Close
Close
Jan Favre

Czemu kampania społeczna z Rozenek, Lis i Rosati jest zła?

Skip to entry content

Showmax – platforma streamingowa konkurująca z Netflixem – kilka dni temu wypuścił spot z Małgorzatą Rozenek-Majdan, Hanną Lis i Weroniką Rosati. Wideo jest zarówno kampanią społeczną, jak i materiałem promującym drugi sezon serialu „Opowieść podręcznej”. Serial ów uważam za mistrzowski i z kategorii „właśnie po to wymyślono urlop na żądanie”, do pań biorących udział w akcji stosunek mam żaden, natomiast sam spot uważam za zły, niepotrzebny, a przy głębszym zastanowieniu, nawet szkodliwy.

Dlaczego? Zacznijmy od początku.

O czym jest serial „Opowieść podręcznej”?

O tym, co się stanie, jeśli PiS jeszcze kilka razy wygra wybory.

Akcja ma miejsce w Stanach Zjednoczonych i jest wizją przyszłości, w której patologicznie religijne ugrupowania obalają rząd i pozbawiają płodnych kobiet jakichkolwiek praw. Przez to, że są w stanie rodzić dzieci, nie mogą decydować o swoim ciele (brzmi znajomo?), życiu, ani niczym innym. Zostają zredukowane do chodzących macic i są gwałcone przez mężczyzn na wysokich stanowiskach. Oczywiście w imię Boga.

O czym jest spot reklamowy z Rozenek, Lis i Rosati?

O tym, żeby nie hejtować w internecie.

Co ma wspólnego spot z serialem?

Nie mam pojęcia, ale chętnie bym się dowiedział.

Czy hejtowanie celebrytów prowadzi do utraty praw człowieka?

„Weronika Rosati, Hanna Lis i Małgorzata Rozenek-Majdan nie godzą się na ocenianie z powodu płci, a Ty?” pyta opis filmiku i odpowiadam na to pytanie twierdząco: tak, ja też się nie godzę na ocenianie z powodu płci. Tyle, że spot pokazuje coś zupełnie innego. Przytoczone w wideo negatywne słowa, które słyszą pod swoim adresem bohaterki kampanii nie wynikają z tego, że są kobietami, tylko z tego, że są sławne i bogate.

Mieć takie predyspozycje i tak się zeszmacić? Trzeba mieć mózg ameby i wyjątkowy talent.

Nie cierpiałem jak ta cholerna lisica otwierała paszczę na wizji. Modulowała tym sztucznym głosem jakby była dziennikarką, a to zwykła szmata.

Napuchła, ciekawe od czego? Wygląda jak trup wyciągnięty z wody po kilku tygodniach.

Z metra cięty krasnal z dużym łbem.

Nie rozumiem jak człowiek na poziomie, prawniczka, może się zamienić w takie coś. Regres umysłowy, czy o co chodzi?

Tego typu komentarze znajdziecie na Pudelku zarówno pod niusami o celebrytach płci męskiej, jak i żeńskiej. Przytyki o szmaceniu się i graniu w reklamach, słabych filmach, czy występowaniu w niejakościowych programach kierowane są bez podziału na płeć. Podobnie jak uwagi związane ze zmianami wizerunkowymi. Jak ktoś ma wątpliwości, to niech sprawdzi profil Lewandowskiego, gdy zmienia kolor włosów. Albo choćby Ekskluzywnego Menela, kiedy ubierze się mniej stereotypowo.

Nie zrozumcie mnie źle, absolutnie nie popieram tego typu komentarzy, ale jad w stronę osób działających w showbiznesie sączy się bez podziału na płeć. Dlatego nie rozumiem co filmik z przeglądem internetowego bólu dupy ma wspólnego z ubezwłasnowolnieniem kobiet? Jak niechęć jakiejś Andżeliki do Perfekcyjnej Pani Domu przekłada się na pozbawienie praw człowieka? Gdyby to działało w ten sposób, to Siostry Godlewskie już dawno zostałyby konstytucyjnie zdegradowane do poziomu gadżetów erotycznych, a paradoksalnie skutek jest zupełnie odwrotny.

Najgorsze co możesz zrobić, to przekonać hejtera, że to co robi jest skuteczne

Na początek kilka szybkich pytań i odpowiedzi wprowadzających do tematu, a potem mini-quiz.

Czemu złodziej kradnie? Bo chce mieć więcej pieniędzy.

Czemu alkoholik pije? Bo chce polepszyć sobie samopoczucie.

Czemu pirat drogowy łamie przepisy? Bo chce szybciej dotrzeć do celu.

Czemu hejter rzuca w kogoś gównem?
a) bo bardzo go lubi i w ten sposób chce wyrazić swoje uznanie
d) bo ma cudowne życie i chce zarazić miłością do świata drugą osobę
c) bo chce się wyżyć i poczuć się lepiej sprawiając komuś przykrość
d) pomidor

Póki co potrzymam Was w niepewności co do poprawnej odpowiedzi, a teraz wróćmy na chwilę do kampanii Showmaxu. Jaki jest jej przekaz? Słowa mogą ranić, wirtualna nienawiści ma realne skutki, dla Ciebie to śmieszny komentarz, dla kogoś rysa na psychice. Innymi słowy: hejterzy mają moc, a ich działania są skuteczne i pozwalają osiągnąć założony cel.

Jeśli miałeś jakieś wątpliwości, to hejterzy hejtują właśnie po to, żeby komuś dopierdolić i sprowadzić go na parter, a potem wytrzeć nim podłogę, bo dzięki temu nie tylko ich świat jest wymalowany emulsją z gówna, ale również czyjś. Mówienie im więc, że to co robią przynosi efekt, wyłącznie ich nakręca. Przekazywać w kampanii społecznej, że nienawiści w internecie może zniszczyć komuś życie, to mniej tak jakby powywieszać billboardy „Zwolnij! Przekraczając prędkość szybciej dojedziesz na miejsce!”, albo „Nie pij! Odurzając się alkoholem zapominasz o problemach!”.

Im przecież właśnie o to chodzi.

Przekaz naiwny jak przedszkolak

„Powiedz stop nienawiści!” podnosi głos Gosia Rozenek, „walcz o swoje prawa!” pewnie rzuca Hania Lis, „zareaguj!” z troską mówi Wera Rosati. I jestem im mega wdzięczny za te odkrywcze rady, tylko mam jedno mało pytanie: JAK?

Myślę, że w 2018 roku, po głośnych samobójstwach pod wpływem szykanowania w sieci, nikogo nie trzeba przekonywać, że hejt jest negatywnym zjawiskiem, z którym trzeba coś zrobić. A z pewnością nie trzeba przekonywać osób, które aktywnie korzystają z internetu – bo właśnie tam emitowana jest reklama. Nie na kółkach różańcowych, nie w osiedlowych bibliotekach. Na YouTubie i na Facebooku.

Odkryliśmy media społecznościowe już jakiś czas temu, teraz przydałoby się nauczyć ludzi jak ich używać. „Reaguj na hejt”, super, dzięki za info, tylko jak? Wejść w dyskusję? Wysłać zrzut ekranu do pracodawcy? Ulepić własną kulkę z gówna i oddać prowodyrowi? Zadzwonić do Komisarza Alexa, żeby wjechał z psami na Facebooka? Kiedy ktoś w internecie wylewa na mnie zawartość kompostownika, nie potrzebuję od prezenterki telewizyjnej rady pod tytułem „zrób coś z tym”. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, że powinienem coś z tym zrobić. Nie potrzeba mi odpowiedzi na pytanie „czy reagować?”, tylko instrukcji tłumaczącej „jak to zrobić?”. Jak walczyć o swoje prawa? Jak? Jak? Jak?

„Powiedz stop nienawiści” w tej sytuacji brzmi jak podejście do bezdomnego z kartką „powiedz stop niezarabianiu pieniędzy”.

Czy to źle, że serial reklamuje kampania społeczna?

Nie mam zupełnie problemu z podczepianiem działań prospołecznych pod komercyjne produkty. O ile całość jest zrobiona z głową. Przykładowo, jeśli Unimil albo Durex robią akcje edukujące w zakresie chorób przenoszonych drogą płciową, a w tle pojawiają się prezerwatywy i wykonanie zmusza dłonie do uderzania o siebie, to super. Ale tu nie jest super. Jest dwa na szynach. Pomijając wszystkie kwestie, o których pisałem wcześniej i fakt, że Hanna Lis i Weronika Rosati wypadają w tym spocie wyjątkowo nieprzekonująco, to cała ta „idea walki z hejtem” jest doklejona do samego serialu kompletnie na siłę.

Jedynym aspektem tej akcji, przy którym można postawić plusik, to fakt przekazywania 1zł na Centrum Praw Kobiet w zamian za 1 udostępnienie reklamy. Co prawda, wygląda to na wyrachowane kupowanie taniego zasięgu, ale jakie by nie były pobudki, miło, że słuszny cel zostanie wsparty jakimkolwiek hajsem.

(niżej jest kolejny tekst)
Jan Favre

Zniknąłem na rok. Było warto

Skip to entry content

Niech ci, którzy myślą, że mnie skazali na wygnanie
wiedzą, że może to ja ich skazałem na pozostanie.

Bisz „Niesława”

Siedzę na murku nad Rudawą. Ostatnie promienie słońca spływają mi po twarzy. Leniwy podmuch wiatru próbuje skleić mi powieki. Mrużę oczy i wpatruję się w słońce chowające się za drzewami. I zastanawiam się jak wrócić po takiej przerwie.

Nie było mnie rok. W zasadzie to prawie półtora. Dokładnie to 493 dni. Po latach blogowania, po całych epokach, które minęły w międzyczasie, po tym jak z aktywności w mediach społecznościowych zrobiłem sposób na życie, postanowiłem wyciągnąć wtyczkę. Po prostu wylogować się i zniknąć z sieci. Powodów było sporo, o większości nikt nie wie, i to też nie czas ani miejsce, ale kilka jest na tyle oczywistych, że chcę się nimi podzielić. W zasadzie to muszę.

Unoszę wzrok znad błyszczącej matrycy telefonu, niebo jakiś czasem temu z błękitu przeszło w pomarańcz, a teraz zalewa się purpurą. Piękny impresjonistyczny obraz. Sztuka najwyższej próby, którą za rzadko doceniam. Niebieskie światło telefonu woła o uwagę, wracam do niego i dochodzi do mnie, że powrót po takim czasie jest niemożliwy. Trzeba zacząć od początku. Od zera.

Ale po kolei.

Czy zdjęcie mojego śniadania zmieni świat? 

Czy moja samojebka pomoże w walce z głodem? Czy mój wpis na blogu o Czarnym Proteście przebije się przez mur memów z kotami i mdłych fotek słodkich bombelków? Czy Twoje serduszko pod moim postem jest faktycznie zostawieniem kawałka serca, czy tylko nieświadomym stuknięciem palcem? Jak bębnienie o blat ławki w trakcie nudnej lekcji. Czy w ogóle są jeszcze jakieś działania w internecie, które podejmujemy świadomie? Randkowanie? Zakupy? Chyba tylko kliknięcie przycisku „wyloguj”.

Blogowałem od jesieni 2011. PONAD. SIEDEM. LAT. Czy było warto poświęcić na to tyle czasu? Czy coś zmieniło to w Twoim życiu? Chyba nigdy nie udawałem, że piszę tylko dla siebie. Po co to ciągnąć, jeśli jestem dla odbiorcy tylko mikroekspresją w trakcie obrad na tronie? Jestem?

Blogowałem od jesieni 2011. Co te 7 lat zmieniło w moim życiu? Bardzo dużo. W zasadzie to wszystko. Na lepsze. Chociaż, czy na pewno?

Nie trzeba wierzyć w to co się robi, by to robić. Czasami wystarcza chcieć zarabiać na tym pieniądze. 

Większość branży rozrywkowej działa w ten sposób. Cały kapitalizm jest na tym oparty. Ale ja chciałem być inny i chciałem żyć inaczej. Więc kiedy paląca potrzeba odpowiedzi na najważniejsze pytanie nie została zaspokojona, odepchnąłem klawiaturę, żeby się nie poparzyć. Odepchnąłem ją na rok. 

To pytanie brzmiało: czy ja w ogóle mam jeszcze coś do powiedzenia?

Zatrzymać kołowrotek

„Zatrzymajmy się w pędzie, nikt nie pamięta po co biegnie. Czy na pewno po szczęście? Czy sam bieg nie jest biegu sensem?” rapował Eldo w utworze „Plaża” w 2003 roku. Ja w ’96, siedząc w zadymionej kuchni u mojej sąsiadki z mieszkania z naprzeciwko, wpatrywałem się w chomika wchodzącego w nadświetlną w kołowrotku i miałem podobną rozkminę. Czy biega w kółko, bo nie wie, że może rzucić wszystko w cholerę i wyjechać w Bieszczady, czy dlatego, że sprawia mu to przyjemność?

Przekonać można było się tylko w jeden sposób. Zabierając chomika w Bieszczady.

Nie ma już internautów. Są za to cyfrowo wykluczeni

Pierwszy miesiąc był cudowny. A świadomość, że mogę być poza Facebookiem, Instagramem i blogiem, i już nie muszę się bić o utrzymanie zasięgów, uwalniająca.

Kojarzysz ten moment na domówce, kiedy kończy się alkohol, a zgonów jest więcej niż pustych butelek, ale mimo to nie chcesz wyjść, bo cały liczysz, że jednak jeszcze coś się wydarzy? To byłem ja. Gdy podjąłem decyzję, że znikam z sieci, czułem się jakby ktoś wypuścił mnie z piwnicy. Odzyskałem życie, które dawno temu przegrałem z kimś w karty.

Patrzyłem na ludzi przepychających się w komentarzach pod postami, które jutro przestaną istnieć w czyjejkolwiek świadomości, i nie miałem pojęcia po co to robią. Nie przypominam sobie ani jednej afery na Fejsie, w której ktoś kogoś przekonał. Poświęcamy czas, energię i nerwy, a efekt jest taki jakbyśmy grali w tenisa na błocie. Na końcu wszyscy jesteśmy brudni. Czasem człowiek nawet nie zdąży się umyć przed kolejnym meczem.

Cieszyłem się, że jestem poza tym cyrkiem. Przez pierwszy miesiąc. W drugim po prostu byłem poza.

Podgrupę tak długo określa się specyficzną nazwą, jak długo jest mniejszością w danej społeczności. Gdy zaczyna stanowić większość, nazwa znika. Bo większość to „my”, a „my” nie potrzebujemy klasyfikujących łatek. To „oni” ich potrzebują.

Nikt już nie mówi na użytkowników Facebooka facebookowicze, czy na ludzi, korzystających z Instagrama instagramowicze. Zbyt wielu Polaków ma dostęp do internetu by wciąż nazywać ich internautami. To oczywiste, że każdy jest w sieci. To po prostu „my”. Dziwne jest jeśli kogoś tam nie ma.

W 2020 próba oddzielna świata online i offline, to próba oddzielenia ciała od duszy. Virtual i real to w tym momencie jedna zazębiająca się rzeczywistość. Zazębiająca się tak bardzo jakby miała szczękościsk.

Więcej osób zobaczy mój status na Facebooku i zdjęcie na Instagramie niż kiedykolwiek mnie pozna i zamieni ze mną słowo. Na podstawie tego, co wrzucę do sieci, wyrobi sobie opinię na mój temat i namaluje w głowie mój obraz. Który może być na tyle brzydki, że nie będzie chciała podać mi ręki, gdy spotkamy się fizycznie. Czy z malunku może wyjść paszkwil zamiast laurki mimo najszczerszych chęci pozującego? Może. Czy to sprawiedliwe, że na podstawie szczątkowych informacji w sieci budujemy sylwetkę realnego człowieka? W ogóle. Ale tak już jest. Bez względu na to, czy nam się to podoba, czy nie.

Ludzie w całej Polsce wychodzą protestować na ulice, bo ktoś założył wydarzenie na Fejsie. Virtual – real. Ludzie w internecie podają sobie link do wpłaty pieniędzy, bo mama pewnej dziewczynki w Poznaniu jest chora. Real – virtual. Ktoś idzie do więzienia, bo prowadził trollkonto na Twitterze. Virtual – real. 

Działania podejmowane w rzeczywistości są komentowane w sieci, komentarze w sieci popychają do podejmowania działań w rzeczywistości. I na odwrót. Granica między analogiem i cyberprzestrzenią przestała istnieć, kiedy wszyscy ją przekroczyliśmy, by sprawdzić czy trawa pod drugiej stronie jest bardziej zielona. 

Możesz nie brać udziału w dyskusji, ale to nie znaczy, że bez Ciebie się ona nie odbędzie. Po prostu ktoś podejmie decyzję bez Twojego udziału. 

Takie są konsekwencje bycia poza.

Wypchnij godlewskie z ramówki, to przestaną istnieć

Bóg umiera, kiedy traci ostatniego wyznawcę, zmarli giną ostatecznie, gdy znika o nich pamięć. Jeśli chcesz żeby coś przestało istnieć w przestrzeni publicznej, przestań poświęcać temu uwagę.

Patostreamerzy, kruszwile, chajzerowie, godlewskie, youtuberzy bijący się za pieniądze. Oni nie znikną dlatego, że będziemy ich potępiać. Oczywiście wyrażanie sprzeciwu wobec patologii jest ważne, ale w dobie popularności jako nadrzędnej waluty, popularności jako celu samego w sobie, nie ma znaczenia, czy mówimy o nich dobrze, czy źle. Istotne jest wyłącznie to, że mówimy. Jak długo nie przekręcamy nazwy, tak długo dokładamy cegiełkę do budowania ich zasięgu. To absurdalne, ale tak to działa. Z każdym publicznym atakiem w ich stronę stają się tylko silniejsi. Hydra.

Kiedy tylko ktoś wskazuje ich palcem jako antyprzykład, ktoś inny właśnie się o nich dowiaduje i za tym palcem podąża, znajduje ich i zostaje na dłużej. Tak z ciekawości. Bo jeśli wszyscy o czymś mówią, i to głośno, to musi być to ciekawe. Prawda?

Doby nie da się rozciągnąć. Ten talon na 24 godziny życia, który dostajemy każdego dnia jest niewydłużalny. Jeśli oś czasu między 0:00, a 24:00 wypełnisz oglądaniem tutoriali makijażowych, czytaniem felietonów o popkulturze i przeglądaniem zdjęć ładnych ludzi na tle jeszcze ładniejszej przyrody, to w najgorszym wypadku po prostu stracisz dzień. Ale nie będziesz w stanie już upchnąć w nim prezentera TVN napastującego kobiety, czy patoyoutubera zachęcająco dziecko do napastowania kobiet. A jeśli to nie zmieści się na Twojej osi czasu, osi czasu Twoich znajomych, i ich znajomych, to nikt nie poda tego dalej. Śmieci zostaną w koszu.

Nie chcę, żeby moje dziecko kiedyś spytało mnie, dlaczego nic nie zrobiłem by powstrzymać degeneratów wdrapujących się na świecznik dla celebrytów. Jeśli moje teksty na blogu pomogą ich wypchnąć z czyjejś ramówki, to chyba warto.

Małe kroki = wielkie zmiany

Żeby strzaskać lustro jeziora nie trzeba wrzucać do niego głazu. Wystarczy żwirek.

Żeby powstrzymać koronawirusa wystarczyło myć ręce i zachować fizyczny dystans.

Jesteśmy na skraju katastrofy klimatycznej. Produkcja mięsa ma w tym spory udział. Jak ludzie mają przerzucić się na wege, jeśli nikt im nie pokaże, że takie jedzenie też jest dobre?

Może zdjęcie mojego śniadania jednak zmieni świat?

Jak opiszę swoją pustkę? „Przezroczysta”

Jesteśmy formą. Kształtem. Dziecięcą foremką, do której trzeba wsypać piach. Konturem, czekającym na pokolorowanie.

Po wydaniu drugiej powieści chciałem usiąść i pisać kolejną, bo miałem wstępne szkice trzech następnych, ale wiedziałem, że muszę poczekać. Między maratonami trzeba robić przerwy, jeśli nie chce się doprowadzić do kalectwa. Tylko psychopata z premedytacją płodziłby coś co jest kalekie. A to nie ja. Ja to duma i szczęście z każdej strony maszynopisu i walka o dziesiątkę w skali Apgar. Ale musiałem zrobić przerwę.

I weź teraz wyciągnij sobie to wypełnienie, co je miałeś w sobie i spróbuj oddychać jak płuca schowałeś do szuflady. Weź podpisz się pod hasłem, że zielony to kolor szczęścia, jak w lustrze widzisz, że jesteś bezbarwny. Weź zbierz myśli, jak echo grochu rzucanego o ścianę pustego pokoju rozsadza Ci łeb.

No to wziąłem nowy zestaw kredek i koloruję to puste pole.

Dziękuję

Kiedy ktoś usuwa mnie ze znajomych na Facebooku, nie wiem o tym. Kiedy ja usuwam kogoś, on też nie jest tego świadomy. Nikt z nas nie dostaje powiadomienia „Hej, Andrzej Nowak właśnie stwierdził, że wymaże Cię z listy osób, z którymi będzie dzielił się prywatnymi szczegółami swojego życia!”. Po prostu przestajecie się pojawiać na swoich tablicach. Dyżurny zrobił użytek z mokrej gąbki.

Kiedy stwierdziłem, że chcę zniknąć, nie spodziewałem się, że ktokolwiek to zauważy. Bo niby w jaki sposób? W lawinie informacji zasypującej Cię przy każdym odblokowaniu telefonu miałbyś zauważyć, że brakuje moich dwóch płatków śniegu? Nie ma szans. A jednak.

Dziękuję każdemu, kto napisał do mnie z pytaniem czy coś się stało, każdemu, kto postanowił sprawdzić czy wszystko w porządku. To przemiłe i wzruszające, a przede wszystkim ogromnie podnoszące na duchu. W dobie powszechnej izolacji, w świecie, w którym sąsiad nie powie ci dzień dobry mijając cię na klatce schodowej, obcy człowiek martwi się o ciebie. Tak właśnie powinien wyglądać ten świat.

To nie musiała być świadoma potrzeba przerwy. To mogła być depresja. To mogło być coś naprawdę poważnego. Dziękuję za każdy przejaw troski o mnie, jesteście wielcy.

***

Dziękuję również wszystkim osobom, które dopytywały co z książkami. Wy też mieliście spory udział przy puszczeniu domina w ruch. Od dzisiaj „Lunatycy” i „To tylko seks” wracają do sprzedaży. Tymczasem na blogu widzimy się przed trzecim maratonem.

Jan Favre

7 przekonań o miłości, którymi robisz sobie krzywdę

Skip to entry content

Czym różni się dziecko od dorosłego człowieka? Dziecko może zrobić sobie krzywdę w zasadzie wszystkim, dorosły człowiek głównie głupimi przekonaniami i otwieraczem do konserw. Jeśli w dzieciństwie słyszałeś w kółko, że jesteś zbyt głupi by zostać astronautą, to jest prawdopodobieństwo graniczące z pewnością, że później nawet tego nie sprawdzałeś, tylko uwierzyłeś na słowo.

Z hasłami dotyczącymi pieniędzmi – „uczciwy człowiek bogaty nie będzie”, czy relacji damsko-męskich – „kobiety lecą na kasę” jest podobnie. Świat jest takim, jakim go widzisz, a widzisz go takim, jakim zostało Ci wpojone, że jest. Jak nie męczyć się w związkach bez przyszłości? I nie frustrować się tymi, które już się zakończyły? A także nie być wiecznie czekającym na szczęście singlem?

Przede wszystkim, nie wierząc w głupie przekonania o miłości, którymi robisz sobie krzywdę.

Lepiej smucić się i kochać, niż żyć bez miłości w szczęściu

To jedno z tych zdań, które widząc u znajomej na Facebooku, zastanawiasz się, czy usunąć ją z obserwowanych, czy raczej zaproponować pomoc.

Ludzie dążą w życiu do różnych rzeczy i miewają skrajnie różne cele. Jedni chcą wejść na Kilimandżaro, drudzy założyć rodzinę, trzeci fabrykę, a czwarci wygrać konkurs jedzenia pączków na czas. Jednak bez znaczenia co napędza nas do wstawania kolejnego dnia z łóżka, wszyscy chcemy tego samego: być szczęśliwi.

Czemu więc bycie nieszczęśliwym miałoby być lepsze od bycia szczęśliwym?

Miłość już sama z definicji powinna sprawiać, że czujesz się lepiej, jeśli tak nie jest, to może to, co jest między Tobą a partnerem, to coś innego? Na przykład toksyczny związek. Albo współuzależnienie. Bo nie ma zdrowej relacji, w której druga osoba czuje się źle. I definitywnie nie jest to coś, w czym powinno się trwać. Jeśli jest tak od niedawna – warto próbować to naprawić. Jeśli jest tak od zawsze – trzeba uciekać.

„Lepiej smucić się i kochać, niż żyć bez miłości w szczęściu” – powiedziała na pocieszenie żona uzależniona od bijącego ją męża-alkoholika.

Prawdziwa miłość nie ma szczęśliwego zakończenia, bo prawdziwa miłość się nie kończy

Czyli jak unieszczęśliwić się na długie lata, jeśli nie na całe życie, kierując się bzdurą z Demotywatorów.

W czasoprzestrzeni, w której istniejemy, nic poza „Modą na sukces” nie trwa wiecznie. Wszystko ma określoną datę ważności. Ser żółty, ciało i relacje. Wszystko. Oczywiście staramy się jak możemy przedłużać termin przydatności do spożycia, ale nie jest możliwe rozciągnięcie go w nieskończoność. Przynajmniej aktualnie.

Dla ludzi jest zupełnie normalne, że wraz z czasem jedzenie się psuje, papier toaletowy zużywa, a ciało – czy to ludzkie, czy zwierzęce – umiera, jednak z dziwnego powodu nie chcą przyjąć, że z uczuciami jest tak samo. A czemu niby miałoby być inaczej? Co dziwniejsze, ludzie zupełnie niepogodzeni z tym faktem, próbują wmówić sobie i innym, że jeśli dwójka ludzi się kochała, ale w pewnym momencie z różnych powodów przestała, to znaczy, że to nie była prawdziwa miłość.

To tak jakby powiedzieć, że pizza, którą zjadłeś na kolację nie była prawdziwa, bo już jej nie ma. Nie róbmy sobie jaj. Jeśli chcesz się przekonać, że była prawdziwa, to wejdź na wagę. Jeśli o tym, czy coś jest prawdziwe, czy nie, miałby decydować fakt istnienia w nieskończoność, znaczyłoby to, że zarówno świat, w którym żyjemy, jak i my sami, jesteśmy jedną wielką ułudą.

Wmawianie sobie, że w związku, w którym byliśmy nie było miłości, bo się skończył, jest skazywaniem się na cierpienie. Po pierwsze: katujemy się, że nieodwracalnie zmarnowaliśmy czas na coś, co było fałszywe. Po drugie: wywieramy na sobie presję, że jeśli mamy być z kimś nowym i go kochać, to koniecznie musi być to miłość na całe życie, bo inaczej to nie ma sensu. Niewiele jest lepszych przepisów na bycie nieszczęśliwym.

A wystarczy po prostu przyjąć, że uczucia i relacje tak jak mają swój początek, tak również mają swój koniec. I to całkowicie naturalne.

Stara miłość nie rdzewieje

Tylko jeśli to Ty zostałeś porzucony i nie znalazłeś nikogo lepszego niż osoba, która Cię zostawiła.

Ludzie idealizują byłych partnerów w swoich głowach tak długo, aż nie zwiążą się z kimś, kto przebija ten obraz. Twoja była zawsze potrafiła Cię rozśmieszyć i miała zajebisty tyłek? Mieliście podobne spojrzenie na świat i hierarchię wartości? Uwielbiałeś z nią spędzać czas, nawet jeśli tylko leżeliście na trawie i gapiliście się w niebo? To przestaje mieć znaczenie, jeśli Twoja obecna partnerka ma to wszystko, co przyśpieszało Twój puls przy poprzedniej i coś więcej. Na przykład jest dojrzalsza. Albo lepiej dogaduje się z Twoimi przyjaciółmi. Albo po prostu nie chrapie w nocy. Ewentualne ma większe piersi.

Nie tęsknisz za Polonezem, jeśli jeździsz Mercedesem.

Jak kocha to poczeka

Jak bym tu odbił piłeczkę mówiąc, że „jak kocha, to nie sprawdza wytrzymałości drugiej osoby”, ale zacytuję tu słowa Piotra Roguckiego, które zdecydowanie lepiej pasują do tej sytuacji – „czekanie sprawia, że gorzknieje cała słodycz w nas”. Jak pisałem wcześniej, na świecie nie ma rzeczy permanentnie stałych i niezmiennych, a założenie ceteris paribus sprawdza się wyłącznie w teorii. I to teorii ekonomicznej.

Miłość jest jak bazylia na parapecie – bez podlewania usycha. Jak wyjedziesz na weekend, raczej nic jej się nie stanie, po tygodniu będzie już mocny kryzys, a po miesiącu na 99,99% zdechnie. Trzeba być nieźle oderwanym od rzeczywistości, żeby zostawić roślinkę na pewną śmierć, a gdy już dokona żywota wmawiać jej, że to jej wina.

Myślałeś, że jak wyjedziesz na rok do Anglii, to Twoja dziewczyna włoży uczucia do zamrażarki i rozmrozi je dopiero po Twoim powrocie, a międzyczasie będzie żyć jak maszyna? Nie przeżywając wewnątrz, że byliście blisko, a nie jesteście? I nie przyjmując do siebie bodźców z zewnątrz? Stary, nawet metal koroduje, a kamień wietrzeje.

To, że nie poczekała nie znaczy, że nie kochała, tylko, że daliście zwiędnąć temu, co trzeba było pielęgnować. Oboje.

Nie szukaj miłości, to sama Cię znajdzie

Nie szukaj pracy, to sama Cię znajdzie.

Nie szukaj jedzenia, to samo Cię znajdzie.

Nie szukaj lekarstwa na raka, to samo Cię znajdzie.

Jak wiadomo wszystkie rzeczy w życiu człowieka dzieją się same, a zwłaszcza te, na których mu zależy. Dyplomy za ukończenie studiów wypisują się same, awanse w pracy przyznają się same, nawet pieniądze na podróże odkładają się same. Jak myślisz, skąd biorąc się bezdomni i uliczni żebracy? Oczywiście stąd, że za bardzo się starają, gdyby tylko trochę odpuścili i wysyłali mniej CV, na pewno ktoś by do nich podszedł i zaproponował im pracę.

Zmieniając ton na mniej absurdalny: bierność nigdy nie jest dobrym pomysłem. Nawet, gdy zapadasz się w ruchomych piaskach. Jeśli czego chcesz, musisz działać, pracować, starać się o to. Bez różnicy, czy mówimy o pieniądzach, sukcesie artystycznym, czy właściwym partnerze. Nie możesz siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż spadnie Ci to z nieba. Udany związek, to nie Felix Baumgartner.

Beznadziejnej rady jaką jest „nie szukaj miłości, to sama Cię znajdzie” udzielają często osoby, które same intensywnie starają się znaleźć kogoś, w kim zakochają się z wzajemnością. Jednak nie wychodzi. I im bardziej się starają, tym gorszy jest efekt. Co robią w takiej sytuacji? Zamiast zamienić sposób szukania, dobór potencjalnych partnerów, czy swój kontakt z nimi i wyeliminować przyczynę swoich niepowodzeń, stwierdzają, że samo podejmowanie działania jest winne.

To tak jakby ktoś chciał codziennie przez kilka lat przewieźć słonia w maluchu i przy każdej próbie dziwił się, że się nie mieści. I zamiast zmienić środek transportu na większy, stwierdził, że jeśli przestanie próbować, to słoń sam się przewiezie.

Kocha się pomimo czegoś, a nie za coś

Temu, że to nieprawda poświęciłem cały osobny tekst. W skrócie: zawsze wybieramy partnerów ze względu na jakieś cechy, które są dla nas atrakcyjne, choć czasem robimy to zupełnie nieświadomie. Szerzej: przeczytaj dlaczego powiedzenie „Kocha się pomimo czegoś, a nie za coś” to bujda.

Miłość to gra – kto pierwszy powie kocham przegrywa

Podejście w stylu jednej z bohaterek „Galerianek”, która żując gumę i sprawdzając stan tipsów stwierdza „miłość w naszych czasach nie istnieje, trzeba robić melanż i się nie przyzwyczajać, nie?”. Otóż: nie.

Jeśli już zakładamy, że relacje damsko-męskie to gra, to nigdy nie jest to pojedynek jeden na jednego, tylko dwójka ludzi kontra cały świat. Wygrać można tylko razem. W drugą stronę jest podobnie, też przegrywają zawsze dwie osoby. Myślisz, że zakochanie się w kimś bez wzajemności sprawia, że ta druga osoba jest szczęśliwsza? Naprawdę czułabyś się lepiej dlatego, że ktoś Ci wyznał miłość, a Ty traktujesz go jak przyjaciela? Albo w drugą stronę: mimo że serce wyrywa Ci się z klatki piersiowej, czułbyś się lepiej udając, że nic między Wami nie jest? Bez kitu, zwycięstwo w pełnej krasie.

Przegrywa tylko ten, kto nic nie robi. Jeśli tylko podjąłeś działanie, to już punkt jest po Twojej stronie.

Jeśli nie potrafisz znieść mnie, kiedy jestem najgorsza, to nie zasługujesz na mnie, gdy jestem najlepsza

Powyższy cytat najczęściej pojawia się na profilach dziewczyn, które lubię o sobie mówić, że mają „temperament”, „charakterek” albo „pazur”. Że są takie żywiołowe i nieprzewidywalne, że nigdy nie wiadomo, kiedy pierdolnie, ale jak już to się stanie, to masz robić dobrą minę do złej gry, bo przecież one takie są. Jakie konkretnie? Niezrównoważone emocjonalnie z konkretnym bałaganem na strychu, który najlepiej byłoby posprzątać z pomocą terapeuty.

Niestety, przyznanie się, że ma się problem i coś złego działo się w dzieciństwie, najczęściej nie ma miejsca. Zamiast tego pojawia się poprawianie sobie samopoczucia tekstami o tym, że druga strona powinna akceptować wszystkie jej chore jazdy, bo przecież miewa momenty, kiedy nie zachowuje się jak tornado przechodzące przez zakład ceramiczny.

Przekonanie, że „na miłość trzeba zasłużyć” wynosi się najczęściej z domu i to domu raczej mało szczęśliwego. Uczucie nie jest kością, którą daje się psu za dobre zachowanie. Sprowadzanie relacji między dwojgiem ludzi, do nagradzania mężczyzny za pożądane przez kobietę zachowania, jest zawoalowaną formą tresury, a nie miłością.

Jeśli kogoś kochasz, chcesz być dla niego miodem, który wypełnia go od środka, a nie cierniem, który go rani tak długo, aż nie uzna, że łaskawie może zrzucić kolce.

„Jeśli nie potrafisz znieść mnie, kiedy jestem najgorszy, to nie zasługujesz na mnie, gdy jestem najlepszy” – powiedział mąż-alkoholik do żony, bijąc ją kablem od żelazka.

Jan Favre

Zupa w szklance i sałatka w słoiku, czyli nietrafione gastro-pomysły

Skip to entry content

Polska gastronomia z każdym rokiem coraz mocniej ewoluuje i to nie tylko ta warszawska, gdzie zmiany pojawiają się najszybciej. Coraz więcej knajp również w mniejszych miastach, odchodzi od konstruowania menu na zasadzie „trochę przepisów mojej babci, trochę z książki kulinarnej celebryty i ze dwie pizze”, na rzecz skupienia się na jednej, konkretnej kuchni. Lokale też już przestają przypominać miks stołówki studenckiej z wiejską salą weselną i coraz częściej są urządzone z głową. Niekoniecznie ściętą. Same miejsca, w których jemy, też się zmieniają – obiad z ulicznej budy na kółkach coraz częściej jest hipsterską opcją, a nie śmieciowym żarciem.

Jak to jednak ze zmianami bywa, nie wszystkie są na lepsze. Widząc niektóre kulinarne innowacje zastanawiam się, czy autor miewa jakieś przebłyski autorefleksji, czy to raczej jedna z tych osób, które suszą włosy siedząc w wannie. Fajnie, jak fajne jedzenie jest fajnie podane, ale jak coś jest przefajnione, to gość lokalu zaczyna się zastanawiać, czy jest w restauracji, czy w muzeum sztuki współczesnej, tylko nikt mu nie dał katalogu z opisem wystawy. Wyznaję zasadę, że w jedzeniu na mieście chodzi o to, żeby było smacznie i miło, a bywa, że szalone wizje restauratorów skutecznie w tym przeszkadzają.

Co konkretnie?

Zupa w pionowej szklance

Jakieś 2-3 lata temu słoiki zaczęły wypierać szklanki i dominować sposób podawania napojów w modnych knajpach. I spoko, nie mam nic przeciwko – wygląda ciekawie, pije się bez przeszkód. Tylko mam wrażenie, że część właścicieli nie wiedząc co ma zrobić z tymi naczyniami, bo przecież nie wyrzucą, a miejsce zajmuje, stwierdziła, że świetnym pomysłem będzie podawanie w nich zup. Może to kwestia mojej konserwatywności, a może tego, że chujowo nabiera się ogórkową na łyżkę z wąskiej pionowej szklanki, ale nie popieram tej koncepcji.

Dyskoteka przy kolacji

Zjawisko dja z deckami w lokalu zdecydowanie nietanecznym, pierwszy raz zaobserwowałem w stolicy. Przy dziewiczym kontakcie pomyślałem „no nieźle, mają rozmach, jeszcze nie widziałem, żeby dyskdżokej miksował do kotleta, respekta”. Widząc to po raz drugi, refleksja jednak była nieco inna: „niech to dunder świśnie, znowu będzie trzeba się przekrzykiwać”. Po powrocie do Krakowa okazało się, że robienie z restauracji klubu bez parkietu jest coraz mocniejszym trendem. Nie wiem komu przyszło do głowy, że zagłuszanie myśli klientów wrzaskiem z głośników jest spoko sprawą, ale bardzo chciałbym go wyprowadzić z błędu.

Burgery, wszędzie burgery

Nie wiem, czy zdajecie sobie z tego sprawę, ale od 2012 roku żadna szanująca się knajpa nie może obyć się bez burgerów. Niezależnie czy to włoska restauracja z ręcznie robionym makaronem, czy osiedlowy bar z obiadami domowymi. Robimy pizzę na zakwasie od czasów kiedy kartą płaciło się tylko na filmach science-fiction? To nic, w menu zawsze znajdzie się miejsce na burgerka.

Spójna lista potraw świadczy o dbałości o jakość, dorzucanie modnych potraw pasujących do naszego lokalu jak Samuel L. Jackson do „Gwiezdnych Wojen”, daje przeciwny sygnał.

Mięso na drewnianych deskach

Stek podany na kawałku drzewa zawsze dostaje na Instagramie dwa razy więcej serduszek, niż taki na talerzu. Można się flexować przed znajomymi i w ogóle jebać biedę. Jest tylko jeden problem. O ile zwykły talerz wrzucasz do zmywarki, myjesz, wyparzasz i jest sterylny, o tyle z drewnem już tak nie jest. Pomijając, że część desek jest niewymiarowa i nie mieszczą się w zmywarkach, to jak włókna mięsa i krew powchodzi w drewniane szczeliny, to już tak łatwo nie wyjdzie. #zatrucieżołądkowe #całanocżygania #smacznego

Zatrudnianie personelu ze względu na tatuaże, a nie umiejętności

Od jakiegoś czasu jedzenie w knajpach schodzi na drugi, a czasem na trzeci albo nawet czwarty plan. Liczy się klimat. Wystrój. Muzyka. Czy menu jest modnie napisane kredą na ścianie, czy plebejsko w folderach ze skórzaną oprawą. Czy siedzi się przy archaicznym stole, czy dizajnerskiej zbitce z europalet. I przede wszystkim, czy kawę robi Ci sztywny barista w koszuli, czy luzacki alternatywny model z delfinem w koronie z róż wydziaranym na ramieniu. W drugim przypadku, nie ma wątpliwości, że miejsce jest cool i warto tam przyjść, żeby się pokazać.

Nie mam nic przeciwko ludziom z tuszem pod skórą, ale mam wrażenie, że od jakiegoś czasu knajpy chcące uchodzić za lanserskie, zaczęły dobierać pracowników pod kątem tego, czy mają zrobiony rękaw, a nie czy potrafią obsłużyć nalewak do piwa. W niektórych miejscach czuję się jakby obsługa nie przyszła do pracy, tylko pozować na festiwalu tatuażu i powinienem całować ich w pierścień za każdym razem, kiedy łaskawie zwrócą na mnie uwagę i podadzą kawę bez zacieków na filiżance.

Sałatki w słoikach

O ile nie mam nic przeciwko frytkom w doniczkach z IKEA, czy w miniaturach wózków z TESCO, bo podanie w ten sposób nie utrudnia jedzenia, o tyle drobno siekane sałatki w płaskich słoikach, to już jakiś wyrafinowany sadyzm. Męczy się człowiek, dłubie, wkurwia i w końcu zostawia 1/3 w zagłębieniach, bo nie ma jak tego wyjąć. Ja wiem, że żyjemy w czasach, kiedy wszystko robi się na opak i ludzie zimą chodzą bez skarpetek, a latem w wełnianych czapkach, ale naprawdę, nie ma nic złego w podawaniu jedzenia bez udziwnień. Na przykład na talerzach.

Psy między stolikami

Cytując klasyka „zacznijmy od tego, że jestem tolerancyjny jak mogę, ale…”, ale tak naprawdę to nie jestem.

Nie znoszę biegających zwierząt w miejscu, w którym się je, jeśli nie jest to grill na działce, ani ognisko na wsi. Jak jestem w restauracji, to nie mam ochoty, żeby do stolika podbiegał mi czyjś pies i żebrał o jedzenie, ani żebym musiał się martwić, czy jego machający ogon za chwilę nie wpadnie mi do zupy. A już na pewno nie chcę słuchać pieprzenia, że on nie gryzie i skoczył na mnie, bo chciał się pobawić. Super, że ktoś jest otwarty, kocha zwierzęta i może jeść ze swoim pupilem z jednej miski, ale ja nie mam na to ochoty. Zwłaszcza w restauracji.

Zachodni wiatr spienione goni fale

„Flambirowana pierś zachodniobrazylijskiej kuropatwy pod pierzynką z karmelizowanego masła z welonem z puree z kandyzowanych ananasów”, czyli osoba układająca menu pomyliła kartę dań ze slamem poetyckim. Restauratorom wydaje się, że od takiego bełkotu jedzenie będzie lepsze. Nie będzie. Robienie z opisu potraw wersów z XIII księgi „Pana Tadeusza” wywołuje wyłącznie dezorientację wśród klientów i sprowadza się do tego, że człowiek nie ma pojęcia co zamawia. A jak już zamówi, to po takiej dawce patosu oczekuje, że na talerzu pojawi się coś z finału „MasterChefa”, a jedzenie poda Gandalf w asyście Harry’ego Pottera.

Ukośnik / ukośnik / ukośnik

Poprzedni pomysł odbity w krzywy zwierciadle. Tym razem nie udajemy, że nasz kurczak z grilla to główny bohater „Hamleta”, przeciwnie, dajemy klientowi do zrozumienia, że danie jest tak nieistotne, że nawet nie będziemy mu zawracać głowy tym, jak jest przygotowywane. Pstrąg smażony na maśle czosnkowym z grillowanymi warzywami i opiekanymi ziemniakami? Pstrąg / marchewka / brokuły / ziemniaki. Czuję się jakbym nie czytał listy dań, tylko hasztagi na Instagramie. Rozumiem ciągoty do minimalizmu, ale nie popadajmy z absurdu w absurd.

Stoliki na szerokość bioder

Kolejna rzecz, która może i fajnie wygląda na zdjęciu, ale w praktyce sprowadza się do tego, że gdy dwie osoby zamówią po pizzy, to jedna musi jeść w powietrzu. I napoje trzymać na ziemi. Kiedy do miniaturowych, francuskich stoliczków dochodzą jeszcze przerwy między nimi na szerokość uda nastolatki, to mam ochotę teleportować się do Azji, bo tam przynajmniej nie udają, że to coś fajnego.

***

Wyżaliłem się. Jak macie podobną potrzebę i zaobserwowaliście inne nietrafione gastro-pomysły, to dawajcie do komentarzy.