W marcu skończyłem 30 lat. Biorąc pod uwagę statystyki, to jestem gdzieś w 2/5 swojego życia. Gdybym urodził się kilkaset lat wcześniej, to byłbym już przy końcówce.

Zanim doszedłem do tego momentu, nasłuchałem się i naczytałem ile to się nie zmienia, kiedy zaczynasz mieć trójkę z przodu. Jesteś poważny, ustatkowany, usatysfakcjonowany z życia, nie przejmujesz się opinią otoczenia i w sumie to tylko zmiana daty w kalendarzu dzieliła Cię między gniciem w maliźnie, a wejściem z buta do sali tronowej i założenia korony z samozadowolenia. Jakby sam fakt, że upłynęło kolejne 365 dni sprawiał, że stajesz się wersją 2.0. Wersją zdecydowanie lepszą niż poprzednia.

Chyba nikogo nie zaskoczę, jeśli powiem, że to tak nie działa? Że sam upływający czas nie dokonuje w człowieku zmian? Redaktorzy z kobiecych serwisów przekonują, że jednak jest inaczej.

Przed Tobą mądrości na temat życia po trzydziestce, które niestety są kłamstwami.

„Nie robisz nic, na co nie masz ochoty i potrafisz o tym otwarcie mówić” (źródło). Dlatego chodzisz do pracy, którą ledwo trawisz, zajmując się projektami, przy których musisz łykać Aviomarin, żeby nie ufajdać biurka. To w tygodniu. W weekendy z kolei widujesz się z rodziną, która z torby bez dna wyciąga kolejne rady jak masz żyć, wychowywać dziecko i umeblować mieszkanie. Rady, o które nie prosiłaś.

„Nie chciałabyś znów mieć dwudziestu lat” (źródło). Pewnie. Przecież nikt nie chciałby mieć szybkiego metabolizmu, jędrnej skóry, szczupłej sylwetki i kacoodpornej głowy.

„Twoje życie w social mediach drastycznie zwalnia” (źródło). Ktoś chyba pomylił 30-tkę ze śmiercią. Moja mama ma 60 lat, a ciśnie na Fejsie jak szalona. Teściowa też publikuje więcej rzeczy, niż wielu znajomych w moim wieku albo i młodszych. Zresztą, to czy mniej zdjęć wrzucasz na Facebooka i Instagrama, raczej zależy od typu osobowości niż wieku. Jeśli byłoby inaczej, nigdy nie powstałby hashtag #instamatka.

„Wiesz, że nigdy nie będziesz idealna i akceptujesz to” (źródło). Jasne, stąd galopujący rozwój medycyny estetycznej i kolejne salony wyskakujące na mapie miasta jak pryszcze po imprezie. Botoks, liposukcja, powiększanie piersi, modelowanie kształtu warg sromowych – to wszystko zabiegi, z których korzystają nastolatki, no nie? No, nie.

„Mniej imprezujesz i nie żałujesz” (źródło). Z tym, że mniej imprezujesz, faktycznie się zgodzę. To znaczy, jeśli wcześniej studiowałaś poza rodzinnym miastem, a teraz pracujesz na etacie od 9 do 17. Ale czy faktycznie nie żałujesz? Czy ci wszyscy ludzie, którzy nie wychodzą na miasto, bo są wykończeni po nadgodzinach, faktycznie odpuszczają zabawę bez żalu? Albo młodzi rodzice, którzy już nie pamiętają jak wygląda świat poza domem po 20:00?

„Czujesz się bosko w swojej skórze” (źródło). Brzmi jak świetna afirmacja osobista do czytania przed lustrem na dobry początek dnia, ale… jeśli nie wykonałaś jakieś poważnej pracy nad samoakceptacją, ani nie byłaś na terapii, to raczej bym powiedział, że są takie momenty, kiedy czujesz się bosko w swojej skórze, niż że to stan permanentny. Momenty, które zdarzają się niezależnie od wieku. Zwłaszcza po alkoholu.

„Masz dobre relacje z rodzicami” (źródło). Przepraszam, ale: hahahahahaha! Jeśli Twoi rodzice najpierw ingerowali w wybór liceum, później w wybór studiów, potem mieli gotowy plan, gdzie będziesz pracować i kim zostaniesz, i nie przyjmowali, że sama możesz mieć pomysł na siebie, to nie przestaną układać Ci życia, tylko dlatego, że minął kolejny rok. To samo tyczy się bycia toksycznym, zaborczym, przemocowym oraz nadużywania alkoholu. Do zmiany relacji z matką i ojcem potrzeba czegoś więcej niż zerwania kartki w kalendarzu.

„Już wiesz, czego chcesz” (źródło). Jeśli odpowiedź brzmi: „najeść się i przytyć”, to możemy przybić sobie piątkę. Jeśli jednak traktujemy temat bardziej filozoficznie, to jest to kłamstwem. Miliony osób po trzydziestce dalej nie mają pojęcia co chcą robić, gdzie żyć i czego faktycznie potrzebują do szczęścia. Bo często nawet nie zadały sobie takiego pytania.

„Zimą już nie marznie ci tyłek w przykrótkiej miniówce” (źródło). Autorowi chodzi o to, że kobiety kończąc 30 lat już nie chcą być atrakcyjne fizycznie ani dla siebie, ani dla innych kobiet, ani dla mężczyzn i wszystkie ubrania podkreślające seksualność zamieniają na pluszowe worki. Dokładnie tak jest. Dlatego w klubach dla dorosłych, do których niechętnie wpuszczają studentów, klientki tańczą głównie w ocieplanych dresach.

„Potrafisz znaleźć czas dla siebie i osób, które są dla ciebie ważne” (źródło). Tylko jeśli odpowiednio wcześnie się tego nauczyłaś. Jeśli nie, to bywa, że stajesz się maszyną do sprzątania, gotowania i bawienia dzieci. Która w 24-godzinnym grafiku ma czas na wszystko poza swoimi potrzebami. I tak do usranej śmierci.

„Nie musisz już nikomu imponować durnymi gadżetami” (źródło). I właśnie dlatego kupujesz telewizor większy niż ściana w salonie, samochód, na który nigdy nie możesz znaleźć miejsca na parkingu i zegarek z mocą obliczeniową pozwalającą na symulowanie lotów w kosmos. A, i jeszcze nowe ciuchy. Ciągle nowe ciuchy.

„Już nie przeszkadza ci kilka dodatkowych kilogramów tu i tam” (źródło). Nie, wcale. Zwłaszcza, jeśli nie jesteś w związku. A moda na produkty light, siłownię i dopisywanie „fit” do wszystkiego – od skarpetek po salceson – to zupełny przypadek.

„Po latach wikłania się w dziwne układy, wreszcie odkryłaś, co w miłości jest ważne i jakich cech szukasz” (źródło). Byłoby super, gdyby zrozumienie o co chodzi w miłości i jakiego partnera potrzebujesz, było zależne wyłącznie od upływającego czasu. Rozwodzący się 40-latkowie i wielokrotne zamężne kobiety dają znać, że niestety tak nie jest. Szczęście w związku bierze się z wyciągania wniosków z doświadczeń i przede wszystkim z poznania i zrozumienia siebie. Co oznacza, że w niektórych przypadkach nie ma miejsca nawet w dniu śmierci.

***

Skończenie 30 lat nie sprawia, że jesteś mądrzejszy, pewniejszy siebie, czy bardziej zadowolony z życia. Jedyne co samo zmienia się po trzydziestce, to metabolizm, waga i przedział wiekowy w ankietach. Cała reszta wymaga od nas pracy i zaangażowania. I w zależności od naszych starań, efekty mogą pojawić 10 lat wcześniej, 20 lat później albo nigdy.

(niżej jest kolejny tekst)

poniższy tekst o tym, jak podrywać na Tinderze, napisany jest z męskiej perspektywy, ale rady w nim zawarte są uniwersalne, więc jeśli jesteś dziewczyną, również śmiało możesz z nich korzystać

Pamiętam jak na początku 2014 roku Tinder wchodził do Polski i siedzieli na nim głównie ludzie z branży startupowo-mediowej. Raczej po to, by sprawdzić możliwości nowej apki, niż faktycznie kogoś szukać. Po kilku miesiącach aplikacja wyszła poza środowisko fanów nowych technologii, przyciągając normalsów, jednak przez kolejny rok, może półtora, nie wypadało się przyznawać, że używa się jej na serio. Ludzie byli tam „dla beki”, „dla testu”, „bo przegrałam zakład, a w ogóle to koleżanka mi założyła konto”. Dzisiaj już nikt nie postrzega tego w kategoriach siary, a Tinder w telefonie jest równie popularnym zjawiskiem, co zbita szybka.

I super, bo każda okazja, żeby poznać kogoś, z kim będziesz szczęśliwy jest dobra. Nie ma przecież żadnej Oficjalnej Listy Miejsc W Których Można Się Poznawać. To, że Twoi rodzice nawiązali znajomość w kolejce do dziekanatu, nie znaczy, że Ty nie możesz tego zrobić na grupie dyskusyjnej poświęconej serialom. Są tylko mniej i bardziej sprzyjające okoliczności, bo na pogrzebie, to faktycznie średnio, choć znam przypadek, gdzie i tam „siadło”.

Żeby jednak do tego szczęścia doszło i miłość rosła wokół nas w spokojną, jasną noc, najpierw musi dojść do spotkania. Jak podrywać na Tinderze? Co zrobić, by złapana para nie była tylko krótkotrwałym sposobem na podbicie sobie ego? Jak podnieść swoje szanse na realne spotkanie w najpopularniejszej aplikacji randkowej?

Po pierwsze: odpicuj swój profil!

Nie ma ludzi, którzy nie oceniają innych ludzi. Są tylko ci, którzy tak mówią, ale kłamią. Widzisz kogoś pierwszy raz w życiu i w ciągu sekund wrzucasz go do szufladki „atrakcyjny” albo „nieatrakcyjny”, „chcę go poznać” albo „idę dalej”. Ta ocena oczywiście może ulec zmianie i bardzo często ulega, ale żeby tak się stało, potrzebny jest na to czas. Na Tinderze nie ma czasu. Jest jedna, krótka chwila, gdy ktoś decyduje, czy przesunąć Cię w lewo, czy jednak w prawo.

By przesunęła Cię w prawo, warto zadbać o:

a) dobre zdjęcie profilowe – „dobre”, czyli takie, na którym widać Ci całą twarz, a nie pół dupy zza krzaka. „Dobre”, czyli takie, na którym jesteś sam, a nie z 6 znajomymi i druga strona próbując Cię znaleźć, czuje się jakby grała w „Gdzie jest Wally?”. „Dobre”, czyli bardziej zrobione lustrzanką w słoneczny dzień na gładkim tle, niż kalkulatorem w nieoświetlonej piwnicy.

b) 2-3 zdjęcia pokazujące Twoje życie i zainteresowania – lubisz grać w billarda? Jarają Cię skandynawskie kryminały? Nie wyobrażasz sobie dnia bez jazdy na rowerze? Bieszczady to Twoja ziemia obiecana? Super, to pokaż to! Raz: buduje to obraz Twojej osoby, jako człowieka, który robi coś więcej po szukaniem miłości przez internet, dwa: daje drugiej stronie tematy do rozmowy i preteksty do zagadania. Jeśli dodasz fotkę w sytuacji społecznej – ze znajomymi na koncercie albo kręglach – uwiarygodnisz się również jako nie-psychopata. Biorąc po uwagę, że nigdy nie wiesz, kto jest po drugiej stronie, to całkiem istotne.

c) opis mówiący coś o Tobie – jeśli nie masz akurat foty z mieczem świetlnym, a „Gwiezdne Wojny” to istotna część Twojego życia, daj o tym znać w opisie. Albo o tym, że lubisz ramen. Albo, że nic Cię tak nie kręci jak całki nieoznaczone. Druga strona jest w takiej samej sytuacji jak Ty – też szuka kogoś z kim będzie mogła zamówić jedzenie na dowóz i podzielić się opłatą za abonament na Netflixie. Daj jej jakiś punkt zaczepienia.

Po drugie: złapanie pary to dopiero początek

Wielu ludzi blokuje się na etapie złapania pary na Tinderze. Aplikacja łączy ich z drugą osobą, która im się podoba, i wiadomo, że oni również podobają się tej osobie i… tyle. Nie robi nic więcej, tylko czeka. Albo pisze suche „cześć” i liczy, że od tego zadzieje się magia i króliki same zaczną wyskakiwać z kapeluszy. Co robić, żeby nie poprzestać na zapełnianiu rubryki z listą wirtualnych par?

a) im wcześniej napiszesz tym lepiej – niektórym wydaje się, że po sparowaniu trzeba odczekać ustawowo ustalony czas, zanim napisze się do drugiej osoby. 8 godzin 39 minut i 21 sekund. W przeciwnym wypadku pod Twój dom przyjeżdża jednostka specjalna i mówi sąsiadom, że to Ty wykręcasz żarówki na klatce. Tak serio, to nie. Tak serio, to im szybciej do niej napiszesz, tym lepiej. Po pierwsze, po to dałeś to cholerne serduszko przy jej profilu. Po drugie, w podrywaniu chodzi o emocje, a im dłużej czekasz, tym mniej ich tam jest i całość staje się zimną jajecznicą.

b) „cześć”, to za mało – gdy zaczynasz rozmowę przez internet z drugim człowiekiem, sama wymiana grzeczności to trochę niewiele. Bo odpiszecie sobie po hejce i co dalej? Koniec. Ściana. Pogadane. Dlatego kontakt najlepiej rozpocząć od komplementu: „do twarzy Ci w tej sukience [albo w tych okularach, albo w czymś innym, w czym jest na zdjęciu]” i pytania: „widziałaś już nowy sezon BoJacka [jeśli ma w opisie, że lubi seriale]?”. Ona odpowie, że dzięki i że jeszcze nie, ale właśnie skończyła „Ostre przedmioty”. I już macie mocny punkt zaczepienia do dalszej dyskusji, poznania się i umienia na film. Albo do kina.

c) nie prowadź przesłuchania – dialog tym się różni od monologu, że występują w nim dwie osoby, więc super, że jesteś nią zainteresowany, ale daj też jej zainteresować się Tobą. Nie strzelaj pytaniami jak z Uzi, to nie konkurs na to, kto postawi więcej znaków zapytania w konwersacji. Staraj się raczej pisać zdania oznajmujące, do których ona może się odnieść. I vice versa – warto, żebyś Ty też nawiązywał do jej wypowiedzi mówiąc o swoich doświadczeniach w danym temacie, niż w kółko katował ją pytaniami.

d) nie ciśnij na spotkanie od pierwszej wiadomości – ten podpunkt to z kolei zwrot w drugą stronę. Jest część osób, która już w drugiej wiadomości proponuje kawę albo piwo, co działa mniej więcej tak, jakby obcy człowiek podszedł do Ciebie na ulicy i chciał Cię zaciągnąć do lokalu. Bardziej straszy, niż zachęca. Jasne, są przypadki, w których to zadziała, tyle, że nawet jeśli ktoś nie wiedząc nic o Tobie, zgodzi się na spotkanie, to trochę bez sensu. Bo Ty o tym kimś też nic nie wiesz i scenariusz randki może wyglądać tak, że po kwadransie stwierdzisz, że to jakaś wielka pomyłka. I tylko straciłeś czas na spotkanie z osobą, która miała fajne profilowe, ale kompletnie odrzuca Cię intelektualnie. Spędzenie trochę czasu na rozmowie przez sieć pozwala zminimalizować ryzyko takiej sytuacji. I w oczach drugiej strony, nie robi z Ciebie napaleńca ruchającego wszystko, co się nawinie.

Po trzecie: na niektóre dziewczyny na Tinderze po prostu szkoda czasu

Możesz wszystko robić dobrze, mieć profil odpimpowany jak kościół przed Bożym Ciałem i czarny pas z pisania zabawnych wiadomości, a i tak siedzieć sam w domu przed telefonem, zamiast toczyć dysputę na temat wyższości pizzy neapolitańskiej nad rzymską, w jakiejś przytulnej knajpce. Czemu? Bo trafiłeś na jedną z dziewczyn, która jest na Tinderze w zupełnie innym celu, niż nawiązanie realnej znajomości.

a) laski, które założyły Tindera, żeby podnieść sobie samoocenę – więcej par, więcej superlike’ów, więcej wiadomości, więcej próśb o spotkanie daje jeden prosty wniosek: jestem atrakcyjna i mężczyźni mnie pożądają. Niektórym to wystarcza. Zwłaszcza, jeśli tylko chciały poczuć się lepiej.

b) laski, które chcą tylko popisać – tego akurat nigdy nie rozumiałem, ale odkąd w wieku nastoletnim odkryłem, że świat ma do zaoferowania trochę więcej niż gry na PlayStation, wielokrotnie spotykałem dziewczyny, które potrzebowały utrzymywać wyłącznie wirtualną znajomość. Mieć koło zapasowe w postaci kolesia, do którego mogą napisać, gdy jest im źle, mają zły humor albo nudzą się w poczekalni do lekarza. Przy czym, nie zależało im na tym, by był to ich realny przyjaciel, tylko gość, z którym mogą „popisać”. Na Tidnerze jest trochę lasek, które szukają żywego chatbota i niczego więcej.

Po czwarte: baw się!

W podrywaniu, a w zasadzie w ogóle w poznawaniu nowych ludzi, chodzi o zabawę. O pozytywne emocje, śmiech i miłe spędzenie czasu. Rozumiem, że możesz być sfrustrowany byciem singlem i że „tyle miłości we krwi niesiesz każdego dnia, na jeden moment, choć raz, chciałbyś komuś ją dać”, cytując Anię Dąbrowską, ale mam złą wiadomość. Jeśli od samego początku znajomości będziesz cisnął, żeby było z tego coś więcej, to to się nie uda. Bo nie będzie miejsca na spontaniczność i magię odkrywania siebie nawzajem. Dlatego łapiąc nową parę na Tinderze i pisząc do dziewczyny, nie nastawiaj się na związek, ani nawet na randkę. Nie nastawiaj się na nic.

To tak jak z wyjściem na imprezę – jeśli wyczekujesz jej tygodniami i z góry zakładasz, że musi być super, to zazwyczaj wychodzi dość średnio. A jeśli idziesz bez oczekiwań, po prostu, żeby się pobawić, wtedy się dzieje. Bo w Twojej głowie jest miejsce na to, żeby się działo.

Ja wiem, że diamenty powstają pod ciśnieniem, ale ludzie akurat diamentami nie są i raczej wolą luz niż presję. Dlatego tak ważne jest, byś ten luz dał i sobie, i drugiej stronie, i zwyczajnie zobaczył, co z tego wyjdzie.

Rzuć kośćmi i zobacz, co wypadnie.

„Kler” Smarzowskiego rozbił bank i zebrał prawie 1 000 000 widzów w weekend otwarcia. Szalony wynik, którego życzyłby sobie każdy polski twórca. Wiedziałem, że zainteresowanie filmem jest duże, ale szczerze mówiąc nie spodziewałem się, że aż tak. Właśnie, zainteresowanie… Miałem wrażenie, że większość osób zdanie na temat „Kleru” wyrobiła sobie na długo przed premierą, a niektórzy w zasadzie w dniu, w którym reżyser zapowiedział, że będzie kręcił materiał o księżach.

Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy apelowało o bojkot filmu, Radio Gdańsk wycofało się z przyznania mu nagrody, a w Ostrołęce, Gostynii i Pułtusku wstrzymano jego emisję w kinach. Przekaz medialny był dość jednoznaczny: Smarzowski zrobił zamach na księży, a „Kler” masakruje Kościół katolicki. Czy faktycznie tak jest?

No, nie do końca.

Patryk Vega w wersji light

Patryk Vega ma to do siebie, że gdy kręci film o jakiejś grupie zawodowej, to spisuje na jednej kartce wszystkie stereotypy z nią związane, na drugiej wszystkie żarty jakie pojawiły się na jej temat, a potem bierze leksykon wulgaryzmów i wrzuca to do blendera. A później wlewa zmiksowaną całość do foremki i pyk – ma gotowe pojedyncze sceny. W „Klerze” momentami też tak jest.

Mamy księdza pedofila, mamy księdza biznesmena, mamy księdza z rodziną na boku. Mamy heheszki i hasełka typu „oto wielka tajemnica wiary: złoto i dolary”, czy „chodzi o to, żeby zbierać, a nie zebrać i skończyć zbieranie”. Mamy wiele komediowych scen. I mamy oczywiście morze alkoholu, bo bez chlania na umór film by się nie udał. Na szczęście nie wychodzi z tego „Pitbull 9: faceci w czerni”, ani „Kobiety mafii: chłopaki w sukienkach”. Mimo zwiastuna i początku sugerującego, że tak będzie.

„Kler” nie jest zlepkiem przypadkowych scen, ma logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy i świetnych aktorów. Braciak z Gajosem błyszczą jak tabernakulum w Boże Ciało. Poza tym, w fabule jest jakaś głębsza myśl, jakiś cel wykraczający poza zszokowanie widza wszystkimi dostępnymi środkami. Jaki?

Ukazanie księży jako zwykłych ludzi

Dla mnie właśnie to jest sednem „Kleru”.

Z każdą minutą widzimy w Jakubiku, Więckiewiczu i Braciaku coraz mniej kapłana, a coraz więcej człowieka. Nie sługę bożego, a zwyczajną osobę, która może mieć chujowy dzień i chcieć schować się przed cały światem. Nie duszpasterza, a Andrzeja, który przeżył w dzieciństwie coś strasznego i ciągnie za sobą traumę jak kulę u nogi.

W filmie jest sporo życiowego syfu, ale przez to postacie na ekranie stają się nam bliższe. Kiedy zmagają się z codziennymi, przyziemnym problemami, kiedy ich wady wychodzą na pierwszy plan, łatwiej dostrzec w nich śmiertelników, a nie abstrakcyjne przedłużenie ręki Boga. Pod koniec seansu na jednych bohaterów byłem wściekły, ale drugich było mi naprawdę żal i jeśli miałbym postawić swoje emocje na szali, to raczej przechyliłaby się w tę drugą stronę.

Kościół katolicki dostaje po łbie jako organizacja, ale nie jako religia

„Kościół jest święty, ale tworzą go ludzie grzeszni” – mówi jedna z postaci i tym zdaniem można by podsumować cały film. Nikt tu nie zadaje pytań o to, czy wiara ma sens, ani czy Bóg istnieje. To nie jest jeden z tych tytułów, które naśmiewają się z religijności i stawiają Jezusa Chrystusa na półce w toalecie obok Latającego Potwora Spaghetti. Cały ciężar położony jest na patologii wewnątrz struktur organizacji kościelnej.

Księża przedstawieni są jako sprawnie działająca mafia. Gajos to Don Corleone, tyle że w sutannie i z nieco większym poczuciem humoru. W pewnym momencie człowiek, aż zaczyna czuć sympatię do jego postaci. Braciak, to Frank Underwood z „House of cards”, tylko z koloratką. W jego przypadku z kolei, można odczuć podziw, obserwując jak sprawnie przeprowadza kolejną manipulację, pociągając za odpowiednie sznurki.

Kolejne ustawione przetargi na budowę nowego kościoła, czy sanktuarium, naprawdę wciągają i chętnie obejrzałbym serial kryminalny osadzony w takich realiach.

***

Podsumowując: film nie jest czystym paszkwilem wyłącznie nastawionym na atak. „Kler” nie masakruje Kościoła i księży. „Kler” widzów z nimi oswaja.

Komentarz do świata za oknem.

Kilkanaście kłamstw o tym, co zmienia się po 30-tce

***

Jak podrywać na Tinderze, żeby doszło do spotkania?