Taki prosty chłopak jak ja, w takim wielkim mieście jak WWA czuje się jak Komorowski u Japończyków. W sensie, nie że wchodzę z butami na fotele w knajpach, ale mam lekkie wrażenie, jakbym był w innym świecie, który rządzony jest innymi zasadami i wymaga oswojenia, żeby móc w nim funkcjonować. Więc sukcesywnie oswajam tego kolosa, uczę się na pamięć jego składowych i próbuję nie robić wioski, odstając jak Palikot na zaprzysiężeniu Dudy na prezydenta. A dostosowywać jest się do czego, bo to miasto jest inne. Inne, niż każde inne.
Co mnie zaskoczyło w Warszawie w pierwszym miesiącu mieszkania?
To miasto jest wielkie! Naprawdę! I pod kątem powierzchni, i wielkości budynków, i liczby knajp, nie mówiąc już o gęstości zaludnienia. Główne ulice są szerokie i długie, i w zasadzie przez cały dzień szczelnie pokryte dziką liczbą samochodów, autobusów, tramwajów, skuterów i motocykli, biurowce monstrualnie pną się w górę i błyszczą w słońcu jak lodowe sople, a restauracje, kawiarnie i bary wyrastają obok siebie jakby powstawały przez pączkowanie. Starym nawykiem, próbowałem się z kimś umówić „w centrum”, przy czym, już przy drugiej próbie zorientowałem się, że tutaj „centrum” jest jak pół Krakowa. Wielkie.
Jest dużo drożej niż w innych miastach. Przykładowo, za dowóz zakupów z Tesco w KRK płaciłem średnio 7zł, w WWA 10zł. Browar w butelce w jedynej knajpie nad Wisłą w Krakowie, czyli w Forum Przestrzenie, kosztuje 9zł, w Warszawie 12zł, mimo, że jest ich kilka i teoretycznie to wymusza konkurowanie między sobą. Przeciętny burger w dobrej burgerowni w Grodzie Króla Kraka to wydatek około 20 zeta, w stolicy prawie 30. No, czuć różnicę.
Tempo! Wciąż, idąc po chodniku mam wrażenie, że przypadkowo trafiłem w sam środek zawodów chodziarskich, tylko nikt mnie o tym nie poinformował. W Krakowie ludzie się przechadzają, tutaj niemal biegną. Widząc, że ciągle ktoś Cię mija, sam mimowolnie przyspieszasz i zaczynasz żyć szybciej. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Z początku postrzegałem to jako wadę, jednak po miesiącu, zaliczam to do pozytywnych aspektów bycia w tym mieście, bo daje to kopa i sprawia, że najzwyczajniej w świecie przestajesz się opierdalać i tracić czas na pierdoły.
Korki… są równie kolosalne co miasto. Jak coś stanie, to stoi i paraliżuje komunikację, przez co przebicie się na drugą stronę Wisły bywa równie czasochłonne, co wytłumaczenie studentce pierwszego roku polonistyki, że matematyka przydaje się w życiu.
Ciągle coś się dzieje i czujesz, że jesteś w centrum tych wydarzeń. To coś, co zauważyłem bardzo szybko i postrzegam jako największy atut życia w stolicy. Koncerty, manifestacje, maratony, targi śniadaniowe, konferencje, wystawy, plany filmowe, spotkania branżowe, to wszystko dzieje się TUTAJ! I mieszkając w Warszawie jesteś albo tego bezpośrednim uczestnikiem, albo naocznym świadkiem, a nie biernym widzem, do którego docierają zmanipulowane przekazy informacyjne po kilku dniach. I to jest naprawdę zajebiste, bo wiesz, że skoro jesteś tak blisko tego, to możesz mieć na to wpływ!
Sieć rowerów miejskich działa. I to naprawdę, a nie tylko w wyobraźni twórców i władz miasta, jak to jest z KMK Bike w Krakowie. Stacji Veturilo jest naprawdę sporo i samych rowerów również, tak że swobodnie można poruszać się po większości miasta, a nie tylko śródmieściu. I konto można założyć od ręki, bez czekania 3 dni na zaksięgowanie przelewu, co jest wielkim plusem i sprawia, że możesz tu wpaść na weekend i nie wydać ani złotówki na transport miedzy dzielnicami.
Barmani mają poprzewracane w dupach. I robią Ci łaskę, że w ogóle Cię obsługują. Nie wiem skąd się to wzięło, ale nigdzie indziej nie widziałem tylu osób, które żyją w przekonaniu, że powinieneś ich całować po rękach i padać na kolana, za to, że łaskawie na Ciebie spojrzą i naleją browara.
Ludzie się lansują. I nie jest to drogą do osiągnięcia czegoś, a celem samym w sobie. Lansują się biurwy wymieniając tak awangardowe, że aż debilne nazwy knajp, w których byli. Lansują się hipsterzy na jedzenie dań składających się z trawy z glonami, które oficjalnie są i modnymi i niszowymi potrawami. Jednocześnie. Lansują się dzieci w gimnazjum na noszenie na sobie dwukrotności średniej krajowej netto. I ten lans widać od momentu postawienia stopy na centralnym, po moczenie kostek w Wiśle.
Ludzie są aktywni. Mają czas, żeby wyjść z domu w tygodniu, nie płaczą, że jutro środa i trzeba wstać na 9:00 do robo i przede wszystkim chce im się. Uprawiają sporty, chodzą na wydarzenia kulturalne i biorą udział w inicjatywach społecznych. I to jest super, bo czujesz, że Twoje otoczenie żyje, a nie wegetuje pod przykrywką bycia dorosłym.
Ludzie wiedzą po co tu przyjeżdżają. Największe pozytywne oczarowanie. Nie poznałem jeszcze nikogo w Warszawie, kto nie potrafiłby odpowiedzieć na pytanie „po cholerę tu przyjechałeś i płacisz za 16-metrowy pokój tyle, co za dwupokojowe mieszkanie w Czeladzi?”. Ludzie mają plany, ludzie wiedzą co chcą zrobić, ludzie są samoświadomi. Nie dryfują na tratwach „nie wiem”, „kiedyś”, czy „czekam ze swoim życiem na pierdolony znak z nieba w postaci tęczy, piorunów i trójkopytnego jednorożca”.
Taki był pierwszy miesiąc w Warszawie – gubienie się przy wychodzeniu z metra, zastrzyk domięśniowy z motywacji, płacenie 18 zeta za lane piwo i poznanie słoików z celami. Czy mogło być lepiej?
