musisz wiedzieć jak to wymówić dzwoniąc po taksówkę. Zwłaszcza jeśli masz wrodzoną, lub nabytą w trakcie wcześniej wspomnianej domóweczki, wadę wymowy.

Z Uberem włączasz aplikację, klikasz „zamów” i tyle. Nie musisz wiedzieć, gdzie jesteś, GPS wie za Ciebie.

[emaillocker]

Po czwarte, nie musisz znać numeru

Pomyśl, że jesteś w Krakowie pierwszy raz w życiu, właśnie wysiadłeś na dworcu w Płaszowie zamiast na głównym, bo dopadło Cię jakieś większe nieoczekiwane nieogarnięcie, a musisz w ciągu 30 minut być w innej części miasta. Bo rozmowa rekrutacyjna, randka, czy coś. Nie musisz ani panikować, ani googlować „najtańsze taxi kraków”, żeby znaleźć numer na jakąś taksę. Wystarczy, że włączysz apkę.

Bardzo pomogło to mnie i mojej mamie podczas Wielkanocy w Rzymie. Przez to, że nasz lot opóźnił się o 1,5 godziny, ustalony wcześniej plan dotarcia do miejsca, w którym mieliśmy mieszkać wziął w łeb i musieliśmy na gorąco myśleć, jak się teraz wydostać z Termini. Po ciemku. I w deszczu. Z umierającą baterią w telefonie. Po wielogodzinnej podróży. I z żołądkami pustszymi niż wydmuszki, w których kiszki grały marsz pogrzebowy. Włączyłem Ubera, poczekałem 6 minut na kierowcę i problem się rozwiązał.

Po piąte, nie ma pytania „którędy pojedziemy?”

I wałowania klientów na hajs, o którym mówiliśmy tydzień temu. Trasa między miejscem, w którym się znajdujesz, a docelowym, jest wyznaczana przez aplikację i zarówno Ty, jak i kierowca, widzicie ją na swoich telefonach. W związku z tym pan prowadzący dość dobrze wie, którędy ma jechać. I nie musi się Ciebie radzić w tej sprawie.

Po szóste, jeździsz dobrymi furami

W Krakowie zdarza się, że dzwoniąc po taryfę z taniej sieci trafiasz na okaz, który powinien zostać skierowany do muzeum. Albo bezpośrednio do utylizacji. Nie jest to nagminne, ale bywają momenty, że wsiadając auta i słysząc gruźliczny kaszel silnika, zaczynasz się poważnie zastanawiać, czy aby na pewno nie będzie trzeba dzwonić po lawetę. W Uberze dbają o to, żebyś nigdy nie wsiadł do zardzewiałego, pożyczonego od szwagra Golfa Dwójki, czy rozpadającego się Poloneza.

Korzystając z apki w Rzymie, jeździłem samymi Mercedesami S-klasy, a w Warszawie Chryslerami. Były to bardziej niż miłe przejażdżki. W Krakowie również lokalny oddział Ubera, podczas rekrutacji kierowców, kontroluje stan estetyczny i techniczny aut, i dba o to, żeby nie było lipy.

Po siódme, możesz jeździć za darmo!

Jeśli do tego momentu jeszcze wahałeś się, czy zainstalować Ubera, to właśnie wyciągam asa z rękawa, którym zamykam rozdanie. Mimo, że jestem w podkoszulku.

Rejestrując się w aplikacji z tego linka https://get.uber.com/invite/PanJan lub po prostu wpisując w niej ultra tajny kod „PanJan” – prawda, że piękny? – dostajesz absolutnie, totalnie i bezkruczkowo 40 zeta na 2 pierwsze przejazdy Uberem po Krakowie za darmo! Czyli tyle, ile potrzebujesz, żeby dostać się z Ruczaju na Rynek Główny. I wrócić. Czy na jakąkolwiek inną trasę, którą będziesz chciał wykonać po Grodzie Króla Kraka. Spoko, co?

Ale, ale, to nie wszystko! Oprócz 40zł ode mnie i Ubera, możesz zgarnąć dużo, ale to naprawdę dużo więcej, bo aplikacja ma świetny system poleceń. Zaraz po zarejestrowaniu się, dostajesz swój własny kod, który działa podobnie jak ten na grafice powyżej, bo każda kolejna osoba, która poda go po zainstalowaniu apki, dostaje 25zł na start. I Ty też dostajesz 25zł na dowolny przejazd. I tak w nieskończoność przy każdej nowej osobie!

Innymi słowy, jeśli masz tylko wielu znajomych, możesz bujać się po mieście z prywatnym kierowcą za friko. Znasz jakąś „normalną” taksówkę, która tak potrafi?

[/emaillocker]

(niżej jest kolejny tekst)

Tym razem uliczne historie są o lekkim zabarwieniu internacjonalnym, bo i przewija się w nich Rzym i Egipt, choć nie tak bardzo, jak w tych z lutego. W marcowej złotej dziesiątce zapisków z knajp, środków transportu i deptaków, jest trochę o naszej narodowości, trochę o książkach i trochę o jedzeniu. I oczywiście sporo o sprawach damsko-męskich.

#1 – Fakt, że przyleciałem do Hurghady bez dziewczyny, chłopaka ani prawnego opiekuna budził spore zainteresowanie:

– Pan taki przystojny i ciągle jest sam. Może ja się przysiądę?
– Wie pani co, nie miałbym nic przeciwko, ale muszę pracować.
– Ach dyplomata. Rozumiem, ze narzeczona czeka w Polsce?
– Nie jesteśmy jeszcze narzeczeństwem, ale chodzi o to, że przyleciałem tu do pracy i…
– Ja rozumiem, rozumiem, nie musi się pan tłumaczyć. Ja też miałam kiedyś zazdrosnego narzeczonego. Niech pan sobie wyobrazi, że robił mi awantury o wszystko. Dosłownie o wszystko! Nawet o to, że na weselu jego kuzynki poszłam z jego bratem gwiazdy pooglądać, a to przecież jedna rodzina była, więc co za różnica, który Zagrzecki mnie za kolano złapał?

No ja bym tam jednak widział różnicę.

#2 – Gadka-szmatka z panem ręcznikowym przy plaży:

– Ruskie?
– Nie, polskie.
– Aaa. Cieść, jak sie maś?
– Dobrze, a ty?
– Dobra, dobra, ziupa z bobra.

Pokonał mnie.

#3 – Jak się dowiedziałem z rozmowy pod Uniwersytetem Pedagogicznym, Tinder faktycznie działa:

– …czyli co, że da się tam znaleźć normalną dziewczynę? Taką wiesz, fajną, nie tylko na seks, tylko normalną, taką do spotykania się, żeby do kina pójść, czy coś?
– No jak poszukasz, to da się.
– I co, ty masz taką?
– No. W tym miesiącu już trzecią.

#4 – Dzień jak co dzień, jadę tramwajem, w środku zimno jak w kamienicy i jakiś koleś na siedzeniu obok mnie kicha, jakby się nawąchał tabaki:

– Na zdrowie.
– Masz jakiś [słowo_którego_nie_mogłem_użyć_ze_względu_na_miesiąc_bez_przekleństw] problem frajerze?

A ja tylko chciałem być miły.

#5 – Zwierzenia pretendującego Pana Miecia pod delikatesami na Królewskiej:

– …i podbija psiarnia i mówi, że mnie będzie na izbę zawijać, a ja mówię, że dobrze, bo i tak się miałem do domu wybierać.

#6 – Hotelowa masażystka w trakcie niezobowiązującej rozmowy na plaży rozkminiła moją prawdziwą narodowość:

– Heloł, hał ar ju?
– Fine, thanks. Sorry but I’m working.
– Du ju łont masasz?
– No, thanks. I’m working.
– Łer ju from?
– Poland. Thanks for your help but I need to work.
– End ju dont łont masasz?
– No.
– Bat ewribadi form Polant łont masasz.
– But I’m working and I don’t need that.
– Ju ar lajer, ju ar not from Polant. Ewribadi from Polant łont masasz. Ju ar from Dżermani.

#7 – Trzydziestokilkulatkowie randukjący nad Wisłą:

– A co ostatnio czytałeś?
– Co czytałem? Hehe, no czytałem “Pies, który jeździł koleją”, hehe, i takie tam. Ale ogólnie nie należę do ludzi, którzy zajmują się takimi głupotami, hehe.

#8 – Idę do drukarni, żeby odebrać identyfikatory na “Smok Bloga” i podchodzi do mnie starszy pan. Nie wyglądał jak mój potencjalny czytelnik, więc nie miałem pomysłu o co może mu chodzić:

– Przepraszam bardzo, mógłby mi pan pomóc?
– A o co chodzi?
– Proszę za mną.
– Podchodzimy do słupa ogłoszeniowego i pokazuje palcem na plakat z Marylą Rodowicz.
– Mógłby mi pan powiedzieć co tu pisze?
– “Maryla Rodowicz akustycznie”.
– No właśnie, akustycznie, to znaczy jak? Bez plejbeku?
– Tego bym się nie spodziewał, ale podejrzewam, że to znaczy, że z gitarą akustyczną. Taką wie pan…
– Taką jak na ogniskach harcerskich?
– Tak, tak, coś takiego.
– To idę, dziękuję bardzo!

I pobiegł.

#9 – Dysputy gastronomiczne w Ambasadzie Śledzia:

– Zjadłbym coś.
– Stary, kiedyś tu jadłem jakiś makaron. A potem poszedłem ruchać. I tak mnie zaczął napierdalać żołądek, że musiałem przestać i pójść do domu. Więc wyobraź sobie jak chujowy ten makaron musiał być.

#10 – W trakcie Wielkanocy w Rzymie ciągle ktoś mnie zaczepiał, żeby wepchnąć mi kij do samojebek. Przyzwyczajony do nagabywania przez Murzynów, po prostu ich ignorowałem i udawałem, że nie odnotowuję ich istnienia, ale nie wszyscy mieli na tym mocne nerwy. Gdy na Placu Świętego Piotra ten sam Murzyn trzeci raz podszedł z hasłem „selfie, selfie stick 5 euro” do Polki modlącej się przed kaplicą, nie dała rady:

– Proszę ode mnie odejść, proszę do mnie nie podchodzić i proszę stąd wyjść! Natychmiast! Jestem w Watykanie, rozumie pan? W WA-TY-KA-NIE! Miejscu, gdzie się modli! Modli, a nie sprzedaje gadżety! Chcę się pomodlić, a pan mi przeszkadza, więc do jasnej cholery proszę stąd odejść! Proszę w tej chwili stąd wyjść, bo dzwonię po policję!
– Ooo, pojonia! Ni szłość siem, bo szłość piknoźci kodzi, a ti jeścieś piekna!
– Yyy… dziękuję, bardzo pan miły.
– Jeścieś piekna, a piekna cieba foto. Selfie stick 5 euro!

Przy poprzednich „ulicznych historiach” wrzuciliście do komentarzy wiele rozbrajających opowieści – między innymi o maczetach – za co wielkie dzięki, bo uśmiałem się nie mniej, niż pytając o wysokość zasiłku dla bezrobotnych w Urzędzie Pracy. Jeśli więc macie jakieś pokręcone jak włosy Ewy Minge dialogi z ostatnich tygodni, to zapraszam do zabawy.

Urodziłem się w Thouars, nazywam się Favre, na drugie mam Florian, na trzecie Luis i odkąd zacząłem raczkować słyszę, że to fajnie mieć zagraniczne nazwisko. No, nie do końca.

Od przedszkola miałem problem z tłumaczeniem wszelkim paniom nauczycielkom, urzędniczkom, wychowawczyniom, policjantkom i strażniczkom miejskim, że w środku mojego nazwiska jest litera „v”. O ile jako w miarę świadomy i zaradny nastolatek jakoś sobie z tym radziłem, o tyle w okresie wczesnoszkolnym był to prawdziwy horror.

– Dobrze, to teraz sprawdzimy sobie obecność. Nowak, Kowalska, Wróblewski, Kozibąk, Faure, Nogacka…

– Favre.

– No przecież przeczytałam, Faure. Markowski, Zarzycka, Kuchcik…

– Tam nie ma „u” tylko „fał”.

– Jakie „fał”? Chcesz powiedzieć „wu”?

– Nie, nie „wu”, tylko „fał”. Taka połowa „wu”.

– W sensie „ef”?

– Nie, nie „ef”, nie „wu”, tylko „fał”. „Fał” jak VolksWagen.

– Ale to pierwsze „fał”, czy to drugie „fał”?

I tak w kółko, za każdym razem, przy każdej nowej nauczycielce, w każdej klasie, na każdych studiach, w każdym miejscu, gdzie musiałem podać swoje dane. W pewnym momencie stwierdziłem, że przekaz ustny jest równie sensowny co budowanie zamku z piasku na linii brzegowej i gdy ktoś go ode mnie potrzebował, pisałem je na kartce. Albo podawałem legitymację. Albo dowód. Ale to nie pomagało.

Choćby każda litera była z osobna wydrukowana na kartce wielkości płyty chodnikowej i tak prawie pewne było, że urzędas zapisując je zrobi błąd.

Ludzie z jakiegoś irracjonalnego powodu nie chcieli zaakceptować, że ktoś może mieć nazwisko z niepolskim znakiem. I gdy już dotarło do nich, że naprawdę, ale to naprawdę, a nie w wyniku przejęzyczenia, czy haju kodeinowego, tam jest nie „w”, nie „f”, tylko „v”, zaczynały się pytania. Przepraszam, gradobicie pytań.

– Nie Padre, tylko Favre? Przez „fał” w środku?

– Tak, nie Padre tylko Favre, przez „fał” w środku.

– O, to chyba nie jest rdzennie polskie nazwisko?

– No, nie.

– O, to skąd takie nazwisko? Rodzice są obcokrajowcami?

– Nie, tylko ojciec. Jest Francuzem.

– O, to jak to tak, że tylko tata jest z zagranicy?

– Musiałaby pani spytać dziadków, ja nie miałem na to za bardzo wpływu.

– O, a jak się rodzice poznali? Kiedy tu przyjechaliście? Czym się zajmuje tata? Nie chcieliście zamieszkać we Francji? Masz rodzeństwo? Umiesz mówić po francusku? Powiedz, coś! Powiedz, powiedz, powiedz!

– Ty tępa blazo, nie znam ojca, nie mieszkam z nim i w życiu go nie widziałem i to mój największy życiowy kompleks, więc z łaski swojej, nie bądź taką impertynencką szmatą i odpierdol się od moich spraw rodzinnych. Jesteś przypadkową osobą, z którą nie łączą i nie będą mnie łączyć żadne więzi emocjonalne, więc chuj ci do tego jak się poznali rodzice, ani czy dostaję padaczki jak nie zjem ślimaków przez 3 dni, bo to absolutnie nie twoja sprawa. Kurwa.

Ta ostatnia wypowiedź oczywiście nigdy nie padała, ale przez całe dzieciństwo marzyłem, żeby zripostować te natarczywe pytania w ten sposób. Bardzo mnie bolało, że kompletnie przypadkowy człowiek uważa, że ma prawo wchodzić z butami w moje życie, tylko dlatego, że nazywam się inaczej niż jego sąsiedzi z klatki. I że arogancko domaga się odpowiedzi na pytania, które wcale nie były dla mnie łatwe, a w zasadzie były jednymi z najtrudniejszych.

Bo jako kilkuletni chłopiec wcale nie czerpałem przyjemności z opowiadania o tym, czemu rodzice się rozstali.

Mimo to, opiekunowie na koloniach, recepcjonistki w przychodniach, czy pracownicy poczty nie widzieli nic zdrożnego w tym, żeby grzebać brudnymi łapskami w mojej intymności, a ja byłem na tyle mały, by nie wiedzieć jak się przed tym bronić. Rozumiem, że „v” w nazwisku mogłoby budzić jakąś sensację, gdybym był czarny albo chociaż mówił z jakimś dziwnym akcentem, ale polski był moim językiem ojczystym, a mama dbała o tym, by nawet po spotkaniu z błotem moja skóra nie zmieniała trwale koloru.

Dziś, jako dorosły człowiek, wiem jak na takie sytuacje reagować i jak się bronić, i też zdarzają się dużo rzadziej. Najczęściej w momentach, gdy spotykam na żywo ludzi, którzy wcześniej obserwowali mnie tylko w internecie. I zazwyczaj ktoś pyta jak nazywam się naprawdę, bo myślał, że „Favre” to mój pseudonim artystyczny. Mimo, że do artyzmu prawie mi tak daleko jak Mandarynie. Albo, że tak wpisałem sobie na Facebooku dla lansu, bo to przecież esencja szpanu, mieć cokolwiek z zagranicy. Jeśli nie na stopach, to chociaż na portalu społecznościowym w rubryce “dane”. Jest to mało mądre, ale to sporadyczne przypadki.

Reasumując, wbrew obiegowej opinii, zagraniczne nazwisko jednak nie jest najfajniejszą rzeczą na świecie. Nie polecam.

Komentarz do świata za oknem.

7 powodów, dla których Uber jest lepszy od taksówki