wpis powstał przy współpracy z Wydziałem Promocji i Turystyki UM Kraków w ramach akcji „Kraków Experience”, koordynacja cyklu: Bloceania

Przewodników po tym mieście są setki, jeśli nie tysiące i chyba nie ma Polaka, który nie słyszałby o tym, że warto tu wpaść i zwiedzić Rynek Główny, Sukiennice i Wawel. Mimo to, regularnie dostaję od Was wiadomości prywatne i maile z pytaniem: co warto zobaczyć w Krakowie wpadając na kilka dni? Sporo zastanawiałem się jak niesztampowo odpowiedzieć na to pytanie i stwierdziłem, że zrobię mini-przewodnik po Krakowie śladami popkultury.

Co to znaczy i o co w ogóle chodzi?

Od jakiegoś czasu coraz popularniejszy jest tak zwany „setjetting”, co można przetłumaczyć na polski jako „filmowa turystyka”, co w skrócie polega na tym, że ludzie podróżują do danego miasta, aby zwiedzić miejsca, w których kręcono sceny do znanych filmów. Dzieje się tak z Albuquerque w Nowym Meksyku, gdzie powstawało kozackie „Breaking Bad” i z Nowym Jorkiem, gdzie kręcono wszystkie pozostałe filmy. Pomyślałem, że spoko pomysłem będzie pokazanie Krakowa w takim ujęciu, bo jest bohaterem kilku historii. I to nie tylko filmowych. Gród Króla Kraka pojawiał się i w popularnych książkach, i w jeszcze popularniejszych piosenkach, i podejrzewam, że wielu z Was myślało o tym, żeby na żywo zobaczyć miejsca, które znało tylko z utworów.

Przekonajmy się zatem, co warto zobaczyć w Krakowie podążając śladami popkultury!

Teledysk: Quebonafide – „Solipsyzm” / Kładka Ojca Bernatka

Kto słucha polskiego rapu, ten z pewnością kojarzy Quebo, a kto nie, ten ma okazję nadrobić zaległości, bo zarówno muzycznie, jak i światopoglądowo jest co nadrabiać. Powyższy utwór traktuje o

poglądzie filozoficznym głoszącym, że istnieje tylko jednostkowy podmiot poznający, cała zaś rzeczywistość jest jedynie zbiorem jego subiektywnych wrażeń – wszystkie obiekty, ludzie, etc., których doświadcza jednostka, są tylko częściami jej umysłu

cytując Wikipedię, natomiast w teledysku obrazującym go, pojawia się scena na Kładce Ojca Bernatka – jednym z bardzo ciekawych i mało oczywistych miejsc Krakowa. Kładka łączy Kazimierz z Podgórzem, jednak to nie ze swojej funkcji komunikacyjnej jest najbardziej znana. Na jej barierkach, na wzór wrocławskich mostów, zakochani wieszają kłódki z inicjałami symbolizującymi ich miłość, natomiast pod jej łukiem podwieszone są „fruwające” rzeźby autorstwa Jerzego Kędziory, dodające jeszcze bardziej uroku kładce.

Piosenka: Myslovitz „Kraków” – ulica Gołębia

Wśród turystów Rynek tonie znów,

ktoś zakrzyknął głośno, błysnął flesz…

Na Gołębiej twój płaszcz zaczepił mnie

w wystawowym oknie, w autobusie, w tłumie gdzieś…

Śpiewał Artur Rojek na płycie „Miłość w czasach popkultury”, a ja żeby jakoś opanować przedmaturalne przerażenie wsłuchiwałem się w te słowa, fantazjując jak może wyglądać ta Gołębia, na której czyjś płaszcz go zaczepił. Półtora roku później przekonałem się na własne oczy, dowiadując się, że jest na niej jeden z ładniejszych wydziałów Uniwersytetu Jagiellońskiego i jedna z najtańszych knajp w obrębie Plant. Niestety jak wygląda zaczepianie kogoś płaszczem nie dowiedziałem się do dziś.

Piosenka: Grzegorz Turnau – „Bracka” / ulica Bracka

Pozostajemy dalej w świecie muzyki i w dodatku w tym samym obszarze starego miasta, bo Gołębia dochodzi do Brackiej. Grzesiu śpiewa, że na tej ulicy pada deszcz i niektórzy biorą to za pewnik niezależny od pory roku i warunków atmosferycznych, po czym dziwią się, że jednak jest sucho. Otóż oficjalnie dementuję, na Brackiej nie zawsze pada deszcz, ale za to jest kilka przytulnych knajpek, bez mokrych dywanów i przeciekających zlewów, w których można się schować, gdyby faktycznie zaczęło lać.

Książka: Marcin Świetlicki „Dwanaście” / kawiarnia „Dym”

Ze świata muzyki przenosimy się do krainy literatury kryminalnej, włócząc się po krakowskich ulicach i próbując rozwikłać zagadkę tajemniczych śmierci członków zespołu muzycznego „Biały Kieł”. W sensie, śledzimy „mistrza” – samozwańczego prywatnego detektywa uzależnionego od alkoholu – czyli bohatera powieści „Dwanaście”.

– Bardzo dobrze? – myśli sobie mistrz, siedząc w Dymie nad czystą wódką z lodem i wciśniętą połówką cytryny. Z Dymu jeszcze na szczęście nikt go nie wyrzuca, na szczęście jest tu prawie anonimowym, zwyczajnym klientem. Jeszcze nie zdążył, tak się wydaje, narozrabiać, jeszcze jego kartoteka tutaj jest zupełnie pusta. Suka grzecznie leży pod stolikiem, z lekka umęczona spacerem.

Jeśli chcecie się osobiście przekonać, gdzie jest tak milusińsko i napić się bardzo przyzwoitej kawy, to wpadajcie na ulicę świętego Tomasza, pod numer 13. Do „Dymu”.

Książka: Jakub Żulczyk „Instytut” / aleja Zygmunta Krasińskiego

Pozostajemy w klimacie kryminalnym, a w zasadzie, to go zaostrzamy. Dosłownie kilka miesięcy temu wyszło wznowienie prześwietnego dreszczowca „Instytut”, którego cała akcja rozgrywa się w krakowskiej kamienicy. Grupa znajomych po melanżu została uwięziona w mieszkaniu, z którego mimo desperackich prób nie może się wydostać i jedyne co im pozostaje, to z przerażeniem obserwować, jak kolejny z nich ginie w niewyjaśnionych okolicznościach.

Książka tak mocno wciąga w historię, którą opowiada, że gdy tylko skończyłem ją czytać, zacząłem szukać mieszkania, w którym mogłoby dojść do tak bestialskiego mordu. Mimo, że główna bohaterka deklaruje iż jej lokum mieści się na alei Adama Mickiewicza 20, to nie jest to prawdą, ponieważ pod tym adresem znajduje się Uniwersytet Rolniczy, a naprzeciwko Akademia Górniczo-Hutnicza, o czym nie ma ani słowa w powieści. Jest natomiast fragment wskazujący, że z okna feralnego mieszkania widać ogólnospożywczy sklep Jubilat, w związku z czym, w wyniku indywidualnego śledztwa, doszedłem do tego, że musiało być ono jednak lokalizowane nieco dalej, czyli w połowie alei Zygmunta Krasińskiego.

Akurat ta ulica sama w sobie jest dość przeciętna, ale po tak mocnej lekturze, trudno jest się powstrzymać i nie spacerować wzdłuż kamienic, analizując, w której z nich mogło dojść do mrożących krew w żyłach zdarzeń opisanych w powieści.

Książka: Jakub Żulczyk „Instytut” / Klub „Piękny Pies”

Jeśli natomiast chcielibyście się dowiedzieć, gdzie pracowała główna bohaterka „Instytutu” i jej wesoła ferajna, to nie szukajcie na klubowej mapie Krakowa „Brzydkiego Kota” opisanego w kryminale. Zajrzyjcie za to do „Pięknego Psa”, na ulicy Bożego Ciała 9, bo to właśnie tam aktualnie mieści się lokal, który był pierwowzorem książkowego. Miejsce równie warte uwagi i zaskakujące, co zakończenie powieści.

Serial: „Majka” / Akademia Sztuk Pięknych

TVNowska „Majka”, mimo że jest serialem wzorowanym na wenezuelskiej telenoweli ma dwa naprawdę duże plus. Pierwszy: pokazuje Kraków latem, a że jego emisja startowała jesienią, oglądanie ujęć z zielonymi plantami i ludźmi wylegiwującymi się nad Wisłą działało bardzo kojąco i napawało optymizmem, że ta gorsza pora roku kiedyś się skończy. Drugi: tytułowa bohaterka studiuje na Akademii Sztuk Pięknych imienia Jana Matejki. Dzięki czemu przeciętny Kowalski może dowiedzieć, że taka uczelnia w naszym kraju w ogóle istnieje i ciutkę otrzeć się o sztukę.

Krakowska ASP w rzeczywistości jest wyjątkowo ciekawa – i to nie tylko dla studentów – dlatego gorąco zachęcam do odwiedzin. Oprócz inspirujących wnętrz i klimatu, zachwycić można się także rzeźbami, płaskorzeźbami i malunkami porozstawianymi na korytarzach. Zarówno będącymi tam od lat, jak i tymi, które ktoś przed chwilą wystawił z pracowni.

Film: „Pod Mocnym Aniołem” / kawiarnia „Cafe Szafe”

Strzał z grubej rury. Dramat Smarzowskiego na podstawie książki Pilcha jest kinem mocnym, brutalnym i nie pozostawiającym niedomówień, dla widzów o mocnych nerwach i żołądkach. Robert Więckiewicz brawurowo wcielił się w postać pisarza-alkoholika, który chce wygramolić się z nałogu dla kobiety. Jeśli historia ta chwyciła Was za serce jak transplantolog i chcielibyście wejść w nią jeszcze głębiej, odwiedzając miejsca, w których pojawiał się główny bohater, to tytułowy bar „Pod Mocnym Aniołem” znajduje się na ulicy Felicjanek 10, nazywa się „Cafe Szafe” i w rzeczywistości jest bardzo klimatyczną kawiarnią, do której warto zajrzeć niekoniecznie na piwo.

Film: „Vinci” / plac Jana Matejki

Borys Szyc, Robert Więckiewicz, Jan Machulski i Kamila Baar chcą ukraść legendarny obraz Leonarda da Vinci – „Damę z łasiczką”. Który akurat będzie wystawiany w Krakowie. Jak przygotowują się do napadu stulecia? Ten pierwszy z tą czwartą umawiają się na placu Jana Matejki, przed pomnikiem upamiętniającym 500. rocznicę bitwy pod Grunwaldem, na nietypową randkę. W momencie, gdy Szerszeń pokazuje Magdzie obraz, który ma być obiektem porwania, pada jeden z lepszych dialogów w filmie.

– Po co ci to?

– No, pfff, wiesz, Leonardo na ścianie… czad.

– To powieś se DiCaprio.

Film: „Vinci” / Akademia Muzyczna

Oglądając komedię Juliusza Machulskiego zastanawialiście się, gdzie w Krakowie jest mieszkanie z widokiem na całe stare miasto, a przede wszystkim wieże Kościoła Mariackiego, na którego tarasie Borys Szyc spotyka się z Robertem Więckiewiczem?

Mam dla Was dobrą i złą wiadomość. Zła jest taka, że to mieszkanie nie istnieje. Dobra natomiast, że owym widokiem może rozkoszować się każdy, bo rozpościera się on z tarasu stołówki studenckiej Akademii Muzycznej na ulicy Świętego Tomasza. Ci to wiedzą jak sobie posiłek umilić, co? Żeby nie było wątpliwości, nie trzeba umieć grać na flecie, ani nawet mieć legitymacji studenckiej, żeby tam wejść.

W całym mieście nie ma chyba lepszej opcji na tani obiad, czy ekonomiczną kawkę.

Film: „Vinci” / Bulwar Czerwieński

Na deser scena w jednej z moich ulubionych krakowskich miejscówek – na Bulwarach Wiślanych. Konkretnie na Bulwarze Czerwińskim. Jeśli chcecie się przekonać, że Pokemony nie do końca zawładnęły światem rozrywki i analogowe gry mają się całkiem dobrze, to wpadnijcie w ciepły dzień do kącika szachowego. Tylko potem bez pretensji, że jakiś lokalny wymiatacz Was poskładał.

***

Tyle z moich pomysłów na poznanie byłej stolicy od nieco innej strony i tego co warto zobaczyć w Krakowie podążając śladami popkultury. Zdecydowanie nie wyczerpałem tematu setjettingu i zwiedzania miasta w poszukiwaniu scen filmowych, bo pominąłem „Katyń”, „Listę Schindlera”, czy „Wodzireja” – a i podobno jakiś fragment „Grand Budapest Hotel” był kręcony w Krakowie – ale te smaczki pozostawiam Wam do odkrycia już na własną rękę. Wpadajcie, bo warto.

(niżej jest kolejny tekst)

pod koniec wpisu znajdziesz rabat w wysokości 10zł na wciągającego ebooka

W połowie września dostałem do testów Samsunga Galaxy A5 (2016), który – jak czytałem w opisie od producenta – miał mieć turbo mocny procesor i robić super ostre zdjęcia. Myślę sobie „zajebiście, jadę akurat do Zakopanego, to może nie zamuli, jak odpalę nawigację, Spotify, Facebooka i w międzyczasie pocykam jakieś epickie foty z górami na Instagrama za milion serduszek”. Telefon dał radę jak dobry wujek, ale Zakopane spisało się ciut gorzej. Przez cały wyjazd lało.

Czy było mi smutno? Zdecydowanie. Czy byłem zawiedziony? No raczej. Czy przekreśliłem ten wyjazd grubą, czarną kreską i zacząłem płakać w poduszkę, wizualizując jak bezpowrotnie zapadam się w łóżko? Nie! Czy mimo wszystko było spoko i bawiłem się jak Muniek Staszczyk na koncercie w Pszowie, a do Krakowa wróciłem wypoczęty i zregenerowany? Tak, bo walczę dzielnie przeciwko przeciwnościami losu, co zrobię to upadnę, wstanę, podniosę się, będę biec dalej, wszyscy dookoła będą się śmiać ze mnie i mówić, że jestem bezzwartościowy, dam radę, dobiegnę do tej mety i będę diamentem! kim jestem? jestem zwycięzcą! kim jestem? jestem zwycięzcą! kim jestem? jestem zwycięzcą!

W sensie, było całkiem git.

Co w takim razie można robić w Zakopanem, gdy pada?

1. Cieszyć się, że nie stoi się w korku

Nie czarujmy się, trasa do górskiej stolicy, to nie jest najbardziej przepustowa droga w Polsce. Zwłaszcza w weekend. Więc jeśli tylko jedziesz, a nie stoisz, to już jest ogromny plus, który może pozytywnie nastawić Cię na cały wyjazd.

2. Przebrać się za Teletubisia

Deszcz w górach daje możliwość nadrobienia niespełnionych fantazji z dzieciństwa. Po nocach śni Ci się jak wskakujesz w zestaw Dipsy’ego i paradujesz po deptaku w zielonym worku? W Zakopanem tę dewiację możesz zaspokoić bez przypału i karcącego spojrzenia przechodniów.

3. Zjeść oscypka

Oscypki są dobre na wszystko i dobre ze wszystkim: z żurawiną, z chlebem, z pizzą, z grillem, z patelnią, z nudów. A te z owczego mleka, to już w ogóle jak baranek, który gładzi grzechy świata.

4. Poszukać ciepłych skarpet

Zima w Polsce trwa pół roku, więc warto przygotować się na nią już jesienią. Zwłaszcza, gdy jest się w górach, gdzie jesień trwa drugie pół. Poza tym, nie zapominajmy o Instagramie, foto takich skarp z góralskimi motywami nie obejdzie się bez fali serduszek.

5. Stwierdzić, że jednak nie jest źle i ruszyć w Tatry

Bo po to tu przyjechaliśmy, co nie? Więc piersiówka za pazuchę, czapa na uszy, foliowa peleryna do plecaka i ciśniemy w góry! Czy tam, w dolinki, bo jednak nieco bliżej nam do Typowego Kowalskiego niż do Marka Kamińskiego.

6. Znaleźć się na planie kolejnej części „Blair Witch Project”

Bez uprzedniego uzgodnienia z reżyserem jaką dokładnie rolę gramy. I czy to aby nie dokument, w którym jeden z głównych bohaterów ginie we mgle.

7. Znaleźć baranią głowę

W sensie, grzyba, szmaciaka gałęzistego, który potocznie się tak nazywa. Choć w sumie widzisz go na żywo pierwszy raz w życiu i nie wiesz, czy to nie szmaciak krótkotrzonowy. Tak, tak, wiem, te nazwy brzmią genialnie i już myślisz o tym, żeby wytatuować je sobie na przedramieniu.

8. Przypomnieć sobie, że jednak pada

A Ty w końcu nie wziąłeś tej czapki.

9. Iść dalej w nadziei, że schronisko jest już blisko

I za chwilę wzmocnisz się herbatą po góralsku i szarlotką. Oczywiście, jeśli tylko będzie można płacić kartą. Bo jeśli nie, to zostaje Ci odbicie schroniskowej pieczątki na dłoni i klacie, i grzanie się sławą, chwałą i splendorem jaki dostaniesz po powrocie do miasta. Choć może być to grzanie się uznaniem tylko u Twojej mamy, bo w dobie odznak na Foursquarze zielona, rozmazana smuga na skórze po wizycie na Kalatówkach, może na nikim więcej nie zrobić wrażenia.

10. Spotkać robaczka po drodze

I zobaczyć go dopiero na zdjęciu, na którym ostrość była ustawiona na początek drzewa, będąc pod wrażeniem, jak dobre zdjęcia z bliska robi Galaxy A5 (2016). Serio, no weźcie to obczajcie, Timon i Pumba by się oblizali.

11. I strumyczek

Film zamieszczony przez użytkownika Stay Fly (@stayflypl) 28 Wrz, 2016 o 10:08 PDT

Który płynie z wolna, chociaż ziół nie rozsiewa maj, bo to już jesień, ale wpatrywanie się w niego, a przede wszystkim wsłuchiwanie w szum wody, uspokaja jak paczka Nervosolu.

12. Dotrzeć do schroniska

I kolejny raz być pod wrażeniem aparatu w telefonie, bo mimo, że wewnątrz było tyle światła, co szynki w kanapkach na lotniskach, to zdjęcie wyszło przyzwoicie i można zobaczyć na nim coś więcej, niż Jerzy Stuhr w „Seksmisji”. Co prawda w jadłospisie nie było herbaty z prądem, ale ta z brusznicą też dość przyzwoicie pokrzepiła.

13. Zauważyć, że ma się zaparowane okulary

Niby wydaje się, że co to jest przejść się dolinką, a jednak to coś więcej niż spacer po Plantach, czy zrobienie kółka wokół Błoń. Trochę w górę, trochę w dół i człowiek czuje się jak po treningu z Chodakowską. No dobra, jak po rozgrzewce z Chodakowską. Po treningu na szkłach nie miałbym pary, tylko wielkie krople potu. Nie mniej, ogarnijcie jak szeroką samojebkę można sobie zrobić tym sprzętem. I to jedną ręką.

14. Pofantazjować o zjechaniu na dół terenówką TOPRu

Jak byłem dzieciakiem nigdy nie wyobrażałem sobie, że sunę z Davidem Hasselhoffem jeepem po plaży i ratujemy niewiasty na potrzebę kolejnego odcinka „Słonecznego patrolu”. Jak już miałem jakieś fantazje motoryzacyjne, to bardziej związane z pokonywaniem dzikich gór terenówką Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

W sumie dalej tak mi zostało, umie ktoś odpalać z kabla?

15. Schodząc zauważyć grzyba rosnącego na drzewie

Którego laik przede mną nazwał rydzem, żeby zaimponować dziewczynie. Serio? Rydz rosnący na drzewie? Koleżanko, jeśli to czytasz, to nie jest chłopak dla Ciebie.

16. Zjeść placek po zbójnicku

Nie wyobrażam sobie wizyty w Zakopanem – niezależnie, czy z nieba leje się deszcz, czy żar, czy schodzi lawina, czy jest trzęsienie ziemi – bez zjedzenia placka po zbójnicku. Znanego w reszcie Polski, jako placek po węgiersku, czy też po prostu, placek z gulaszem wołowym. Nie jest to jakieś ultra wykwintne danie na miarę zwycięzcy „MasterChefa”, ale jest pycha! „Must have”, jakby to powiedziała szafiarka.

17. Pograć w „Mortal Kombat”

Dobra, to można zrobić wszędzie i zawsze, i nie jest to jakoś wyjątkowo powiązane z Podhalem, ale jak jesteś poza miejscem zamieszkania, ciutkę przemoczony i zmęczony, a na zewnątrz powoli się ściemnia, to taka rundka urywania głowy i łamania kręgosłupów pasuje jak ulał. Do „Mortal Kombat” mam ogromny sentyment, bo – jakkolwiek to zabrzmi – to jedna z gier mojego dzieciństwa, przy której spędziliśmy godziny ucząc się na pamięć kombinacji fatality. I o ile nie ma nic dziwnego w tym, że kolejna część wyszła na PS3, o tyle, gdy zobaczyłem, że ten sam tytuł jest dostępny na Androida, byłem bardziej w szoku niż Marysia, a już najbardziej, gdy zobaczyłem, że zajmuje 1,9GB.

Czy gra mająca prawie 2 giga może płynnie chodzić na telefonie? Przypominam, nie na komputerze, nie na konsoli. Na telefonie. Wszystkie znaki na ziemi i niebie, i kręgi na wodzie i w zbożu, mówiły, że nie, a okazało się że jednak tak. Ten kolos, który zarżnąłby moją stacjonarkę, nie mówiąc już o netbooku, na Samsung Galaxy A5 (2016) śmiga zupełnie bez cięć, nie blokując przy tym pozostałych aplikacji, a ucinanie kończyn cieszy jak w podstawówce.

18. Znowu wypić herbatę

Zakopiec w kwestii knajp kojarzy się albo z mega regionalnymi miejscami utrzymanymi w duchu przeszłości albo z tandetnym syfem pod turystów, a ma też takie knajpiane perełki jak hipsterska kawiarnia STRH. Oprócz tego, że wnętrze i wystrój jest bardzo pierwsza klasa – chciałbym mieć taki strych – to podają tam najlepszą herbatę z cytrusami, miodem i imbirem, jaką w życiu piłem. „Poezja!” – jakby to powiedział prozaik.

19. Możesz przeczytać wciągającego ebooka!

Pod koniec zeszłego roku wydałem swoją debiutancką powieść – „Lunatycy” – bezkompromisowo i dosadnie opowiadającą o ciemnej stronie sukcesu. Główny bohater, wychowywany przez samotną matkę w szarym bloku na jednym z osiedli Polski B, żyje nadzieją, że jego wielki sen się spełni. Będzie nagrywał płyty i grał koncerty, a hip-hop będzie płacić mu rachunki. Odurza się tą myślą, tracąc kontakt z rzeczywistością, aż życzenie staje się faktem. A on przekonuje się na własnej skórze, co znaczy amerykańskie „be careful what you wish for”.

„Lunatycy” zostali uznani za najlepszą powieść polskiego blogera, a swój egzemplarz nabył już blisko 1000 czytelników, opisując wrażenia z lektury takimi słowami:

Ta książka jest pełna emocji, niejednokrotnie wzrusza i pokazuje siłę relacji międzyludzkich. I co ciekawe nie dlatego, że ktoś stał się sławny- ludzie chcą pomagać sami z siebie. Lunatycy to wartościowa książka, pełna gorzkiego życia, błędów, ale także przyjaźni i miłości. – Kasia Pinkowicz
Książka Jana Favre jest niesamowicie obrazowa – dosłownie przeniosłam się myślami do małego mieszkania w bloku, gdzie wraz z matką mieszkał główny bohater. Język powieści jest giętki, plastyczny, miejscami bardzo zabawny mimo mrocznej tematyki – to główna zaleta książki, którą dzięki takiemu prowadzeniu czyta się niezwykle lekko. – Agata
Zacznijmy od tego, że książka jest na pewno niesamowicie czytalna – po trzech dniach od dostania jej w ręce przerzuciłem ostatnia kartkę. Myślę, że w głównej mierze jest to zasługa stylu pisania autora, przy czym podkreślmy, że to własnie intrygujący i żywy język jest tą cechą, którą brałem za pewnik, gdy dokonywałem zakupu – zupełnie się nie zawiodłem. – Grzesiek Skupiewski

Więcej na temat mojej książki znajdziesz na oficjalnej stronie – www.Lunatycy.com – ja jednak jestem pewny już w tym momencie, że uprzyjemni Ci kiepską pogodę w Zakopanem. Ebooka możesz zamówić i znaleźć na swoim telefonie, tablecie lub laptopie w ciągu 5 minut, to naprawdę banalnie proste. Jeśli jednak w trakcie zamawiania – w miejscu na kod rabatowy – wpiszesz hasło „ZAKOPANE”, zapłacisz 10zł mniej. Taki mały prezent ode mnie, żeby wyjazd w polskie Tatry jednak był udany.

Zamów ebooka z natychmiastową wysyłką 10zł taniej!

I jak, lepiej, co?

Mój kumpel w zeszłym tygodniu zaczął pierwszą pracę. To znaczy pierwszą poważną pracę, bo mimo, że wcześniej mieszał łokciem cement w betoniarce i nawet mu za to płacili, nie traktował tego jakoś wyjątkowo poważnie. Udzielania korków z francuskiego – dosłownie, nie metaforycznie – też nie. W sumie to ten typ człowieka, który raczej do wszystkiego podchodzi z dystansem, dyplomatycznie rzecz ujmując, i spóźnił się na własną maturę, bo nie nastawił budzika. Ale pierwszą, jak już mam nadzieję wyraźnie to zaznaczyłem, poważną pracę, potraktował bardzo poważnie i nie dość, że był punktualny, to nawet włożył czyste buty i użył dezodorantu przed wyjściem. Pełna profeska.

Widzieliśmy się wczoraj na piwku, czy tam dwóch i pytam go jak wrażenia.

– Zaaklimatyzowałeś się już? Masz swoją paprotkę i zestaw figurek na monitorze? – zagaiłem, kojarząc wygląd biurek w korpo jedynie z jakiegoś przedwojennego filmu z Whoopie Goldberg.

– Co do klimy, to trochę za mocno chodzi, ale poza tym spoko – błyskotliwie odpowiedział Wojtek, chyba jednak myśląc, że pytam o klimatyzację.

– Masz już kolegę z ławki? – kontynuowałem wątek licząc na jakieś głębsze zwierzenia.

– Mój team jest całkiem spoko, team leader też. Ogólnie spoko – ale się przeliczyłem.

– To spoko – więc nie kontynuowałem, myśląc, że może miały tam miejsce jakieś drastyczne wydarzenia i lepiej nie wymuszać takich wyznań. To jak z dokładką na obiedzie u babci – będzie chciał, to sam powie.

– No, tylko będę musiał zacząć palić – czyli jednak, jakieś dantejskie sceny siadły mu na psychę.

– Czemu? – zapytałem autentycznie zaniepokojony, bo Wojtek nawet heroiny nie chciał palić, a co dopiero papierosów.

– Bo jak nie palisz, to masz jedną przerwę na obiad i nara, a jak jarasz, to bez przypału co godzinę możesz sobie wyjść na fajkę. 8 godzin razy 10 minut fajka, to jest 80, prawie 100, czyli na dobrą sprawę godzinę wolnego ekstra. To co mam nie wykorzystać? – zawsze imponował mi swoimi zdolnościami matematycznymi, ale trudno się nie zgodzić.

Tak dawno nie pracowałem na etacie – ponad 2 lata – że już zupełnie zapomniałem, jak to było i że faktycznie od zawsze palacze pracowali zdecydowanie mniej. Bo mieli te, niewytłumaczalne w logiczny sposób, cogodzinne przerwy na papierosa, podczas gdy osoby niepalące miały przerwę na obiad i ewentualnie, przy dobrych wiatrach, wcześniejszą na drugie śniadanie. I nikt, ale to kompletnie nikt się nie czepiał wychodzenia co chwilę na fajkę, mimo, że dla pracodawcy/firmy/zakładu była to ewidentna strata finansowa.

Co ciekawe, to przyzwolenie do dodatkowych przerw dotyczyło nie tylko prac fizycznych – gdzie można to jakoś wytłumaczyć, bo na takiej budowie, czy w warsztacie samochodowym, panują zdecydowanie inne zasady, niż w biurze rachunkowym – ale i miejsc opartych wyłącznie o pracę umysłową. Więcej, w pracy o charakterze biurowym, jak w szkole, na fajkę wychodzili ci najfajniejsi i na wspólnym papierosie z kimś z innego działu, byłeś w stanie załatwić dużo więcej niż „oficjalną” drogą. Nie mówiąc już o tym, że byłeś bardziej na bieżąco niż menadżer z tym, co się dzieje w firmie.

Wtedy mnie to dziwiło i dzisiaj też mnie to dziwi, bo z logicznego punktu widzenia, to premiowanie nałogu przez pracodawców i marnowanie kasy.

Nie krytykuję tutaj palenia papierosów jako takiego, bo sam – zdecydowanie nienałogowo, ale jednak – palę, tylko zastanawia mnie przekaz jaki płynie z góry. Mianowicie: uzależnij się od nikotyny, a będziesz mógł pracować mniej niż inni. Brzmi absurdalnie, ale tak jest. Fenomen ten pogłębia fakt, że gdyby ktoś po prostu chciał sobie co godzinę wyjść i postać przed budynkiem, bo lubi się pogapić w niebo, byłby ganiony za takie zachowanie. Wiem, bo próbowałem. A gdyby co te 60 minut wychodził przebiec się dookoła parkingu, bo mu się stawy zastały, byłby odbierany jako lekki wariat. Wiem, bo kolega próbował. Nie mówiąc już o tym, co by się działo, gdyby osoba niepaląca chciała sobie odebrać ten czas, który inni dostają na jaranie szlugów i na przykład codziennie wychodzić z pracy pół godziny wcześniej. Albo zamiast kaweczki i fajeczki, strzelać sobie pięćdziesiąteczkę wódeczki. W końcu alkoholizm to też nałóg.

Mimo, że sam palę, uważam, że wyróżnianie palaczy dodatkowymi przerwami jest niesprawiedliwe wobec osób niepalących i całkowicie irracjonalne. Bo jaki pracodawca ma w tym interes, żeby nagradzać bycie uzależnionym?

Komentarz do świata za oknem.

Co warto zobaczyć w Krakowie? Przewodnik śladami popkultury