Żyjemy w pięknych czasach. Naprawdę. Wiele osób próbuje nam wmówić, że jest inaczej, z mediami na czele, ale jest świetnie. Możemy lecieć do Egiptu za 2000zł na all inclusive i to bez żebrania o wydanie paszportu na policji, możemy podróżować po Europie w ogóle bez paszportu, możemy kupić sobie świeczki zapachowe o aromacie pizzy i lody o smaku bekonu i możemy wstawić na Facebooka zdjęcie prezydenta podpisane „lubię w brąz”. Jest super.

To piękne czasy z jeszcze jednego powodu, dużo ważniejszego. Żyjemy w dobie, kiedy bycie ojcem zaczyna wiązać się z wychowywaniem dziecka, a nie tylko byciem dawcą spermy. Może to skutek rozwoju nauki i lęk przed tym, że niedługo mężczyzna w ogóle nie będzie potrzebny, żeby zapłodnić kobietę, a może to po prostu wzrost świadomości i poczucia odpowiedzialności za sprowadzanie nowego życia na świat. Nie mniej, widać różnicę. Sporą różnice w stosunku czasów kiedy ja byłem dzieckiem.

Dzisiaj mężczyźni korzystają z urlopów tacierzyńskich po narodzinach, chodzą do Klubów Taty, czytają Blog Ojca i nie dość, że chcą aktywnie uczestniczyć w rozwoju dziecka od samego jego poczęcia, a czasem i przed, to jeszcze edukują się, by robić to jak najlepiej. Oczywiście nie wszyscy, ale wielu. Tak wielu, że trend jest widoczny. W latach 90-tych, było zupełnie odwrotnie, ojcowie dezerterowali. Oczywiście nie wszyscy, ale wielu. Tak wielu, że trend był widoczny.

Mama – wychowywanie,

tata – nadzorowanie

Gdy ja byłem dzieckiem model wychowawczy w typowej polskiej rodzinie, wyglądał jak typowa Polska budowa. 1 osoba pracuje, 4 się patrzą. Tą jedną osobą była mama, która odpowiadała za wszystko: czy mały nie jest głodny, czy mały nie ma pełnej pieluchy, czy mały ma czyste ubranka, czy mały już śpi, czy mały nie narobił bałaganu w salonie. 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, 365 dni w roku, karmiła, prała, sprzątała, ubierała, a gdy mały przestawał już być taki mały i zaczynał nabierać kształtów i wzrostu, dochodziły kolejne zadania. Dochodziły mamie, bo to ona przecież była w tej firmie od realizacji.

Czy dzieciak był dzisiaj w szkole? Czy został do niej zaprowadzony i odprowadzony? Czy dostał kanapki? Czy je zjadł? Czy zrobił prace domowe? Czy nauczył się na sprawdzian? Czy zapamiętał wierszyk?

Te pytania, jak tajemniczy klient sprawdzający jakość obsługi w sieciówce, zadawał tata. Ewentualnie życzliwe sąsiadki, ciotki, teściowe i szwagierki, ale przede wszystkim tata, bo to on był od kontroli. Od rozliczania mamy, czy ta sumienie wywiązuje się, ze swoich psich, a w zasadzie to maminych, obowiązków. Jeśli coś było nie tak, jeśli na przykład mama za dużo czasu spędziła na obijaniu się i leżeniu na kanapie po gotowaniu obiadu i przez to zwaliła któryś z pozostałych punktów „do zrobienia”, wtedy tata, jak kierownik na budowie udzielał merytorycznej reprymendy swojej podwładnej: „cały dzień siedzisz w domu, a mały w brudnych gaciach biega?” albo „jak nie zaczniesz go pilnować z lekcjami to wyrośnie na nieuka”.

Z kolei, jeśli wszystkie zadania zostały zrealizowane zgodnie z wytycznymi, nie dostawała żadnej pochwały, bo niby za co? Przecież nie dziękuję się słońcu za to, że świeci. Tak po prostu ma być.

Równie często jednak ojcowie nie porywali się nawet na nadzorowanie, tylko po prostu dezerterowali.

Ucieczka w pracę, ucieczka w alkohol, ucieczka dosłowna

Statystycznie w 2016 było więcej rozwodów, niż w 1995. Tyle, że to suche dane w oderwaniu od kontekstu. Kiedyś ludzie rzadziej rozwodzili się na papierze, oficjalnie, za pośrednictwem urzędu, bo co powiedzą ludzie, bo przysięgali przed bogiem, bo presja społeczna, żeby być razem. Rodziny jednak rozpadały się równie często. On wyjechał za granicę i po roku przestał wracać, mimo, że oboje byli małżeństwem. Ona uciekła do rodziców, do siostry, bo nie mogła z nim wytrzymać, mimo, że oboje byli małżeństwem. Oboje zaczęli sypiać w osobnych łóżkach, osobnych pokojach, przestali się odzywać, mówić do siebie „cześć, robię kawę, chcesz też?”, mimo, że oboje byli małżeństwem.

Jeśli jednak do rozwodu dochodziło, to bardzo często ojcowie uznawali „dobra, nic mnie z tą babą już nie łączy, mogę zacząć nowe życie” i oficjalnie umywali ręce. Umywali ręce od „tej baby”, ale i dziecka. Które cały czas było ich. Tyle, że to było dziecko ze „starego życia”, które chcieli zamknąć w piwnicy, uznać, że się nie wydarzyło i zacząć „nowe życie”. Więc zmieniali adres, numer telefonu, a czasem i nazwisko, żeby to „stare życie” już nic nigdy od nich nie chciało.

Miałem kolegę, którego ojciec po rozwodzie stwierdził, że nie tyle już nie musi się nim zajmować, bo zawsze miał w dupie co się z nim dzieje, co wydał okrzyk radości, że już nie musi go utrzymywać. Bo 300zł alimentów to nic w porównaniu z dzieleniem wszystkich wydatków na pół. Wydatków, z którymi od tego momentu matka zostawała sama. Tak jak z chodzeniem na wywiadówki, jeżdżeniem po lekarzach i tłumaczeniem, czemu jako jedyny w klasie rysując rodzinę na plastyce ma na kartce 2 postacie, a wszyscy inni 3.

Miałem kolegę, którego ojciec częściej pytał, czy pójdzie mu flaszkę do sklepu, niż co u niego, jak się czuje, jak poszło dzisiaj w szkole. Momenty, kiedy był trzeźwy był rzadsze niż dni bez deszczu w Anglii, a bywały i takie kiedy w ogóle o nim zapominał, nie poznawał i pytał kim jest. Matka musiała przejmować nie tylko obowiązki wychowawcze, ale w ogóle wszystkie, bo gdyby tego nie zrobiła, nie tylko nie mieliby czegoś jeść, ale i gdzie spać. Więc oprócz bycia supernianią musiała być jeszcze superpracownikiem, tyrającym na 3 etaty, żeby utrzymać dom i dwójkę dzieci. Jedno jej, jedno dorosłe, podrzucone.

Miałem kolegę, którego ojciec nigdy nie pamiętał ile ma lat i w której jest klasie, bo pracował. A jak człowiek pracuje, to nie ma czasu pamiętać o głupotach. Więc zapominał o grze w piłkę, o przytulaniu, o rozmowie. Zapomniał o własnym dziecku.

Miałem kolegów, których ojcowie dezerterowali, więc matki musiały wychowywać ich w pojedynkę.

Supermama, Batmama, Spidermama

Gdy postawiłeś ultra równą babkę w cementowym kwadracie, zwanym piaskownicą biegłeś pochwalić się mamie.

Gdy dostałeś jedynkę za nic, za to, że ściągałeś od Grześka, mimo, że to Grzesiek ściągał od Ciebie, biegłeś pożalić się mamie.

Gdy poznałeś nowych kolegów, z którymi założyliście rowerową paczkę, mówiłeś o tym mamie.

Gdy napadli Was kolesie z sąsiedniego osiedla i pozabierali czapki z daszkami z logiem Chicago Bulls, dzieliłeś się tym z mamą.

Gdy potrzebowałeś pieniędzy na pierwszą randkę z pierwszą koleżanką, prosiłeś o nie mamę.

Gdy ta koleżanka po miesiącu chodziła za rękę z Twoim najlepszym kolegą, wypłakiwałeś się mamie.

Gdy myślałeś o najbliższej Ci osobie, myślałeś o mamie.

Przesadzam, uogólniam, stereotypizuję? Możliwe. Możliwe, że to mój subiektywny odbiór lat 90-tych. A możliwe, że tak było wszędzie, że moje pokolenie wychowały matki.

autorem zdjęcia w nagłówku jest Shawn Anderson

(niżej jest kolejny tekst)

Znasz to uczucie, gdy rozmowa się nie klei? Wiesz, podbiłeś do niej na parkiecie, leciało obłędne muzułmańskie disco, wziąłeś ją w obroty, jej spódnica prawie dostała pozwolenie na start od wieży lotów i tak kwadrans, drugi, trzeci, aż w końcu didżej Piździwąs puścił Gosię Andrzejewicz i poszliście do baru, żeby jakoś to przeczekać. I stoicie przy tym barze i pytasz, czego się napije, bo dostałeś właśnie zwrot podatku, to lecisz na bogato, a ona, że w sumie to soczek, a Ty, żeby nie świrowała zakonnicy i że w ogóle to tu mają obłędnego drinka z wódki z wódką, a ona, że tyle co wszyła esperal, to Ty, że w sumie soki też są spoko, i dostajecie te 2 pełne szklanki, i patrzycie na siebie, i zapada cisza, i rozmowa się nie klei.

Znasz to? Nie? Ja też nie, ale mam kolegę, co ma kumpla, co zna kogoś, kto tak miał. I mam też 378 koleżanek, które poszły z nowo poznanym facetem na randkę i musiały ewakuować się pod pretekstem czajnika na gazie, bo tematy wyczerpały się w połowie pierwszego piwa.

Ten wpis to zbiór najczęstszych przyczyn stojących za tym, że rozmowa się nie klei w trakcie spotkania damsko-męskiego, ale można go czytać również w oderwaniu od tego kontekstu. Bo problemy z nawiązywaniem relacji są bardzo podobne, niezależnie, czy z drugą osobą chcesz skończyć w łóżku, czy tylko w znajomych na Facebooku.

Nie słuchasz aktywnie, nie nawiązujesz do jej wypowiedzi

Rozmowa z drugim człowiekiem to taka forma gry w pingo-ponga tylko trudniej wbić sobie róg stołu w brzuch, gdy próbujesz odbić piłeczkę. Jeśli nie śledzisz tego co dzieje się po drugiej stronie, nie zauważysz kiedy piłeczka będzie na Twojej połowie, skąd przyleciała, ani jak ułożyć się, żeby ją odbić.

Jeśli Twoja współrandkowiczka opowiada o tym, że spóźniła się, bo nie mogła złapać taksy, to idealny pretekst, żeby powiedzieć jej o Uberze. Albo rowerze. A jeśli ma Ubera, to żeby rozpocząć rozmowę o aplikacjach mobilnych, Netlixie, serialach, ulubionych filmach, aktorach, ostatnim rozdaniu Oscarów, Twoim dziadku, który miał na imię Oskar, rodzinnych stronach, różnicach międzyregionalnych i tak od nitki do nitki, aż po 4 godzinach żywiołowej dyskusji dojdziecie do wniosku, do którego oboje mieliście skrytą nadzieję, że dojdziecie: musicie się znowu spotkać.

Wystarczy tylko, żebyś aktywnie słuchał drugiej osoby i nawiązywał do tego co przed chwilą powiedziała. Tylko tyle i aż tyle.

Traktujesz ją jak bóstwo

Dała Ci serduszko na Tinderze, bo wrzuciłeś tam lekko podkręcające rzeczywistość zdjęcia? Wziąłeś od niej numer, gdy była pijana i boisz się, że zaraz przejrzy na oczy i sobie pójdzie? W Twojej 10-stopniowej skali atrakcyjności jest dwunastką, a Ty ledwo szóstką? Wynosisz ją na piedestał, bo czujesz, że jest spoza Twojej ligi? Nawet jeśli tak jest, to najgorsze co możesz zrobić to utwierdzać ją w tym przekonaniu i próbować zdobyć jej zainteresowanie ciągłym schlebianiem. Nawet turbo egocentrycy, gdy idą na randkę nie chcą być traktowani jak celebryci na spotkaniu z fanami, bo nie po to tam poszli.

Jeśli ciągle dajesz do zrozumienia drugiej stronie, że robi Ci łaskę spędzając z Tobą czas i nie masz do zaoferowania nic poza komplementami, to po co ma z Tobą rozmawiać? Klakierów łechtających ego ma na Instagramie. Albo w pracy.

Uważasz, że należy rozmawiać tylko na ważne i konkretne tematy

Typu ekonomia, górnictwo i hutnictwo. I w dodatku posługując się tylko i wyłącznie faktami. Wyrażanie opinii i indywidualnych przemyśleń to dla Ciebie bezsensowne dywagacje, a gadanie o takich rzeczach jak nowa obłędna pizzeria na mieście, czy wprowadzenie reakcji „tęczowa flaga” na Facebooku, to w ogóle kompletne marnowanie powietrza. Dlatego praktycznie się nie odzywasz.

Jasne, pieprzenie od rzeczy na dłuższą metę jest irytujące i zbędne, ale pierwsze spotkanie to moment kiedy można pozwolić sobie na chwilę gadki-szmatki. Choćby po to, żeby oswoić się ze swoim towarzystwem. I niekoniecznie od razu trzeba skupiać się na analizie kursu franka szwajcarskiego, odrzucając z miejsca wszystkie błahe tematy.

Odpowiadasz monosylabami

„Tak”, „nie”, „yhy”, „eee”. To lustrzane odbicie pierwszego akapitu. Jeśli „samochody, mecze” to maks co można z Ciebie wydusić pytając jakie są Twoje zainteresowania, to nie dziw się, że rozmowa pełznie kulawo jak DiCaprio w „Zjawie”. To nie jest przesłuchanie i nikt nie będzie wyciągał z Ciebie na siłę historii Twojego życia. Jeśli nie mówisz nic o sobie i po każdym jednym pytaniu, druga strona musisz drążyć, żebyś łaskawie rozwinął temat, to taką sytuację nazywamy psychoterapią i za to się płaci.

Wydaje Ci się, że nie masz nic sensownego do powiedzenia

I gdy masz się odezwać, obracasz w głowie każde zdanie dziesiątki razy, i z której strony na nie spojrzysz wydaje Ci się, że jest głupie.

Brak pewności siebie, a raczej brak przekonania o własnej wartości to częsty powód krępującej ciszy i notorycznego singielstwa. Pomijając, że nie ma człowieka, który zawsze mówiłby mądre i właściwe rzeczy, 60 minut na godzinę, 365 dni w roku, nawet w niedzielę palmową i miesięcznicę smoleńską, to tu w ogóle nie o to chodzi. Spotykacie się na randce, nie po to, żeby dostać szóstkę z fizyki kwantowej, tylko dobrze bawić i pośmiać. Wyluzować. A przeżywanie każdego zdania jak egzaminu ustnego z polskiego jest dalekie od luzu, śmiechu i dobrej zabawy. Za to bardzo bliskie kołka w gardle, nerwowego zaciskania palców na kuflu i uciekania spojrzeniem.

Nie interesuje Cię jaką jest osobą, tylko jak ją zaciągnąć do łóżka

Jest takie powiedzenie, że jeśli umawiasz się z dziewczyną i zaczynasz się zastanawiać jak wygląda bez majtek, zanim ona to zrobi, to już przegrałeś.

Dziewczyny, a zwłaszcza ładne, mają gówno-radar i wyczuwają farmazon jeszcze zanim zdążysz cokolwiek powiedzieć. Przeciętna 25-latka słyszała więcej razy, że ma ładne oczy, niż Twoja głowa, że od jutra nie pijesz. Jeśli nie interesuje Cię jej osobowość, nie chcesz jej poznać, masz w dupie gdzie pracuje i czy woli Pepsi, czy Colę, a rozmowę prowadzisz z nią tylko dlatego, żeby po ustawowym kwadransie móc zaproponować pójście do Ciebie, to raz, że ona się zorientuje zanim zdążysz to zrobić, a dwa, że nic z tego nie będzie.

Ona jest nudna

Oczywiście nawet jeśli jesteś asem interakcji międzyludzkich i używasz całej palety technik oratorskich, to i tak może zdarzyć się, że rozmowa się nie klei, bo trafiłeś na beton zbrojony. W takiej sytuacji możesz albo użyć wyjścia bezpieczeństwa albo zawczasu przewidzieć taką sytuację i umówić się w miejscu, które samo z siebie jest interesujące i prowokuje rozmowę.

Jesteście w nudnym miejscu i robicie nudne rzeczy

Jeśli próbujesz do niej zagadać w trakcie rorat w kościele albo na pierwszą randkę zabrałeś ją do pubu, w którym była na stu innych randkach, to nie dziw się, że dialog Wam się układa jak domino na ruchomych piaskach. Większość facetów myśli, że najlepszym pomysłem na poznanie drugiej osoby jest skazanie się na siedzenie naprzeciwko siebie przez dwie godziny. Najlepiej jeszcze w restauracji, w której jest tak sztywno, że kelnerzy są bardziej odstawieni niż on na studniówce, ludzie przy stolikach obok jedzą w milczeniu, a atmosfera przypomina thriller psychologiczny. Tak, brzmi jak zabawa, co nie?

Dużo lepszym pomysłem na pierwsze spotkanie jest wybranie jakieś aktywnej formy spędzania czasu, a przynajmniej interaktywnej. W sensie, że to co robicie będzie wymuszać kontakt między Wami, przez co nie będzie obawy, że rozmowa się nie klei, bo sama sytuacja będzie Was sklejać. Gokarty, czy ścianka wspinaczkowa brzmi za mocno? To może wystawa/galeria sztuki/wernisaż? Albo chociaż spacer po parku? A jak już koniecznie knajpa to taka z planszówkami albo konsolami? Takie sytuacje/czynności/otoczenie same prowokują rozmowę i nie musisz rozglądać się za kioskiem z Super Glue.

Co byś zrobił, gdyby puściła Ci uszczelka w kranie i zacząłby cieknąć? Mogę się mylić, ale podejrzewam, że kupiłbyś nową i założył w miejsce starej. Ewentualnie olał sprawę dopóki wodomierz nie zacząłby reagować na to cieknięcie. A co zrobiłbyś, gdyby wywaliło Ci rurę od ciepłej wody w kuchni tworząc w niej fontannę, a w reszcie Twojego mieszkania powstałby mini aquapark planujący ekspansję do mieszkań sąsiadów? Założę się o zwrot podatku, że ani nie olałbyś tematu, ani nie stosowałbyś chałupniczych sposobów owijając rurociąg taśmą klejącą, tylko natychmiast zadzwonił po pogotowie hydrauliczne, mam rację? Nie pytałbyś przypadkowych osób na ulicy co zrobić, ani nie liczył, że kłopot może jakoś sam się rozwiąże, tylko natychmiast skontaktował się z fachowcem, zgadza się?

Tak samo powinieneś zrobić, gdy masz problem ze sobą. Zgłosić się do specjalisty, żeby dostać rzeczywistą pomoc, a nie szukać na chybił trafił wątpliwej jakości porad w internecie.

Bloger to nie psycholog, nie zastąpi Ci terapii

Kontakt z czytelnikami i wchodzenie z nimi w interakcje jest dla mnie bardzo istotny, bo, po pierwsze, to czy ktoś reaguje na moje teksty jest miarą skuteczności tego co robię, po drugie, to pośrednio dzięki nim blog może rosnąć i lecieć w świat przez podawanie wpisów dalej. Jednak zacieranie dystansu między mną, a odbiorcami, zwłaszcza gdy jest ich wielu, ma również skutki uboczne. Jednym z najpoważniejszych jest pokładanie we mnie nierealnych oczekiwań. Na przykład związanych z rozwiązywaniem cudzych problemów.

Kiedyś dostawałem tyle listów od czytelników z dylematami sercowo-motywacyjno, że powołałem dedykowany temu cykl na blogu „Pogotowie Życiowe”. Starałem się w nim patrzeć na podesłany przez daną osobę problem z dystansu, podając swoje przemyślenia i zdroworozsądkową możliwość wybrnięcia z kłopotliwej sytuacji, zaznaczając jednak, że to tylko moje spojrzenie na tę sprawę, a nie jedyna właściwa droga. Starałem się uczulać, że ani nie mam wykształcenia, ani przeszkolenia psychologicznego, więc ta osoba moich opinii nie powinna traktować jako rad gotowych od zaraz do wprowadzenia w życie, jednak mimo to, po każdym odcinku „Pogotowia Życiowego”, kolejnych listów przybywało. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że mogę wyrządzić tym ludziom nieumyślnie krzywdę, zamiast pomóc i zamknąłem cykl.

Napływ próśb od czytelników o zajęcie się ich sytuacją wyhamował, jednak nie na zawsze. Opisy obszernych problemów, i to dużo poważniejszych niż wcześniej, zaczęły przychodzić na moją skrzynkę, gdy z Asią Pachlą ruszyłem z prowadzeniem innego formatu – „Wojna Płci”, w którym dyskutowaliśmy na tematy damsko-męskie. Czytelnicy, najczęściej nie zdając sobie z tego sprawy, zaczęli w mailach dzielić się ze mną poważnymi zaburzeniami emocjonalnymi, bądź stanami depresyjnymi, licząc na moją pomoc w tym zakresie.

Coś tam przeżyłem, coś tam wiem, ale ja naprawdę nie jestem psychologiem. Na podstawie wiadomości otrzymanej przez internet, jak długa i szczegółowa by ona nie była, nie jestem w stanie powiedzieć Ci co masz zrobić ze swoim życiem. To tak nie działa. Nie znam Cię, nie wiem jakim jesteś człowiekiem, nawet nie wiem jak wyglądasz. Nie jestem w stanie na podstawie wymiany kilku maili sprawić, że przestaniesz nawiązywać toksyczne relacje, zaczniesz być zauważana i doceniana w pracy, albo odważysz się porozmawiać z rodzicami o tym, że nienawidzisz studiów, na które kazali Ci iść wbrew Tobie.

(…) Od jakiegoś czasu (nie wiem, może paru miesięcy) nie radzę sobie kompletnie ze swoimi emocjami. Wcześniej parę lat trenowałam karate i treningi, które odbywały się cztery razy w tygodniu, pozwalały pozbyć się stresu i oczyszczały umysł ze wszystkich niepotrzebnych, negatywnych myśli. Przestałam trenować, bo się popsuło zdrowie.

(…) Od niedawna stosuję drastyczne metody radzenia sobie. Świadoma swoich masochistycznych zapędów sięgnęłam po żyletkę. Zadawanie sobie bólu fizycznego faktycznie pomaga, ale na krótko. To nie jest żadne rozwiązanie, doskonale wiem.

Przeczytałeś właśnie fragment listu, który dostałem od jednego z czytelników z prośbą o pomoc. To bardzo nobilitujące, że ktoś ma mnie za autorytet nie tylko w kwestii mojej profesji, ale ogólnożyciowy, tylko, że to wciąż nie czyni ze mnie psychoterapeuty. Cały czas jestem przypadkowym kolesiem z internetu, który Cię nie zna i którego szczerze mówiąc Ty też nie znasz, mimo, że tak Ci się wydaje i który ma tyle samo kompetencji pozwalających rozwiązywać Twoje problemy, co kierowca autobusu, którym jeździsz na uczelnię. Wiem, że przez to, że jakiś czas regularnie mnie czytasz, masz wrażenie jakbyśmy byli kumplami z jednej ławki, ale to tylko wrażenie. A w zasadzie złudzenie. To co tu widzisz, to tylko wycinek tego kim jestem, jakaś część mnie, którą akurat chcę pokazać. Cała reszta jest poza kadrem i nie jestem przekonany, czy by Ci się spodobała.

I to tyczy się nie tylko mnie, ale wszystkich blogerów, youtuberów, czy innych ludzi, którzy stali się popularni w internecie.

Powtórzę to jeszcze raz, nie dość, że tak naprawdę jesteśmy dla Ciebie obcymi ludźmi, to 99% z nas nie ma wykształcenia psychologicznego, ani przeszkolenia terapeutycznego. A właśnie takie kwalifikacje MUSI mieć człowiek, który miałby rozwiązywać emocjonalne problemy innych. Dzielenie się z nami prywatnymi historiami naprawdę nam schlebia i utwierdza w przekonaniu, że mamy wpływ na ludzi, ale my nie jesteśmy od tego.

Niestety cały czas w naszym społeczeństwie swoje żniwo zbiera przekonanie, że jeśli ktoś idzie do psychologa, czy psychiatry, to jest świrem, którego najlepiej wsadzić kaftan i zamknąć. To kłamstwo. Tak jak mamy lekarzy od serca, skóry, kręgosłupa, czy układu płciowego, tak mamy osobę zawodowo zajmującą się duszą i nie jest żadną ujmą na honorze zadbanie o siebie i skorzystanie z jego pomocy. To normalne i właściwe.

Kiedy warto skorzystać z terapii?

Psychoterapia nie jest przeznaczona wyłącznie dla osób posuwających się do samookaleczenia, czy stosujących agresję wobec samych siebie w inny sposób. Nie ma w ogóle czegoś takiego jak „typ” ludzi, dla których ten rodzaj pomocy jest zarezerwowany, tak jak nie ma określonej grupy dla której zarezerwowany jest internista. Z tego typu wsparcia może i powinien!, skorzystać każdy kto tylko ma potrzebę. Ze względu jednak na demonizowanie tematu, potrzeba ta może być zupełnie nieuświadomiona. W jakich przypadkach więc warto wybrać się do psychologa?

Kiedy masz problemy z samooceną i poczuciem własnej wartości – wydaje Ci się, że jesteś gorszy od innych? Że nigdy nie będziesz miał kochającej Cię partnerki, bo na to nie zasługujesz? Że szacunek jest zarezerwowany dla innych, ale nie dla Ciebie? Że nie masz absolutnie nic interesującego do powiedzenia, dlatego nigdy nie odzywasz się w grupie? To wszystko, to tematy do przepracowania na sesjach.

Kiedy czujesz się zagubiony – i nie wiesz co dalej zrobić ze swoim życiem, związkiem, dzieckiem albo karierą. Kiedy codzienność Cię przerasta, a próby pomocy ze strony bliskich Ci osób są nieskuteczne. Lub w ogóle ich nie ma.

Kiedy nie potrafisz być asertywny w pracy – dajesz się wykorzystywać przełożonym, nie potrafisz odmówić bezpłatnych nadgodzin, notorycznie wykonujesz zadania, które wykraczają poza zakres Twoich obowiązków, nie potrafisz zawalczyć o zasłużoną podwyżkę. Kiedy ktoś przekracza Twoją granicę, a Ty milczysz.

Kiedy cierpisz po stracie bliskiej osoby – i nie chcesz albo nie wiesz jak pogodzić się z tym, że nie ma jej już w Twoim życiu, a rozmyślanie o niej negatywnie wpływa na Twoje samopoczucie.

Kiedy masz powtarzające się kłopoty w relacjach damsko-męskich – jeśli ciągle trafiasz na beznadziejnych facetów, to nie przypadek. Jeśli kobiety za każdym razem zostawiają Cię z tego samego powodu, to też nie zbieg okoliczności. Jeśli kolejna próba wyjścia z toksycznego związku zakończyła się fiaskiem, znów jesteś w relacji, która bardziej Ci szkodzi niż pomaga, to też nie zrządzenie losu. To problem do rozwiązania. Przez fachowca.

Kiedy nie czujesz satysfakcji z życia – mimo, że teoretycznie wszystko jest w porządku – masz pracę, rodzinę i własny dom – to wcale nie jesteś szczęśliwy i głęboko pod skórą wiesz, że czegoś Ci brakuje, ale nie umiesz stwierdzić czego.

Z pomocy warto skorzystać z każdym problemem, z którym sobie nie radzisz

Zwłaszcza, gdy trwa to dłuższy czas. Rok, półtora, dwa, a już na pewno trzy.

Kiedy psuje Ci się samochód idziesz do mechanika, tak? Kiedy stłuczesz szybkę w telefonie oddajesz go do serwisu zajmującego się komórkami, zgadza się? A gdy masz problemy z sercem zgłaszasz się do kardiologa, mam rację? Podobnie jest ze słabnącym wzrokiem – kiedy ostrość widzenia pogarsza się, nie pytasz przypadkowo spotkanych ludzi na bazarze, co powinieneś zrobić, żeby było lepiej, tylko umawiasz się na wizytę u optyka?

I ta sama prawidłowość działa w stosunku do problemów z sobą. Wtedy również należy skorzystać z porady specjalisty – psychologa, a nie przechodnia – blogera. Bo bloger to nie psycholog, nie zastąpi Ci terapii, a skorzystanie z niej, to żaden wstyd. Właśnie po to są lekarze od duszy, aby leczyć duszę, a to, że ktoś potrzebuje ich usług, nie jest niczym wstydliwym. Już większym powodem do wstydu jest nieznajomość odmiany słowa cudzysłów w miejscowniku.

Komentarz do świata za oknem.

Jestem z pokolenia, które wychowały matki, bo ojcowie dezerterowali