Jeśli oczekiwałeś jednoznacznej deklaracji poglądów politycznych od pierwszej linijki, to wstrzymaj swoje konie, jak mawiają Amerykanie. Sprawa jest dużo bardziej poważna i zawiła. Prawie tak zawiła jak fabuła „Mody na sukces”.
Jakieś półtora miesiąca temu, zaczęło mnie boleć ucho, ale jak na prawdziwego mężczyznę, leczącego każdą dolegliwość banieczką albo dwoma, przystało, zignorowałem to. Nie będę przecież z jakimś głupim uchem od razu biegł do lekarza jak jakaś baba, co nie? No, to po tym jak pewnej nocy myślałem, że zwariuję z bólu i nie zmrużyłem oka do godziny 3:00, kiedy to półprzytomny pobiegłem na Orlen po cokolwiek przeciwbólowego, stwierdziłem, że jednak bez wizyty u pani w białym kitlu się nie obędzie. Mimo, że chodzenia po przychodniach i wysiadywania w kolejkach nienawidzę tak mocno, jak smażonej wątróbki, buraków i zimnej pizzy.
No i się zaczęło.
Najpierw poszedłem do lekarza rodzinnego, który przyjął mnie mimo, że owej rodziny wcale nie posiadam. Miło z jego strony. Przyjął i powiedział, cytuję „ma pan zapalenie gardła i powiększony migdałek uciska trąbkę słuchową, przez co boli pana ucho”. Ani gardło mnie nie bolało, ani nie spodziewałem się żadnych instrumentów dętych w swoim organizmie, ale mówię dobra, lekarz, to lekarz, wie co robi. Dostałem siatkę leków, od których po tygodniu miało mi przejść.
Nie przeszło, no to jeszcze raz udałem się do lekarza rodzinnego, który przyjmuje również singli.
– Ma pan tyle woskowiny w uszach, że ja tam nic nie widzę. Nic. Nawet jakbym chciała dojrzeć, to nic. Nic nie widać, kompletnie nic – powtórzyła to tyle razy, że miałem wrażenie jakby grała w jakieś medyczne literaki i dostawała premię słowną za każdym razem, kiedy powie słowo „nic”.
– W sensie, sugeruje pani, że się nie myję? – co jest zarzutem absurdalnym, bo staram się to robić, co najmniej raz w miesiącu, a w okresach kiedy wychodzę z domu, nawet dwa razy.
– Ja nic nie sugeruję, ale musi pan iść do laryngologa, bo nic nie widzę. Nic. Kompletnie nic. Choćbym chciała, to ni… – na bank gabinet jest na podsłuchu i dostaje nowy stetoskop za każdym razem, kiedy powiem 30 razy „nic” w ciągu wizyty.
– Tak, rozumiem. To proszę wypisać mi skierowanie.
No i z tym skierowaniem sprintem do laryngologa na drugim końcu miasta, modląc, żeby przyjął mnie na moje spojrzenie kota ze Shreka, topiące lodowce i łamiące serca z betonu, bo normalny termin oczywiście najszybciej za kwartał. Pani laryngolog na szczęście dość szybko okazała się człowiekiem i zgodziła się mnie przyjąć bez symulowania płaczu pocierając cebulą o powieki. Za co wielkie dzięki, bo nie zdążyłem znaleźć żadnego warzywniaka po drodze.
Gdy już usiadłem na fotelu, od razu uprzedziłem, że na bieżąco dbam o higienę osobistą, często nawet przy użyciu mydła, a czasem nawet i szamponu, i absolutnie nie mam pojęcia, skąd ta woskowina wzięła się w moich uszach. Pani laryngolog z miejsca dała wiarę moim zapewnieniom, widząc pewnie, że nie mam żadnych liści we włosach, ani etykiet z jaboli w brodzie, co mogłoby wskazywać na spanie pod mostem, i uspokoiła mnie wyjaśniając, że „wie pan, no, tak bywa”. Po czym wypłukała woskowe czopy powstałe, jak się od innego lekarza w końcu dowiedziałem, w skutek choroby i/lub nadprodukcji jakichś hormonów. I powiedziała, że mam lekkie zapalenie w prawym uchu. Co nieco bardziej niż nieco mnie zaskoczyło, bo cały czas bolało mnie lewe i od tych kilkunastu dni nie miałem żadnych obiekcji co do prawego. Ale mówię dobra, lekarz, to lekarz, wie co robi.
Po 5 dniach znów lewe ucho nie dawało mi spać, a do tego doszedł kurewski ból żołądka – dla zainteresowanych: uczucie jakby ktoś Ci żyletkami przeciągał po wnętrznościach – więc, jak bumerang, wróciłem do familijnej pani doktór.
– Ale jak to dalej boli pana ucho? – świetne pytanie. Tyle, że nie do mnie – Przecież tu już wszystko powinno być zaleczone.
– Dalej mnie boli, na tyle, że nie mogę spać, a do tego doszedł ból żołądka. Podejrzewam, że od leków – bo ile przecież można żreć tę chemię, bez konsekwencji dla organizmu?
– Jak to boli pana żołądek? No, teraz to już pan coś wymyśla. Pewnie zjadł pan jakąś starą kiełbasę – bez, kurwa, komentarza.
Pani doktór familijna, co to obraziła się, że choroba mi nie przeszkodzi mimo jej leczenia i najprawdopodobniej, to nie przechodzi przeze mnie, bo nie chcę, żeby mi przeszła, w ramach ostatecznej ostateczności dała mi skierowanie na SOR do szpitala Narutowicza. Czyli na Szpitalny Oddział Ratunkowy. Myślę sobie: „ratunkowy”, to może w końcu ktoś mnie tam uratuje, bo ile można tonąć w takim absurdzie? Ale to był tylko początek potopu.
Oglądaliście kiedyś „12 prac Asteriksa”? Kojarzycie epizod, gdy mieli załatwić coś w urzędzie? Nie? To ja Wam ten epizod mogę opowiedzieć scena po scenie, bo przeżyłem go w zeszłym tygodniu.
Wchodzę do tego szpitala, widzę kolejkę dłuższą niż na spotkanie autorskie z Red Lipstick Monster, to pytam, czy jak mam skierowanie na SOR do laryngologa, to tutaj. W odpowiedzi dostaję krótko odszczeknięte „nie”, przy drugim podejściu już nieco dłuższe „nie, na SOR to na SOR”, a za trzecim razem, obrażona na cały świat pracownica szpitala jest nawet na tyle łaskawa, że wskazuje mi politowawczym machnięciem ręką, gdzie ten SOR jest. Bo jak mogę nie wiedzieć? W końcu jestem tu przecież już pierwszy raz.
Docieram do tego SORu, mówię w jakiej sprawie, słyszę, że mam czekać. No to czekam. Po kwadransie wchodzę na, tak zwany, wywiad diagnostyczny, mówię dokładnie to samo, co w poprzednim okienku – że ucho, że spać nie mogę, że boli – i słyszę, że mam iść zaczekać w kolejce do internisty. No to czekam. Mam już trochę doświadczenia w tym temacie, tak że idzie mi całkiem nieźle. Po kolejnym kwadransie internista wyczytuje, nawet nie tak bardzo przekręcając, moje nazwisko i mówi już w progu, że nie ma sensu, żeby mnie oglądał, bo to trzeba na oddział laryngologiczny. Myślę: łouł, chyba jestem geniuszem, wpadłem na to samo przed przyjściem tutaj, a w życiu nie otarłem się nawet o studia medyczne!
Idę na ten oddział laryngologiczny według jednoznacznych wskazówek „windą na drugie piętro i po lewej, a tam to już się pan zapyta” i docierając do miejsca „po lewej” pytam. Pytanie odbija się po korytarzu lekkim echem, po czym matka z dwójką dzieci, wyglądająca jak stały eksponat w tym muzeum cierpliwości, odpowiada mi, że lekarzy nie ma, bo poszli na obchód i trzeba czekać. Na czekaniu znam się już coraz lepiej, więc podejmuję wyzwanie. Po jakiejś połowie godziny zjawiają się lekarze i mówią, że z całego serca współczują mi problemów z uchem i po wysłuchaniu mojej historii prawie rozkleiły im się chodaki od wilgoci ich łez, ale oni tu na oddziale przyjmują dopiero po 16:00, a jest przed 12:00, więc muszę iść do poradni. Na parterze. Po prawej.
Ciuteńkę poirytowany, że straciłem absolutnie bezsensownie 40 minut, tylko dlatego, że interniście coś się popierdoliło, podążam za wskazówkami. Docieram i słyszę, że trzeba poczekać. No, w tym jestem już asem, więc napierdalam jak szalony. W końcu uchylają się wrota i słyszę coś na kształt „proszę”, brzmiące jednak jak „następny”.
– Dzień dobry, ja… – nie zdążyłem dokończyć.
– Co się dzieje? – dość osobliwa odpowiedź na „dzień dobry”.
– Czwarty tydzień boli mnie ucho i… – znów nie zdążyłem dokończyć.
– Jak mnie ząb bolał, to wyrwałem – że co? Ty tak na serio, czy ci się standup ze szpitalem pomylił?
– To proszę wyjąć skalpel i amputujemy, jak tak pan radzi – no dawaj śmieszku, zobaczymy, czy masz jaja, żeby to pociągnąć.
– Proszę się odwrócić – oj, chyba się panu doktórowi śmiszne teksty pokończyły.
– Ała – wepchnął mi wziernik z delikatnością Danny’ego Trejo w „Maczecie”.
– Ma pan zapalenie ucha – no, robimy grube postępy, powiedz mi coś czego nie wiem.
– A od czego się to wzięło panie doktorze, bo… – nie zdążyłem dokończyć po raz trzeci.
– A co pana to interesuje? – nie wierzę, że lekarz w szpitalu naprawdę tak do mnie powiedział, to chyba halucynacje – Założymy panu opatrunek, dostanie pan antybiotyk i krople, i przejdzie.
Oczywiście raczkujący komik nie mógł mi wypisać recepty na wcześniej wspomniane lekarstwa osobiście, tylko z pobazgroloną kartką, którą wręczyła mi jego asystentka, musiałem wrócić do internisty. I zgadnijcie co zrobić? Macie jakieś typy/pomysły/nieśmieszne propozycje? Tak, dokładnie: czekać. Zaprawiony w boju poszedłem na rekord i dobiłem do 45 minut. 45 minut czekania na receptę. CZTERDZIEŚCI PIĘĆ. MINUT. NA. SAMĄ. RECEPTĘ.
Myślicie, że to koniec co? Że na drugi dzień ściągnąłem opatrunek, zakropiłem ucho, wziąłem antybiotyk i po tygodniu przeszło? Heh, zawsze wiedziałem, że mam czytelników jajcarzy. NIE, TO NIE BYŁ KONIEC.
Krople, które przepisał mi lekarz-kabareciarz, a konkretnie Atecortin, ZALEPIŁY MI UCHO! Serio, zakropiłem według zaleceń na ulotce, położyłem się na bok na 15 minut, po kwadransie odwracam się i przykładam chusteczkę do ucha, żeby nie pobrudzić poduszki, a tu nic. Cytując panią doktór familijną „nic, nic, kompletnie nic”. Krople wpłynęły, ale nie wypłynęły, tworząc jakąś tarczę osłonową jak w „Star Treku”. I przy okazji powodując, że stałem się pół głuchy na to ucho. Ale mówię dobra, lekarz, to lekarz, przepisał, kazał stosować, to pewnie tak ma być. Przez noc wypłynie, rozejdzie się albo wyparuje, bo przecież nie pakowałby mnie umyślnie na minę, co nie?
Ale ani po nocy, ani po upłynięciu równej doby ucho się nie odetkało. Wręcz przeciwnie. Czułem, że czop powstały z tych zastygniętych kropli pęcznieje i zaczyna mnie uwierać. Wspominałem już, że przepisał mi je lekarz?
To była oczywiście sobota. Więc nie mogłem pójść „normalnie” do przychodni. Tylko na „świąteczny całodobowy dyżur”. Gdzie uprawiałem czynność, którą tak skutecznie trenowałem w szpitalu, przez półtorej godziny ciągiem. Żeby po 25 minutach badania dowiedzieć się, że mam zapchane ucho. (ŁOUUUUUUŁ! NIE ŻEBYM TO POWIEDZIAŁ OD RAZU NA POCZĄTKU WIZYTY) I że muszę iść na płukanie ucha. Do laryngologa. W poniedziałek. Czyli za 2 dni. Bo oni tu nie płuczą. (WRRRR!)
Nie poddawałem się. I pojechałem do szpitala. Innego. Tym razem Rydgiera. Po uprzednim zatelefonowaniu. I opisaniu. Co się. Dzieje. Z moim. Uchem. I usłyszeniu, że „no, to pewnie trzeba przepłukać, to niech pan zgłosi się na SOR”. Przyjechałem, jak już wcześniej wspomniałem. I uciąłem sobie przemiłą pogawędkę z panią na SORze.
– Dzień dobry, od dwóch dób mam zatkane ucho po zakropieniu Atecortinem i… – oni uwielbiają przerywać.
– Boli pana to ucho? – nie musiałaby zadawać tego pytania, gdyby mi nie przerwała.
– Tak, boli i… – znowu! Znowu mi przerwała!
– A ma pan gorączkę?
– Nie wiem, bo nie mam termo… – kolejny, kurwa, raz!
– No to, jak nie ma gorączki, to nie ma zagrożenia życia. W poniedziałek pójdzie pan do laryngologa, to panu obejrzy – AAAAAAAAAAAAA, ZARAZ CHYBA ZWARIUJĘ!!!!!!!!!! ZARAZ TY BĘDZIESZ MIAŁA ZAGROŻENIE ŻYCIA!!!!!!!!!!!!!!!!!
Przed rozbiciem szyby, za którą siedziała, przy użyciu metalowego krzesła, powstrzymała mnie kobieta siedząca na nim. A raczej powstrzymała mnie jej waga. Nie dało rady jej ruszyć z miejsca. Zawiedziony, wkurwiony, zrezygnowany i złamany psychicznie, powłóczyłem nogami w kierunku przystanku, żeby poużalać się nad swoim losem w ciepełku swojego łóżka i przejrzeć informacje w sieci na temat życia z jednym uchem. Bo wszystko wskazywało na to, że jedynym skutecznym rozwiązaniem będzie amputacja. Kuchennym nożem.
Gdy już zwątpiłem we wszystko oprócz pewników wyznawanych przez Bejamina Franklina, obudził mnie dźwięk gołębi kopulujących ze sobą na moim balkonie i okazało się, że jest poniedziałek. A ja go jakimś cudem dożyłem. Postawiłem swoje zwłoki do pionu, nałożyłem na nie odpowiednie na maraton czekania buty i spodnie, i pojechałem do znanej już pani laryngolog, znów modląc, żeby przyjęła mnie na moje spojrzenie kota ze Shreka i tak dalej.
I… przyjęła! I… wypłukała! I… od tego momentu z uchem już nic się nie działo!!! Nic! NIC! N-I-C! NNNIIICCC!!! (medyczna premia słowna za użycie „nic” x 500) I wszyscy, żyli długo i szczęśliwie poza jednym wyjątkiem.
– Pani doktor, to to ucho zatkało się od tego Atecortinu?
– Tak, bo te krople takie są, bardzo gęste, jak budyń, wie pan, i one często zapychają, tak że pan, to w ogóle nie powinien nimi zakrapiać.
– Pani doktor, ale mnie je przepisał lekarz w szpitalu.
– To może zły lekarz był. Albo zły szpital. Hehe.
Po tym dniu miałem w głowie tylko jedną myśl: Januszu Korwinie-Mikke, królu mój, oddam na Ciebie wszystkie głosy, ale daj Ty mi prywatną służbę zdrowia! Nie chcę marihułaniny, nie chcę broni, nie chcę nawet legalnej prostytucji, chcę tylko prywatną służbę zdrowia, bo krew mnie zalewa, jak z moich składek zdrowotnych idzie hajs na złych lekarzy i złe szpitale, co mi ucho zatykają i jeszcze kręcą z tego bekę!
autorem zdjęcia w nagłówku jest Emily
