Close
Close
Jan Favre

Zupa w szklance i sałatka w słoiku, czyli nietrafione gastro-pomysły

Skip to entry content

Polska gastronomia z każdym rokiem coraz mocniej ewoluuje i to nie tylko ta warszawska, gdzie zmiany pojawiają się najszybciej. Coraz więcej knajp również w mniejszych miastach, odchodzi od konstruowania menu na zasadzie „trochę przepisów mojej babci, trochę z książki kulinarnej celebryty i ze dwie pizze”, na rzecz skupienia się na jednej, konkretnej kuchni. Lokale też już przestają przypominać miks stołówki studenckiej z wiejską salą weselną i coraz częściej są urządzone z głową. Niekoniecznie ściętą. Same miejsca, w których jemy, też się zmieniają – obiad z ulicznej budy na kółkach coraz częściej jest hipsterską opcją, a nie śmieciowym żarciem.

Jak to jednak ze zmianami bywa, nie wszystkie są na lepsze. Widząc niektóre kulinarne innowacje zastanawiam się, czy autor miewa jakieś przebłyski autorefleksji, czy to raczej jedna z tych osób, które suszą włosy siedząc w wannie. Fajnie, jak fajne jedzenie jest fajnie podane, ale jak coś jest przefajnione, to gość lokalu zaczyna się zastanawiać, czy jest w restauracji, czy w muzeum sztuki współczesnej, tylko nikt mu nie dał katalogu z opisem wystawy. Wyznaję zasadę, że w jedzeniu na mieście chodzi o to, żeby było smacznie i miło, a bywa, że szalone wizje restauratorów skutecznie w tym przeszkadzają.

Co konkretnie?

Zupa w pionowej szklance

Jakieś 2-3 lata temu słoiki zaczęły wypierać szklanki i dominować sposób podawania napojów w modnych knajpach. I spoko, nie mam nic przeciwko – wygląda ciekawie, pije się bez przeszkód. Tylko mam wrażenie, że część właścicieli nie wiedząc co ma zrobić z tymi naczyniami, bo przecież nie wyrzucą, a miejsce zajmuje, stwierdziła, że świetnym pomysłem będzie podawanie w nich zup. Może to kwestia mojej konserwatywności, a może tego, że chujowo nabiera się ogórkową na łyżkę z wąskiej pionowej szklanki, ale nie popieram tej koncepcji.

Dyskoteka przy kolacji

Zjawisko dja z deckami w lokalu zdecydowanie nietanecznym, pierwszy raz zaobserwowałem w stolicy. Przy dziewiczym kontakcie pomyślałem „no nieźle, mają rozmach, jeszcze nie widziałem, żeby dyskdżokej miksował do kotleta, respekta”. Widząc to po raz drugi, refleksja jednak była nieco inna: „niech to dunder świśnie, znowu będzie trzeba się przekrzykiwać”. Po powrocie do Krakowa okazało się, że robienie z restauracji klubu bez parkietu jest coraz mocniejszym trendem. Nie wiem komu przyszło do głowy, że zagłuszanie myśli klientów wrzaskiem z głośników jest spoko sprawą, ale bardzo chciałbym go wyprowadzić z błędu.

Burgery, wszędzie burgery

Nie wiem, czy zdajecie sobie z tego sprawę, ale od 2012 roku żadna szanująca się knajpa nie może obyć się bez burgerów. Niezależnie czy to włoska restauracja z ręcznie robionym makaronem, czy osiedlowy bar z obiadami domowymi. Robimy pizzę na zakwasie od czasów kiedy kartą płaciło się tylko na filmach science-fiction? To nic, w menu zawsze znajdzie się miejsce na burgerka.

Spójna lista potraw świadczy o dbałości o jakość, dorzucanie modnych potraw pasujących do naszego lokalu jak Samuel L. Jackson do „Gwiezdnych Wojen”, daje przeciwny sygnał.

Mięso na drewnianych deskach

Stek podany na kawałku drzewa zawsze dostaje na Instagramie dwa razy więcej serduszek, niż taki na talerzu. Można się flexować przed znajomymi i w ogóle jebać biedę. Jest tylko jeden problem. O ile zwykły talerz wrzucasz do zmywarki, myjesz, wyparzasz i jest sterylny, o tyle z drewnem już tak nie jest. Pomijając, że część desek jest niewymiarowa i nie mieszczą się w zmywarkach, to jak włókna mięsa i krew powchodzi w drewniane szczeliny, to już tak łatwo nie wyjdzie. #zatrucieżołądkowe #całanocżygania #smacznego

Zatrudnianie personelu ze względu na tatuaże, a nie umiejętności

Od jakiegoś czasu jedzenie w knajpach schodzi na drugi, a czasem na trzeci albo nawet czwarty plan. Liczy się klimat. Wystrój. Muzyka. Czy menu jest modnie napisane kredą na ścianie, czy plebejsko w folderach ze skórzaną oprawą. Czy siedzi się przy archaicznym stole, czy dizajnerskiej zbitce z europalet. I przede wszystkim, czy kawę robi Ci sztywny barista w koszuli, czy luzacki alternatywny model z delfinem w koronie z róż wydziaranym na ramieniu. W drugim przypadku, nie ma wątpliwości, że miejsce jest cool i warto tam przyjść, żeby się pokazać.

Nie mam nic przeciwko ludziom z tuszem pod skórą, ale mam wrażenie, że od jakiegoś czasu knajpy chcące uchodzić za lanserskie, zaczęły dobierać pracowników pod kątem tego, czy mają zrobiony rękaw, a nie czy potrafią obsłużyć nalewak do piwa. W niektórych miejscach czuję się jakby obsługa nie przyszła do pracy, tylko pozować na festiwalu tatuażu i powinienem całować ich w pierścień za każdym razem, kiedy łaskawie zwrócą na mnie uwagę i podadzą kawę bez zacieków na filiżance.

Sałatki w słoikach

O ile nie mam nic przeciwko frytkom w doniczkach z IKEA, czy w miniaturach wózków z TESCO, bo podanie w ten sposób nie utrudnia jedzenia, o tyle drobno siekane sałatki w płaskich słoikach, to już jakiś wyrafinowany sadyzm. Męczy się człowiek, dłubie, wkurwia i w końcu zostawia 1/3 w zagłębieniach, bo nie ma jak tego wyjąć. Ja wiem, że żyjemy w czasach, kiedy wszystko robi się na opak i ludzie zimą chodzą bez skarpetek, a latem w wełnianych czapkach, ale naprawdę, nie ma nic złego w podawaniu jedzenia bez udziwnień. Na przykład na talerzach.

Psy między stolikami

Cytując klasyka „zacznijmy od tego, że jestem tolerancyjny jak mogę, ale…”, ale tak naprawdę to nie jestem.

Nie znoszę biegających zwierząt w miejscu, w którym się je, jeśli nie jest to grill na działce, ani ognisko na wsi. Jak jestem w restauracji, to nie mam ochoty, żeby do stolika podbiegał mi czyjś pies i żebrał o jedzenie, ani żebym musiał się martwić, czy jego machający ogon za chwilę nie wpadnie mi do zupy. A już na pewno nie chcę słuchać pieprzenia, że on nie gryzie i skoczył na mnie, bo chciał się pobawić. Super, że ktoś jest otwarty, kocha zwierzęta i może jeść ze swoim pupilem z jednej miski, ale ja nie mam na to ochoty. Zwłaszcza w restauracji.

Zachodni wiatr spienione goni fale

„Flambirowana pierś zachodniobrazylijskiej kuropatwy pod pierzynką z karmelizowanego masła z welonem z puree z kandyzowanych ananasów”, czyli osoba układająca menu pomyliła kartę dań ze slamem poetyckim. Restauratorom wydaje się, że od takiego bełkotu jedzenie będzie lepsze. Nie będzie. Robienie z opisu potraw wersów z XIII księgi „Pana Tadeusza” wywołuje wyłącznie dezorientację wśród klientów i sprowadza się do tego, że człowiek nie ma pojęcia co zamawia. A jak już zamówi, to po takiej dawce patosu oczekuje, że na talerzu pojawi się coś z finału „MasterChefa”, a jedzenie poda Gandalf w asyście Harry’ego Pottera.

Ukośnik / ukośnik / ukośnik

Poprzedni pomysł odbity w krzywy zwierciadle. Tym razem nie udajemy, że nasz kurczak z grilla to główny bohater „Hamleta”, przeciwnie, dajemy klientowi do zrozumienia, że danie jest tak nieistotne, że nawet nie będziemy mu zawracać głowy tym, jak jest przygotowywane. Pstrąg smażony na maśle czosnkowym z grillowanymi warzywami i opiekanymi ziemniakami? Pstrąg / marchewka / brokuły / ziemniaki. Czuję się jakbym nie czytał listy dań, tylko hasztagi na Instagramie. Rozumiem ciągoty do minimalizmu, ale nie popadajmy z absurdu w absurd.

Stoliki na szerokość bioder

Kolejna rzecz, która może i fajnie wygląda na zdjęciu, ale w praktyce sprowadza się do tego, że gdy dwie osoby zamówią po pizzy, to jedna musi jeść w powietrzu. I napoje trzymać na ziemi. Kiedy do miniaturowych, francuskich stoliczków dochodzą jeszcze przerwy między nimi na szerokość uda nastolatki, to mam ochotę teleportować się do Azji, bo tam przynajmniej nie udają, że to coś fajnego.

***

Wyżaliłem się. Jak macie podobną potrzebę i zaobserwowaliście inne nietrafione gastro-pomysły, to dawajcie do komentarzy.

(niżej jest kolejny tekst)
Jan Favre

Zniknąłem na rok. Było warto

Skip to entry content

Niech ci, którzy myślą, że mnie skazali na wygnanie
wiedzą, że może to ja ich skazałem na pozostanie.

Bisz „Niesława”

Siedzę na murku nad Rudawą. Ostatnie promienie słońca spływają mi po twarzy. Leniwy podmuch wiatru próbuje skleić mi powieki. Mrużę oczy i wpatruję się w słońce chowające się za drzewami. I zastanawiam się jak wrócić po takiej przerwie.

Nie było mnie rok. W zasadzie to prawie półtora. Dokładnie to 493 dni. Po latach blogowania, po całych epokach, które minęły w międzyczasie, po tym jak z aktywności w mediach społecznościowych zrobiłem sposób na życie, postanowiłem wyciągnąć wtyczkę. Po prostu wylogować się i zniknąć z sieci. Powodów było sporo, o większości nikt nie wie, i to też nie czas ani miejsce, ale kilka jest na tyle oczywistych, że chcę się nimi podzielić. W zasadzie to muszę.

Unoszę wzrok znad błyszczącej matrycy telefonu, niebo jakiś czasem temu z błękitu przeszło w pomarańcz, a teraz zalewa się purpurą. Piękny impresjonistyczny obraz. Sztuka najwyższej próby, którą za rzadko doceniam. Niebieskie światło telefonu woła o uwagę, wracam do niego i dochodzi do mnie, że powrót po takim czasie jest niemożliwy. Trzeba zacząć od początku. Od zera.

Ale po kolei.

Czy zdjęcie mojego śniadania zmieni świat? 

Czy moja samojebka pomoże w walce z głodem? Czy mój wpis na blogu o Czarnym Proteście przebije się przez mur memów z kotami i mdłych fotek słodkich bombelków? Czy Twoje serduszko pod moim postem jest faktycznie zostawieniem kawałka serca, czy tylko nieświadomym stuknięciem palcem? Jak bębnienie o blat ławki w trakcie nudnej lekcji. Czy w ogóle są jeszcze jakieś działania w internecie, które podejmujemy świadomie? Randkowanie? Zakupy? Chyba tylko kliknięcie przycisku „wyloguj”.

Blogowałem od jesieni 2011. PONAD. SIEDEM. LAT. Czy było warto poświęcić na to tyle czasu? Czy coś zmieniło to w Twoim życiu? Chyba nigdy nie udawałem, że piszę tylko dla siebie. Po co to ciągnąć, jeśli jestem dla odbiorcy tylko mikroekspresją w trakcie obrad na tronie? Jestem?

Blogowałem od jesieni 2011. Co te 7 lat zmieniło w moim życiu? Bardzo dużo. W zasadzie to wszystko. Na lepsze. Chociaż, czy na pewno?

Nie trzeba wierzyć w to co się robi, by to robić. Czasami wystarcza chcieć zarabiać na tym pieniądze. 

Większość branży rozrywkowej działa w ten sposób. Cały kapitalizm jest na tym oparty. Ale ja chciałem być inny i chciałem żyć inaczej. Więc kiedy paląca potrzeba odpowiedzi na najważniejsze pytanie nie została zaspokojona, odepchnąłem klawiaturę, żeby się nie poparzyć. Odepchnąłem ją na rok. 

To pytanie brzmiało: czy ja w ogóle mam jeszcze coś do powiedzenia?

Zatrzymać kołowrotek

„Zatrzymajmy się w pędzie, nikt nie pamięta po co biegnie. Czy na pewno po szczęście? Czy sam bieg nie jest biegu sensem?” rapował Eldo w utworze „Plaża” w 2003 roku. Ja w ’96, siedząc w zadymionej kuchni u mojej sąsiadki z mieszkania z naprzeciwko, wpatrywałem się w chomika wchodzącego w nadświetlną w kołowrotku i miałem podobną rozkminę. Czy biega w kółko, bo nie wie, że może rzucić wszystko w cholerę i wyjechać w Bieszczady, czy dlatego, że sprawia mu to przyjemność?

Przekonać można było się tylko w jeden sposób. Zabierając chomika w Bieszczady.

Nie ma już internautów. Są za to cyfrowo wykluczeni

Pierwszy miesiąc był cudowny. A świadomość, że mogę być poza Facebookiem, Instagramem i blogiem, i już nie muszę się bić o utrzymanie zasięgów, uwalniająca.

Kojarzysz ten moment na domówce, kiedy kończy się alkohol, a zgonów jest więcej niż pustych butelek, ale mimo to nie chcesz wyjść, bo cały liczysz, że jednak jeszcze coś się wydarzy? To byłem ja. Gdy podjąłem decyzję, że znikam z sieci, czułem się jakby ktoś wypuścił mnie z piwnicy. Odzyskałem życie, które dawno temu przegrałem z kimś w karty.

Patrzyłem na ludzi przepychających się w komentarzach pod postami, które jutro przestaną istnieć w czyjejkolwiek świadomości, i nie miałem pojęcia po co to robią. Nie przypominam sobie ani jednej afery na Fejsie, w której ktoś kogoś przekonał. Poświęcamy czas, energię i nerwy, a efekt jest taki jakbyśmy grali w tenisa na błocie. Na końcu wszyscy jesteśmy brudni. Czasem człowiek nawet nie zdąży się umyć przed kolejnym meczem.

Cieszyłem się, że jestem poza tym cyrkiem. Przez pierwszy miesiąc. W drugim po prostu byłem poza.

Podgrupę tak długo określa się specyficzną nazwą, jak długo jest mniejszością w danej społeczności. Gdy zaczyna stanowić większość, nazwa znika. Bo większość to „my”, a „my” nie potrzebujemy klasyfikujących łatek. To „oni” ich potrzebują.

Nikt już nie mówi na użytkowników Facebooka facebookowicze, czy na ludzi, korzystających z Instagrama instagramowicze. Zbyt wielu Polaków ma dostęp do internetu by wciąż nazywać ich internautami. To oczywiste, że każdy jest w sieci. To po prostu „my”. Dziwne jest jeśli kogoś tam nie ma.

W 2020 próba oddzielna świata online i offline, to próba oddzielenia ciała od duszy. Virtual i real to w tym momencie jedna zazębiająca się rzeczywistość. Zazębiająca się tak bardzo jakby miała szczękościsk.

Więcej osób zobaczy mój status na Facebooku i zdjęcie na Instagramie niż kiedykolwiek mnie pozna i zamieni ze mną słowo. Na podstawie tego, co wrzucę do sieci, wyrobi sobie opinię na mój temat i namaluje w głowie mój obraz. Który może być na tyle brzydki, że nie będzie chciała podać mi ręki, gdy spotkamy się fizycznie. Czy z malunku może wyjść paszkwil zamiast laurki mimo najszczerszych chęci pozującego? Może. Czy to sprawiedliwe, że na podstawie szczątkowych informacji w sieci budujemy sylwetkę realnego człowieka? W ogóle. Ale tak już jest. Bez względu na to, czy nam się to podoba, czy nie.

Ludzie w całej Polsce wychodzą protestować na ulice, bo ktoś założył wydarzenie na Fejsie. Virtual – real. Ludzie w internecie podają sobie link do wpłaty pieniędzy, bo mama pewnej dziewczynki w Poznaniu jest chora. Real – virtual. Ktoś idzie do więzienia, bo prowadził trollkonto na Twitterze. Virtual – real. 

Działania podejmowane w rzeczywistości są komentowane w sieci, komentarze w sieci popychają do podejmowania działań w rzeczywistości. I na odwrót. Granica między analogiem i cyberprzestrzenią przestała istnieć, kiedy wszyscy ją przekroczyliśmy, by sprawdzić czy trawa pod drugiej stronie jest bardziej zielona. 

Możesz nie brać udziału w dyskusji, ale to nie znaczy, że bez Ciebie się ona nie odbędzie. Po prostu ktoś podejmie decyzję bez Twojego udziału. 

Takie są konsekwencje bycia poza.

Wypchnij godlewskie z ramówki, to przestaną istnieć

Bóg umiera, kiedy traci ostatniego wyznawcę, zmarli giną ostatecznie, gdy znika o nich pamięć. Jeśli chcesz żeby coś przestało istnieć w przestrzeni publicznej, przestań poświęcać temu uwagę.

Patostreamerzy, kruszwile, chajzerowie, godlewskie, youtuberzy bijący się za pieniądze. Oni nie znikną dlatego, że będziemy ich potępiać. Oczywiście wyrażanie sprzeciwu wobec patologii jest ważne, ale w dobie popularności jako nadrzędnej waluty, popularności jako celu samego w sobie, nie ma znaczenia, czy mówimy o nich dobrze, czy źle. Istotne jest wyłącznie to, że mówimy. Jak długo nie przekręcamy nazwy, tak długo dokładamy cegiełkę do budowania ich zasięgu. To absurdalne, ale tak to działa. Z każdym publicznym atakiem w ich stronę stają się tylko silniejsi. Hydra.

Kiedy tylko ktoś wskazuje ich palcem jako antyprzykład, ktoś inny właśnie się o nich dowiaduje i za tym palcem podąża, znajduje ich i zostaje na dłużej. Tak z ciekawości. Bo jeśli wszyscy o czymś mówią, i to głośno, to musi być to ciekawe. Prawda?

Doby nie da się rozciągnąć. Ten talon na 24 godziny życia, który dostajemy każdego dnia jest niewydłużalny. Jeśli oś czasu między 0:00, a 24:00 wypełnisz oglądaniem tutoriali makijażowych, czytaniem felietonów o popkulturze i przeglądaniem zdjęć ładnych ludzi na tle jeszcze ładniejszej przyrody, to w najgorszym wypadku po prostu stracisz dzień. Ale nie będziesz w stanie już upchnąć w nim prezentera TVN napastującego kobiety, czy patoyoutubera zachęcająco dziecko do napastowania kobiet. A jeśli to nie zmieści się na Twojej osi czasu, osi czasu Twoich znajomych, i ich znajomych, to nikt nie poda tego dalej. Śmieci zostaną w koszu.

Nie chcę, żeby moje dziecko kiedyś spytało mnie, dlaczego nic nie zrobiłem by powstrzymać degeneratów wdrapujących się na świecznik dla celebrytów. Jeśli moje teksty na blogu pomogą ich wypchnąć z czyjejś ramówki, to chyba warto.

Małe kroki = wielkie zmiany

Żeby strzaskać lustro jeziora nie trzeba wrzucać do niego głazu. Wystarczy żwirek.

Żeby powstrzymać koronawirusa wystarczyło myć ręce i zachować fizyczny dystans.

Jesteśmy na skraju katastrofy klimatycznej. Produkcja mięsa ma w tym spory udział. Jak ludzie mają przerzucić się na wege, jeśli nikt im nie pokaże, że takie jedzenie też jest dobre?

Może zdjęcie mojego śniadania jednak zmieni świat?

Jak opiszę swoją pustkę? „Przezroczysta”

Jesteśmy formą. Kształtem. Dziecięcą foremką, do której trzeba wsypać piach. Konturem, czekającym na pokolorowanie.

Po wydaniu drugiej powieści chciałem usiąść i pisać kolejną, bo miałem wstępne szkice trzech następnych, ale wiedziałem, że muszę poczekać. Między maratonami trzeba robić przerwy, jeśli nie chce się doprowadzić do kalectwa. Tylko psychopata z premedytacją płodziłby coś co jest kalekie. A to nie ja. Ja to duma i szczęście z każdej strony maszynopisu i walka o dziesiątkę w skali Apgar. Ale musiałem zrobić przerwę.

I weź teraz wyciągnij sobie to wypełnienie, co je miałeś w sobie i spróbuj oddychać jak płuca schowałeś do szuflady. Weź podpisz się pod hasłem, że zielony to kolor szczęścia, jak w lustrze widzisz, że jesteś bezbarwny. Weź zbierz myśli, jak echo grochu rzucanego o ścianę pustego pokoju rozsadza Ci łeb.

No to wziąłem nowy zestaw kredek i koloruję to puste pole.

Dziękuję

Kiedy ktoś usuwa mnie ze znajomych na Facebooku, nie wiem o tym. Kiedy ja usuwam kogoś, on też nie jest tego świadomy. Nikt z nas nie dostaje powiadomienia „Hej, Andrzej Nowak właśnie stwierdził, że wymaże Cię z listy osób, z którymi będzie dzielił się prywatnymi szczegółami swojego życia!”. Po prostu przestajecie się pojawiać na swoich tablicach. Dyżurny zrobił użytek z mokrej gąbki.

Kiedy stwierdziłem, że chcę zniknąć, nie spodziewałem się, że ktokolwiek to zauważy. Bo niby w jaki sposób? W lawinie informacji zasypującej Cię przy każdym odblokowaniu telefonu miałbyś zauważyć, że brakuje moich dwóch płatków śniegu? Nie ma szans. A jednak.

Dziękuję każdemu, kto napisał do mnie z pytaniem czy coś się stało, każdemu, kto postanowił sprawdzić czy wszystko w porządku. To przemiłe i wzruszające, a przede wszystkim ogromnie podnoszące na duchu. W dobie powszechnej izolacji, w świecie, w którym sąsiad nie powie ci dzień dobry mijając cię na klatce schodowej, obcy człowiek martwi się o ciebie. Tak właśnie powinien wyglądać ten świat.

To nie musiała być świadoma potrzeba przerwy. To mogła być depresja. To mogło być coś naprawdę poważnego. Dziękuję za każdy przejaw troski o mnie, jesteście wielcy.

***

Dziękuję również wszystkim osobom, które dopytywały co z książkami. Wy też mieliście spory udział przy puszczeniu domina w ruch. Od dzisiaj „Lunatycy” i „To tylko seks” wracają do sprzedaży. Tymczasem na blogu widzimy się przed trzecim maratonem.

Jan Favre

Jak przetrwać majówkę w mieście?

Skip to entry content

Świat Cię nie kocha i gdy szukałeś wolnego miejsca parkingowego, Bóg na szybko porozdawał talony na wolną majówkę kolegom z wojska? I teraz kisisz w betonowym klocu przed kompem, gdy wszyscy Twoi znajomi wrzucają zdjęcia z piwkiem i kiełbą na leżaczku? Spoko, mam tak samo. To znaczy, mam zupełnie inaczej, bo jestem blogerem i mam jeden niekończący się urlop, ale nie chciałem żebyś czuł się sam.

Jak przetrwać majówkę w mieście? Łatwiej niż podróż InterRegio bez korzystania z toalety.

1. Zrób zapasy. Co prawda dziś 1 maja i wszystkie sklepy pozamykane, więc poległeś na starcie i będziesz jeść tynk ze ściany z Wasą, ale zapisz to sobie na przyszły rok.

2. Wyłącz Facebooka. Serio. Zablokuj na przeglądarce i odinstaluj apkę. Za każdym razem kiedy nie widzisz, co mógłbyś robić, gdybyś nie przegrał życia, poziom frustracji spada o 3 wybite okna.

3. Załatw sobie L4. Albo chociaż pracę z domu. Brak wyciągania przepustki przy wejściu do biurowca, to brak łez, gdy orientujesz się, ze nawet Pan Kanapka ma urlop.

4. Wytnij przyjaciół z kartonu. A potem pokoloruj i ubierz. Możesz z nimi jeździć samochodem, zrobić piknik na działce albo zalać się w trupa oglądając powtórki „Na wspólnej”. Co prawda, nie pomogą Ci rozpalić grilla, ani nie zrzucą się na flaszkę, ale w końcu masz kogoś, kto faktycznie Cię słucha i nie przerywa.

5. Zamów jedzenie na dowóz. Fakt, że ktoś oprócz Ciebie jednak pracuje w taką pogodę i to bez klimatyzacji, powinien poprawić Ci samopoczucie.

6. Unikaj parków i centrum miasta. Niedopite Sebixy z podpitymi Andżelami na spacerkach z Brajankami mogą zcustomizować Ci t-shirt topniejącym lodem. Albo pomylić Cię z tacką do gofra i przejść Ci po głowie.

7. Wypłać 500zł z bankomatu. Zrób sobie z nich okład na twarz, zimny kompres albo opraw w ramkę. Minimum tyle kosztowałaby Cię majówka za miastem, a teraz możesz iść z nimi nad rzekę i zostać najlepszymi przyjaciółmi.

Mam nadzieję, że pomogłem.

zdjęcie w nagłówku pochodzi z teledysku „Survivor” Destiny’s Child
Jan Favre

Co zrobić, żeby przestać przejmować się opinią innych?

Skip to entry content

przestań przejmować się opinią innych

bądź sobą

nie słuchaj gadania ludzi

kieruj się swoim wewnętrznym głosem

rób na co masz ochotę

żyj w zgodzie z sobą

Gdyby za każdym razem, kiedy pada jedno z tych haseł powstawał metr autostrady, to od dawna mielibyśmy dwupasmówkę do Jemenu. Nie żebym podważał zasadność tych złotych myśli. Są super. No, może poza „bądź sobą”, bo jak się nie wie, kto to jest ten cały „ja”, to trochę trudno nim być. Problemem nie jest pytanie „czy warto przestać przejmować się opinią innych?”, tylko kwestia tego „jak przestać przejmować się opinią innych?”. Bo takie rady mają to do siebie, że bardzo łatwo ich udzielać, ale trudno jak cholera wcielać je w życie.

Chyba nikt nie ma wątpliwości, że kierowanie się mottem „rób tak, aby nikt nigdy nie pomyślał o Tobie czegoś niemiłego” jest głupotą. Bo jeszcze nie urodził się człowiek, który by zadowolił wszystkich i nawet burger z bekonem nie każdemu smakuje.

Zastanawianie się w kółko, co ktoś sobie pomyśli, gdy zaczniesz robić to, na co faktycznie masz ochotę, w prostej drodze prowadzi do życia pod czyjeś dyktando. Co jest mega ograniczające i w dłuższej perspektywie owocuje frustracją. A czasem depresją, wybuchami agresji i nienawiścią do świata. Ktoś na sali zaprzeczy? Nie? To jeśli podstawy mamy opanowane, przejdźmy do bardziej zaawansowanych ćwiczeń.

Przed Tobą kilka wskazówek, które, mam nadzieję, pomogą Ci przestać przejmować się opinią innych.

Z kim przestajesz, takim się stajesz

Powiedzenie stare jak Nokia 3310, a prawdziwe jak podatek dochodowy. Jeśli otaczasz się ludźmi o mocnym poczuciu własnej wartości, pewnymi siebie, w dodatku idącymi twardo pod prąd rzeczywistości, niezależnie, czy komuś się to podoba, czy nie, to dzieją się dwie bardzo ważne rzeczy.

Pierwsza: mając bliski kontakt z osobami nie emocjonującymi się, co babcia powie przy rodzinnym obiedzie, przejmujesz ich nastawienie i sam przestajesz reagować nerwową potliwością myśląc o ocenie innych.

Druga: gdy Twoje najbliższe otoczenie zajmuje się wystawianiem spektakli opartych na afrykańskim tańcu w etnicznych strojach ludowych, nie martwisz się jak odbierze informację, że chcesz robić to samo.

Ludzie mają Cię w dupie częściej, niż Ci się wydaje

Często skupiamy się na sobie aż do przesady, próbując sobie wmówić, że inni robią to samo. Nie jest tak. Naprawdę, są ciekawsze tematy na świecie niż Ty.

Ludzie zaczynając dzień nie zastanawiają się, czy to dobrze, że tańczysz na rurze. Ani nie idą spać rozważając, czy to wypada, żebyś mieszkała z chłopakiem bez ślubu. Nie dyskutują też na przerwie w pracy, czy to dobry pomysł, żebyś zrobił sobie tatuaż. Serio, myślisz, że ludzie, którzy nie reagują, gdy bezdomny robi z autobusu ToiToia będą przeżywać Twój wygląd? Nawet gdybyś była gwiazdą z głównych stron portali plotkarskich, zainteresowanie Twoją osobą nie trwałoby dłużej niż ziewnięcie.

Większość ludzi, których znasz ani o Tobie nie rozmawia, ani nawet nie myśli w wolnym czasie. Nie jesteś prawem do aborcji, żeby ktoś się Tobą tak ekscytował.

Umocnij poczucie własnej wartości

Czemu Quebonafide nie ma oporów przed malowaniem włosów na zielono? Czemu Katarzyna Nosowska nie ma problemów z występowaniem bez makijażu? Czemu Robert Biedroń nie boi się otwarcie mówić o tym, że jest homoseksualistą? Bo każdy z nich wie, że ich wartość zależy od tego co robią, a nie jak odbierają ich ludzie. I to, czy wiatr opinii publicznej wieje im akurat w żagiel, czy w twarz, nie podważa ich samooceny.

Jak umocnić poczucie własnej wartości i zneutralizować wpływ oceny otoczenia?

Wypisz na kartce, a potem powieś w widoczny miejscu:
a) w czym jesteś dobry
b) z których swoich działań jesteś dumny
c) trudne sytuacje, w których sobie poradziłeś

Im częściej będziesz na to patrzył, tym mniejszy wpływ będą miały na Ciebie opinie z zewnątrz. Im większą masz świadomość swoich zasług i dokonań, tym większą masz pewność, że to Ty sam decydujesz o tym, jakim człowiekiem jesteś, a nie postronni komentatorzy.

Co jeśli jutro byłby koniec świata?

Urodziłem się w roku 1988 i zdążyłem przeżyć już dwa końce świata zapowiadane przez proroków – w 2000 i 2012 – i kilka osobistych – matura, rozpad związku i pierwsze samodzielne opłacenie składki do ZUSu. W obliczu namacalnej apokalipsy, nie zastanawiałem się, czy zalanie się łzami na środku ulicy, to coś co wypada robić czy też nie. Kiedy masz duże problemy, te małe chowają się pod poduszkę, bo głupio im zawracać Ci dupę.

Myślisz, że ludzie idący 11 września do pracy w World Trade Center spodziewali się, że to będzie ich koniec? Nie chcę wprowadzać klimatu psychozy, ale życie jest naprawdę nieprzewidywalne i nigdy nie masz stuprocentowego wpływu na to, kiedy się skończy. Jeśli więc miało to by być jutro, chyba głupio byłoby odkładać karierę muzyczną na później wyłącznie z obawy przed reakcją znajomych, co? Nigdy nie jest za wcześniej na to by zacząć żyć po swojemu. Memento mori.

Znajdź sobie akceptowalny społecznie pretekst

Chcesz zacząć nagrywać filmy na YouTube, ale boisz się, że w Twoim wieku to siara? I w ogóle tak wyjść z kamerę na ulicę między obcych ludzi, to trochę nie teges? Jasne, rozumiem, ja za pierwszym razem też byłem spięty jak kartki w segregatorze. Za drugim, trzecim i czwartym zresztą też.

Weź głęboki oddech i pomyśl, co by było, gdyby Twój przełożony kazał Ci nagrać film o Twoim zespole, takie wewnątrzfirmowe wideo, żeby pokazać współpracownikom na drugim końcu świata jak zajebiści jesteście. Pewnie byś to zrobił, bo w końcu to pracowniczy projekt, za który jesteś odpowiedzialny i szef Cię z niego rozliczy. Może nie klaskałbyś uszami ze szczęścia, ale zrelatywizowałbyś sobie, że takie zadanie dostałeś i robotę trzeba wykonać. A co by było, gdybyś na stałe pracował w domu produkcyjnym na bieżąco zajmującym się realizacją takich materiałów? Nawet przez myśl by Ci nie przeszło, że to przypał tak biegać z kamerą po ulicy, to byłaby Twoja codzienność, zwykły obowiązek do wykonania.

A co stoi na przeszkodzie, żebyś do każdego działania, które w Twoim przekonaniu wystawia Cię na ocenę otoczenia, znalazł pretekst, który w pełni je usprawiedliwia? Na początku będzie Ci z nim łatwiej, a z czasem zauważysz, że zupełnie go nie potrzebujesz.

Przestań wyrażać negatywne opinie o innych

Często u innych osób irytują nas cechy, które wiemy, że sami gdzieś tam głęboko mamy i bardzo chcielibyśmy się ich pozbyć. Z lękiem o bycie wyśmianym z powodu naszego wyglądu, poglądów, czy hobby bywa podobnie. Jeśli zdarza nam się, nawet sporadycznie, być buldożerem równającym z ziemią ludzi, to nic dziwnego, że boimy się iż spotka nas to samo.

Inna sprawa, że gdy jesteśmy tęczową oazą akceptacji i zrozumienia, to innym też jakoś głupio nas atakować.

Podróżuj, poznawaj ludzi, poszerzaj horyzonty

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a to co jest dobrze widziane zależy od tego w jakim jesteś stanie. I mam na myśli terytorium, a nie stopień odurzenia.

W trakcie rejsu po Ha Long – zatoce w Wietnamie – siedziałem przy stole z chińską parą. Gdy tylko wjechało jedzenie zaczęli siorbać i bekać. I to nie, że gdzieś tam ukradkiem, zasłaniając usta, czy coś, normalnie na legalu bez żadnej krępacji. To co u nas jest uznawane za chamówę i pokrewieństwo z trzodą chlewną, to w Kraju Kwitnących Podróbek jest świadectwem tego, że Ci smakuje.

Nie przytaczam tej historii, żeby zachęcić Cię do bekania przy stole, tylko pokazać, że rzeczywistość jest kontekstowa. To co u nas może wydawać się dziwne, po zmianie szerokości geograficznej może być zupełnie normalne. Wszystko zależy od konwencji przyjętej w danym miejscu, a im częściej będziesz podróżował i odkrywał świat, tym bardziej umocni się w Tobie przekonanie, że zawsze znajdzie się kraj na świecie, w którym ktoś będzie patrzył spode łba na to, co robisz.

Będziesz przejmował się całym światem, czy raczej olejesz wszystkich?

Boisz się oceny innych, najczęściej, gdy przekraczasz swoje granice

I jeśli nie masz żadnego ciała w bagażniku, ani nie robisz nic innego niezgodnego z prawem, to znaczy, że się rozwijasz. To dobry znak.