Na serial „Belfer” z Maciejem Stuhrem na podstawie scenariusza Jakuba Żulczyka, czekałem odkąd pojawiło się info, że takowy w ogóle powstaje. Czyli jakieś 2 lata. Jest to zdecydowanie krócej, niż DiCaprio czekał na Oscara, jednak oczekiwania były równie wysokie. W końcu w produkcję zaangażowany był najbardziej ceniony przez ze mnie polski pisarz i w miarę lubiany aktor, którego wciąż nie skreśliłem, mimo udziału w gównach pokroju „Listy do M.”, czy „Planeta singli”.

Po premierze pierwszego odcinka, większość widzów była wniebowzięta jak Najświętsza Maryia Panna i stan ten trwał mniej więcej aż do finału sezonu, gdzie nastąpił powrót na ziemię. Padła odpowiedź na powracające jak poniedziałek po weekendzie pytanie „kto zabił?”, jednak wielu fanów serialu poczuło się nią rozczarowanych. Mniej więcej tak rozczarowanych jak uczestnicy programu „Wszystko o Miriam”.

Czy serial „Belfer” jest faktycznie tak dobry mówią, a jego zakończenie tak złe jak krzyczą? Czy może po prostu to typowy średniak?

Świetni młodzi aktorzy

Tytuł opowiada o zabójstwie nastolatki w małej miejscowości Dobrowice, przez co główną osią wydarzeń jest szkoła i licealne imprezki, ploteczki, romanse i manipulacje. Dzięki bogu – w sensie producentom, bo to oni mają zawsze ostatnie słowo – nie dostaliśmy Tomasza Karolaka, Piotra Adamczyka i Tomasza Kota udających nastolatków, tylko faktycznie młodych, świeżych aktorów. Którzy oprócz tego, że pasowali do swoich postaci, to byli mega wiarygodni i nie musieli składać podania o kredyt zaufania, żebyśmy uwierzyli w ich życiorysy, motywy do działania i podjęte decyzje.

Albo kibicowaliśmy małoletniemu gangsterowi handlującemu mefedronem albo życzyliśmy mu śmierci, ale nie wątpiliśmy w jego istnienie.

Główny bohater jak James Bond

A chwilami to nawet jak Superman.

Jest nauczycielem, psychologiem, detektywem, bokserem, sprinterem, świetnym kochankiem, a do tego czyta w myślach. Jak na prawdziwego superbohatera przystało, zawsze wie gdzie ma się pojawić, gdy komuś coś zagraża i oczywiście pojawia się tam w ostatniej chwili, brawurowo ratując sytuację. Żeby nie było, do gry aktorskiej Macieja Stuhra nie ma co się przyczepić, bo jest bardzo w porządku, ale bohater w którego się wciela jest przekoloryzowany do przesady. W pewnym momencie widz czeka, aż belfer wyciągnie wybuchający długopis by powalić przeciwników albo użyje szóstego zmysłu i zacznie widzieć przez ściany.

Innym mankamentem tej postaci jest jej motywacja, czyli powód dla którego opuściła Warszawę i przyjechała na podelbląską wiochę – tajemnicza śmierć córki, którą przez 18 lat życia miała w dupie. Średnio przekonujące.

Wciągająca fabuła…

Co by nie mówić o głównym bohaterze, to całościowo scenariusz daje radę i już od pierwszej sceny, gdy widzimy martwą nastolatkę pod drzewem, zadajemy sobie wspomniane we wstępie pytanie „kto zabił?”. I towarzyszy nam ono przez kolejne epizody coraz intensywniej wiercąc dziurę w głowie. To ewidentny plus fabuły, iż wciąga nas na tyle, że faktycznie istotne jest dla nas odkrycie mordercy i cień rzucanych przez nas podejrzeń stopniowo zatacza coraz szersze kręgi, aż zaczynamy podejrzewać absolutnie każdego, łącznie z rodzicami dziewczyny. Nie ma też dłużyzn, zapchajdziur i czarno-białych retrospekcji nic nie wnoszących do tematu, byleby tylko wydłużyć czas i nabić kilka odcinków więcej, jak często ma to miejscu w tym gatunku.

…jednak momentami jak w telenoweli

Z kolei ogromnym minusem fabuły jest jej przewidywalność i telenowelowe zagrania. Jeśli Paweł Zawadzki na początku odcinka jest niemal pewien kto zabił Asię Walewską, to z góry wiadomo, że pod jego koniec osoba ta zostanie oczyszczona z zarzutów. Oczywiście każdy epizod urywa się w kulminacyjnym momencie, po to, abyśmy w napięciu tydzień czekali na kolejny, po czym okazuje się, że to zawieszenie na krawędzi wyjaśnienia intrygi, to jednak nie to. I tak w kółko, i w kółko, i w kółko.

Do tego scenariusz często zapomina o niektórych bohaterach i tak na przykład Magdalena Cielecka nagle znika z własnego domu, mimo, że toczy się w nim akcja i reszta jej rodziny jest obecna. Podobnie wyparowuje ojciec i matka zmarłej dziewczyny. Oprócz tego pojawiają się jakieś postacie z dupy, które pomagają Stuhrowi z niewiadomego powodu, a widz ma wrażenie, że część wątków jest wprowadzona tylko po to, by go zmylić, a nie by były integralną, mającą konsekwencje w późniejszych wydarzeniach częścią historii.

Zakończenie nie wytrzymało presji?

Jak wcześniej wspomniałem, cały serial był budowany na bazie spektakularnych zwrotów akcji i spodziewania się niespodziewanego, w związku z czym większość widzów oczekiwała, że na takich fundamentach zostanie postawione zakończenie, które wszystkim powykręca mózgi na lewą stronę przewrotnością scenariusza. W efekcie dostaliśmy jednak coś co powykręcało, ale usta w grymas niezadowolenia większości zagorzałych fanów.

To, kto jest bezpośrednim mordercą, wiadome było od dwóch odcinków wstecz, a tego kto mógł przyłożyć rękę do odebrania życia Asia Walewskiej można było domyśleć się jeszcze wcześniej, przez co wyważanie otwartych drzwi w końcowym epizodzie, ukazując winnych, których wszyscy się spodziewali, mogło rozczarować. Mogło, a nie musiało, bo dla mnie równie istotne co „kto zabił?” było „dlaczego zabił?” i „jak zabił?”, a na te pytanie – nie zupełnie, ale jednak – poznajemy odpowiedzi, gotując się z emocji w trakcie konfrontacji Zawadzkiego z zabójcą jego córki.

Innymi słowy: zakończenie zaskoczyło tym, że nie zaskoczyło.

Czy „Belfer” jest tak dobry, czy tak zły jak mówią?

Zdecydowanie jest to dobry serial, godny uwagi i wart polecenia, a jak na polskie warunki, to wręcz obowiązkowy. Choć ma irytujące momenty, to dostarcza emocji i mocno angażuje, a w końcu o to w kontakcie z wytworami kultury chodzi.

(niżej jest kolejny tekst)

wpis jest wynikiem współpracy z marką Philips

Od jakiegoś półtora roku podróżuję ze średnią częstotliwością raz na miesiąc, bo jeśli nie nadrabiam zaległości z geografii i pojęcia o tym jak wygląda wielki świat, to akurat jadę w Polskę na jakieś branżowe spotkanie, dowiedzieć się co słychać w wielkim świecie. Nie, gazet nie czytam, odpowiadając na pytanie Freda z „Chłopaki nie płaczą”. Zazwyczaj są to wypady, krótkie, bo góra tygodniowe, więc jak stereotypowa singielka w trakcie zimy, stwierdzam, że golenie mogę sobie odpuścić.

Przed wylotem do Tajlandii, jednak sytuacja wyglądała nieco inaczej, bo raz, że cała podróż miała mi zająć 17 dni, dwa, że w azjatyckim ukropie bujanie się z brodą, byłoby dla mnie sytuacją równie komfortową, co jazda autobusem do Nowej Huty po meczu Cracovii z Wisłą, a trzy, że nie chciałem sobie dostarczać dodatkowych wrażeń przy kontroli paszportowej, w trakcie próby dopasowania gościa na fotografii do bezdomnego stojącego przed okienkiem.

Innymi słowy: wiedziałem, że będę musiał dość często golić się w trakcie podróży.

Korzystny układ planet i wrzucanie grosików do wszystkich fontann jakie odwiedziłem w trakcie 28 lat, sprawiło, że trzy tygodnie przed wyjazdem dostałem golarkę Philipsa serii 7000 do recenzji. Czy mógłbym wymyślić lepsze warunki do sprawdzenia tego sprzętu? Pewnie, że mógłbym, co nie zmienia faktu, że wycieczka po Azji to i tak zajebista okazja do przeprowadzenia takiego testu.

Dobra, to na co warto zwrócić uwagę wybierając maszynkę do golenia się w podróży?

Ile waży?

I ile zajmuje miejsca w torbie?

Niezależnie, czy przemieszczasz się pociągiem, autobusem, czy samolotem, to zawsze lepiej mieć lżejszy bagaż niż cięższy. Zwłaszcza, gdy wyczaiłeś bilety po taniości i możesz zabrać ze sobą tylko jedną torbę, więc każdy gram się liczy. Philips S7780 – bo o niej mowa – jest filigranowa, poręczna i w zestawie z ładnym futerałem, na okoliczność wyjścia z domu dalej niż do spożywczaka, i w zasadzie na tygodniowy wypad nie trzeba zabierać do niej nawet ładowarki, więc i nie obciąża bagażu, i nie zabiera miejsca na kolekcję dmuchanych kucyków, które biorę ze sobą w każdą podróż.

A, prawie bym zapomniał, i na luzie można używać jej na sucho – bez żadnych pianek – więc jak z dobrą włoską pizzą, branie dodatków jest zbędne.

Na ile wystarcza bateria?

Według najnowszych raportów amerykańskich naukowców, pytanie „na ile wystarcza bateria w [wpisz_dowolny_sprzęt_elektroniczny]?” jest częściej wklepywane w Google niż „czy Emily Ratajkowski ma chłopaka?”. A według prognoz, do 2047, gdy wszyscy będziemy mieli cybernetyczne ciała z kopią zapasową mózgu w chmurze, najpopularniejszą frazą będzie „na ile starcza bateria w Emily Ratajkowski”. Pełne naładowanie baterii w sprzęcie serii 7000 wystarcza na 50 minut, przy czym, pytanie powinno brzmieć: ile razy można się w tym czasie ogolić? Cóż, mnie, nabicie sprzętu na 2 paski z 3 wystarczyło na cały 17-dniowy wyjazd, czyli przy moich potrzebach na 7 ścięć zarostu. Całkiem przyzwoicie.

Czy nie podrażnia?

Na palcach ręki niewypłacalnego dłużnika mafii można policzyć zdjęcia, na których mam brodę zgoloną na zero. Poza lenistwem, wynika to z tego, że jakich kosmetyków bym nie używał, po ścięciu zarostu do gołej skóry, zawsze wyskakiwało mi podrażnienia. W postaci wysypki czerwonych krost, przez co wyglądałem jakbym zaplątał twarz w lampki choinkowe i stwierdził, że na mnie będą wyglądały lepiej niż na bożonarodzeniowym drzewku. Nie muszę Was chyba przekonywać, że to mylne stwierdzenie, co?

Jak w kontekście tych przykrych wydarzeń wypada S7780? Zajebiście!

Mimo mojej ultra wrażliwej skóry i braku stosowania jakiejkolwiek pianki, czy żelu, ścinając włosy do gołych policzków, nie zamieniłem się w gościa potrzebującego Clearasilu. W sensie, nie zaczęły wyskakiwać mi krosty na twarzy. Ani nic mnie nie szczypało. Ani nie piekło. Ani nie musiałem okładać polików zsiadłym mlekiem. Ani nie czułem żadnego innego dyskomfortu związanego z tym, że pozbyłem się owłosienia z facjaty. Naprawdę, bardzo, bardzo pierwsza klasa.

Czy łatwo się czyści?

W trakcie zwiedzania nowego miasta/kraju/kontynentu/planety są zdecydowanie ciekawsze zajęcia niż czyszczenie golarki, choćby przybieranie na wadze podczas próbowania lokalnych specjałów, dlatego spoko, jeśli można tę czynność ograniczyć do minimum. Na przykład kilku sekund. W modelu, który wziąłem ze sobą do Azji, faktycznie tak jest, bo głowice DynamicFlex wystarczy po prostu przepłukać pod bieżącą wodą. I na dobrą sprawę w ogóle nie trzeba o tym pamiętać, bo sprzęt sam da nam o tym znać, wyświetlając informację na pasku powiadomień.

Jak się jej używa?

Czyli, czy jest tak kozacka jak się wydaje?

Hmm… jest.

Po pierwsze, ma i końcówkę do golenia na zero, i z trymerem – tylko do przycinania owłosienia – i ze szczoteczką do oczyszczania skóry. Po drugie, sam zabieg pozbywania się owłosienia jest bezproblemowy i prostszy niż powiedzenie „kajak” od tyłu. Po trzecie, jesteś po nim gładki jak pupcia niemowlęcia, bez skutków ubocznych gwarantujących przymusową wstrzemięźliwość seksualną. Po czwarte bateria trzyma jak bania na weselu. Po piąte, jest ładna. Do wcześniej wspomnianej Emily ciut jej brakuje, ale jest całkiem nieźle.

Innymi słowy: tak, jest tak kozacka jak się wydaje.

Czy wyglądasz z nią na zdjęciach jak z okładki “Men’s Health”?

Kryterium podstawowe, z przekory na samym końcu.

No, mam nadzieję, że tak.

Moja największa jak dotąd przygoda podróżnicza dobiegła końca i wymęczony, upocony i niewsypany, ale przede wszystkim szczęśliwy i pełen nowych obserwacji, wróciłem z Tajlandii do domu. Po pogodzeniu się z szokiem termicznym, cały czas próbuję się otrząsnąć z szoku kulturowego, bo kraj będący podtytułem drugiej części „Kac Vegas” i ojczyzna wódki i kiełbasy, to nie tylko dwa różne kontynenty, ale zdecydowanie dwa różne światy. Po ledwo kilkunastodniowej wizycie trudno wyrokować, który z tych światów jest lepszy, a który gorszy – choć fakt, że nie zostałem w Azji na stałe, tylko wróciłem do Polski, już coś o tym mówi – ale to, że się różnią nie ulega wątpliwości.

Czym konkretnie? Oto 23 rzeczy, które zaskoczą Cię w Tajlandii, jeśli wybierasz się w te strony pierwszy raz!

1. Smród

Pierwsze co czujesz wychodząc z lotniska w Bangkoku, to gwałtem wdzierająca się do nozdrzy woń sprawiająca wrażenie, że znalazłeś się pomiędzy fermentującymi z gorąca śmieciami i otwartą na oścież, pracującą pełną parą kuchnią. Po dłuższej chwili orientujesz się, że to nie wrażenie, tylko faktyczny stan i zapach tego miasta.

2. Metro jest na żetony

Kolejka zresztą też.

3. Dzikie ilości wiszących kabli

Dodajmy, że wiszących tuż nad Twoją głową, a jeśli masz powyżej 190 cm, to zahaczających o Twoją głowę. Obok hotelu, w którym mieszkaliśmy na Phuket, tych przewodów było tak dużo, że wydzielane przez nie sprzężenie momentami zagłuszało muzykę w barze. Samo zdrowie.

4. Dorosłe kobiety wyglądają jak dziewczynki

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Stay Fly (@stayflypl) 6 Lis, 2016 o 1:51 PST

I momentami, żeby odróżnić córkę od matki, obu musisz zajrzeć w datę urodzenia na legitymacji szkolnej.

5. Zamiast noży dają łyżki

Nie mam pojęcia czemu.

6. Wszędzie są koty

Niezależnie, czy to stolica, czy wyspa, czy imprezowa ulica, czy zaułek, WSZĘDZIE są koty. W szałaso-chatkach, w których spaliśmy na Krabi, na werandzie pomieszkiwała sobie piątka kiciusiów, a ja przyprowadziłem im szóstego kolegę, który po nocy błąkał się po nieoświetlonej ulicy i nie mógł znaleźć matki.

7. Jedzenie robi się na ulicy

Masz butlę gazową, trochę blachy przypominającej kocioł, stolik z trzech desek i krzesła z ogródka? To masz typową tajską knajpę! Tajowie zajmujący się gastronomią szamę gotują między spacerującymi przechodniami, a przebijającymi się przez korki skuterami i mimo, że polski sanepid z miejsca by ich pozamykał, to jest i smacznie, i bez rewelacji żołądkowych.

8. Nikt nie daje paragonów

Jedyne miejsce, gdzie możesz się spodziewać otrzymania rachunku za zakupy albo usługi, to zachodnia sieciówka. We wszystkich innych “biznesach” otwarcie rucha się ichniejszą skarbówkę.

9. Toalety ze spłukiwaczem i prysznice bez zasłonki

O ile z brakiem przekonania do używania papieru toaletowego już się spotkałem, o tyle z prysznicami bez kabiny prysznicowej jeszcze nie, a w Tajlandii to standard, że myjąc się, lejesz wodą po całej łazience.

10. Wszyscy kochają króla!

Gdy przed przyjazdem czytałem, że żałoba po zmarłym królu będzie trwała rok, myślałem, że to żart, gdy poszedłem na pierwszy spacer po Bangkoku, nie miałem wątpliwości, że to na serio. I w istotnych punktach miasta, i w knajpach, i w sklepach, i w autobusach, i w zupełnie prywatnych przybytkach obywatele tworzą kapliczki, czy wręcz ołtarze, poświęcone królowi i żarliwie go opłakują. Często zajmując główne place i blokując miasto w godzinach szczytu. W zgodzie, miłości i pełnym szacunku.

U nas wyglądało to nieco inaczej po śmierci głowy państwa.

11. Cuda w McDonald’sie

Podwójny BigMac? No jaha!

12. Ból może być przyjemny

Po powrocie do domu poza sokami ze świeżych egzotycznych owoców, tym czego naprawdę będzie mi brakować, to masaże. Zajebiście przyjemne i zajebiście tanie. #POZDROzTAJLANDII #masażstóp #Thaiporn #KhaoSan #massageporn #Bangkok

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Stay Fly (@stayflypl) 15 Lis, 2016 o 7:01 PST

Na pierwszy tajski masaż poszedłem razem z Tomkiem Tomczykiem, który zachęcił mnie słowami “kobieta będzie ci wkładać kolano między żebra i łamać kręgosłup, ale będzie ci się podobało”. I faktycznie, po tym co zrobiono ze mną w salonie, normalnie zgłaszałbym zawiadomienie o pobiciu, ale nie tym razem. Ból w trakcie tajskiego masażu jest tak przyjemny, że chcesz jeszcze, i jeszcze, i jeszcze.

13. Drastyczne opakowania papierosów

Które naprawdę zniechęcają do palenia.

14. Najładniejsze laski na Tinderze to transseksualistki

I to nie kwestia tego, że heteroseksualne Tajki są brzydkie – jeśli już to, że są kalekami fotograficznymi i nie potrafią zrobić ostrej samojebki – bo tamtejsi ladyboy’e deklasują nawet polskie dziewczyny.

15. Każdy kręci jakiś biznes

Albo sprzedaje kokosy, albo robi soki owocowe, albo grilluje kurczaki, albo handluje schłodzoną wodą, albo jeździ tuk-tukiem, przez co praktycznie nie ma żebraków, a gdy się pojawiają, to tylko w turbo turystycznych miejscach, gdzie wiadomo, że żebrzą z wyboru, a nie konieczności, bo zwęszyli w tym biznes.

16. Kraj MacGyverów

Mieszkańcy tego kraju potrafią zrobić wszystko ze wszystkiego: siedzenie w autobusie z odwróconego wiadra, uchwyt w metrze z siatki foliowej i znak drogowy z posklejanych plastikowych butelek. Szacunken.

17. Zajebiste szpitale

Wczoraj byłem w tajskim szpitalu i cały czas nie mogę dojść do siebie po tym, co tam się wydarzyło.

Zacznijmy od tego, że personel mówił po angielsku i byłem w stanie się porozumieć z pielęgniarkami bez znajomości ich języka, zarejestrowanie się w czymś na kształt naszej izby przyjęć trwało niecałe 10 minut, łącznie z zakładaniem karty i wszystkimi formalnościami, i zakończmy tę część nieoczekiwanym zwrotem akcji, w trakcie którego zorientowałem się, że jak ostatnia oferma zapomniałem paszportu, ale wystarczyło, że przesłałem do rejestracji mailem zdjęcie tego dokumentu, które miałem na telefonie.

Gdyby ktoś nie wyłapał, to wyszczególniam to jeszcze raz: W TAJSKIM SZPITALU ZNAJĄ TAKIE FUTURYSTYCZNE NARZĘDZIE JAK E-MAIL I POTRAFIĄ Z NIEGO KORZYSTAĆ.

Przechodząc do części właściwej, czyli kontaktu z lekarzem, to, pomijając że oczywiście również mówił po angielsku, na wizytę nie czekałem pół dnia, tylko niecałe 17 sekund. Więcej, pani doktor, która mnie przyjmowała, nie dość, że nie epatowała obrażeniem na cały świat i permanentnym fochem, to autentycznie była miła i sama z siebie wytłumaczyła co mi dolega, skąd to się wzięło i co mam robić. A na koniec jeszcze dostałem siatkę lekarstw.

ZA DARMO (w sensie w ramach ubezpieczenia).

Mając w pamięci moje ostanie wizyty w krakowskich szpitalach, nie mogę przestać się szczypać w policzek, bo jestem przekonany, że to sen. Zapomniałem wspomnieć – po zarejestrowaniu się dostałem opaskę z QR kodem, po zeskanowaniu której pani doktor wiedziała jak się nazywam i z jakimi objawami przychodzę, przez co nie musiałem nosić ze sobą żadnych teczek z papierologią, ani rozszyfrowywać niczyich hieroglifów.

Może mnie ktoś obudzić? Bo zaraz przeszczypię sobie policzek na wylot.

18. Tajowie są bardzo mili

Serdeczni, przyjaźni, nie chcą Cię oszukać i, co najbardziej mnie ujęło, ZAWSZE odwzajemniają uśmiech! W Polsce to nie do pomyślenia, że uśmiechasz się na ulicy do obcego mężczyzny, samemu będąc mężczyzną, a ten nie rzuca Ci spojrzenia typu “wyrwę ci język przez odbyt”, tylko odwzajemnia reakcję i kiwa głową na przywitanie. I to nawet jeśli jest policjantem. ŁOUŁ!

19. Dostępność i podejście do prostytucji

Tajskie prostytutki w odróżnieniu od polskich są bardzo proaktywne i na maksa bezpośrednie – gdy idziesz ulicą, łapią Cię za rękę i próbują zaciągnąć do lokalu oferując seks oralny. Szczególnie zaskakujące jest to na wyspach, gdzie kilka razy dziennie mijasz panie zajmujące się wykonywaniem masaży, po czym po zmroku okazuje się, że te same kobiety wykonują podobną usługę, tyle że – jak to same określają – ze “szczęśliwym finałem”.

20. Tajowie kochają kicz

Wszystko co związane z Buddą jest pozłacane najtańszym lakierem do paznokci, przez co wygląda ultra kiczowato, jednak nikomu to nie przeszkadza.

21. Świetna jakość tanich linii lotniczych

Standardowy lot samolotem na terenie Tajlandii, to koszt około 100zł bez kupowania biletów z półrocznym wyprzedzeniem, do tego w cenie masz bagaż rejestrowany do 15kg i podręczny do 7kg, a w trakcie lotu wodę i przekąskę. Spoko, co?

22. Ołtarz z penisów

W grocie skalnej na Plaży Railay.

23. Mnisi są najważniejsi

Dlatego w komunikacji miejskiej na miejscach siedzących mają pierwszeństwo przed starcami, kobietami w ciąży i inwalidami.