Często słyszę dumne wypowiedzi „ja nikomu niczego nie zazdroszczę!”, w trakcie dyskusji na temat pieniędzy, kobiet, czy sławy, gdy rozmówca przeczuwa, że dyskusja zmierza w stronę zauważenia różnic między mną, a Hugh Hefnerem. Czy nim, a Jackiem Nicholsonem. Czy nią, a Madonną. Czy jakimkolwiek Polakiem, poza Romanek Polańskim, a przeciętnym aktorem ze Stanów. Po wytłuszczeniu tych dysproporcji w statusie społecznym i stanie świnki skarbonki, ludzie notorycznie chcą zaznaczyć, że mimo iż pragną tych celebryckich atrybutów, w żadnym, ale to w żadnym wypadku nie zazdroszczą omawianej personie. Jakby zazdrość była czymś złym.
Ja od dziecka zawsze komuś czegoś zazdrościłem. I dalej zazdroszczę.
W przedszkolu, w pełni zmieniających się Transformersów, które miał tylko jeden dzieciak w grupie i cała reszta musiała ustawiać się w kolejce, żeby móc się nimi pobawić. W podstawówce, wszystkiego, co miało znaną metkę. W gimnazjum, gładkiej cery bohaterom „Na Wspólnej”. W liceum, zagranicznych wakacji, zagranicznych ferii, zagranicznych majówek, zagranicznych przerw świątecznych i wszystkiego co powiewało przekraczaniem granic. Na studiach, orgii na imprezach i pracy po zakończeniu edukacji studentom z kraju z flagą z gwiazdkami.
Obecnie zazdroszczę Michałowi Szafrańskiemu liczby czytelników, Abstrachujom skutecznego rozwijania marki odzieżowej, Lekko Stronniczym braku skrępowania w występowaniu przed kamerą, a Weronice Załazińskiej wyjazdu na festiwal w Cannes. I co wynika z tej całej mojej zazdrości? To, że mobilizuję się i pracuję więcej i ciężej, żeby mieć to co oni. Chęć posiadania tego, co widzę u kogoś innego, przekłada się u mnie na działanie skierowane na zdobycie tego.
Zresztą spójrzmy jak to uczucie definiują słowniki. Według Państwowego Wydawnictwa Naukowego to
uczucie przykrości spowodowane brakiem czegoś, co bardzo chce się mieć i co inna osoba już ma
natomiast Wikisłownik określa to jako
uczucie chęci posiadania czegoś należącego do innej osoby, robienia tego, co ona
Nie brzmi jak jakaś terminalna choroba zakaźna, ani stan czyniący z Ciebie podczłowieka, prawda? Ot, po prostu uczucie dające Ci do zrozumienia, że jest jeszcze na tej plancie coś, co chcesz mieć. Dlaczego więc, ludzie tak mocno chcą manifestować odcinanie się od niego? Najprawdopodobniej przez mylenie zazdrości z zawiścią.
Czym jest zawiść?
Według PWNu
uczucie silnej niechęci do osoby, której się czegoś zazdrości
według Wiki
uczucie znacznie silniejsze niż zazdrość, polegające na odczuwaniu silnej niechęć lub wrogość w stosunku do osoby, której czegoś się zazdrości
A według mnie, to zgubne, wyniszczające uczucie, które zżera Cię od środka jak rak. W momencie, gdy włada Tobą zawiść, nie widzisz pracy, trudu i czasu poświęconego przez daną osobę, na zdobycie zajebistej fury, willi z parkiem wodnym, czy popularności równej Coca-Coli. Widzisz tylko te symbole sukcesu i uważasz, że ona na nie nie zasługuje, bo bezwarunkowo należą się Tobie.
Nie analizujesz sytuacji, nie próbujesz się zastanowić i dojść do tego, czemu ktoś ma furmankę pieniędzy, a Ty ledwo hulajnogę z groszówkami. Nie szukasz odpowiedzi z czego to wynika, nie próbujesz zrozumieć czynników decydujących o tym. Skupiasz się na sobie i swoim poczuciu dyskomfortu i nie przyjmujesz do świadomości, że po prostu mogłeś się za mało starać.
Zawiść sprawia, że zamiast inspirować się osiągnięciami innych, zaczynasz je deprecjonować, żeby nie czuć się źle. Budujesz sobie iglo z negatywnych emocji, w którym plujesz na ludzi mających to, co tych chciałbyś mieć, ale nigdy nie zrobiłeś na tyle dużo, by to zdobyć. Ta obsesja pożądania połączona z nienawiścią przesłania Ci rzeczywistość jak katarakta. Przestajesz budować, skupiasz się na destrukcji. Przy czym, paradoksalnie, nie zauważasz, że chcąc zaszkodzić innym, najbardziej niszczysz siebie. Aż zostajesz wydrążoną z motywacji, plującą jadem na otoczenie kukłą.
W skrócie, zazdrość tym się różni od zawiści, że to pierwsze mówi Ci, że czegoś pragniesz, a to drugie daje przekonanie, że to coś należy się Tobie bardziej niż innym. Jednocześnie zaciągając zasłonę amnezji na fakt, że jeśli coś chcesz mieć, to musisz ruszyć dupę, by to zdobyć.
