Sylwester 2005: nie jestem dorosły

Jest północ, stoimy na ulicy, śnieg pada nam na twarze, ale nie czujemy jego chłodu. Jesteśmy pijani, młodzi i, od całej minuty, rocznikowo już pełnoletni. Drzemy się w niebo, drzemy się do siebie, drzemy się do wszystkiego. Jest zajebiście. Pijemy szampana i oblewamy nim ziemię, jakbyśmy oblewali cały świat. Bo cały świat jest nasz.

W naszych głowach rzeczywistość nie ma granic. Nie ma rzeczy, których nie możemy zrobić, nie ma miejsc, do których nie moglibyśmy pójść, nie ma pomysłów, których nie moglibyśmy zrealizować. Przyszłość to pusty zeszyt w linie, a my mamy od chuja długopisów.

– Jak będę miał syna,wiecie, kiedyś – zaczyna mówić M. z grubą warstwą mgły na oczach – to jak go lekarz już wyciągnie i klepnie w tyłek, to nabiję szkło z czyściocha i chuchnę mu w twarz.

– Żeby się zbakał? –upewniam się, czy przypadkiem nie połączyłem trzech różnych myśli, swojej, M. i kogoś z 50 osób, które nas otaczają, w jedną.

– Nooo! I to będzie pierwsze dziecko na świecie, które po porodzie będzie się śmiać, a nie płakać! – potwierdza M.

– Łooo, grubo! – klepie go po plecach R., wyciąga mu z ręki zieloną butelkę, bierze łyka i zaczyna tańczyć zataczając łuki rękami, z balkonu nad nami ktoś puścił „Stopione słońce” Natural Mystic – Jak kiedyś umrę, to to poleci na moim pogrzebie! –przekrzykuje petardy, race i strzelające korki.

Kiedyś. Kiedyś mój przyjaciel ma odurzać swoje nowonarodzone dziecko marihuaną, kiedyś mój przyjaciel ma zostać zakopany pod ziemią przy akompaniamencie polskiego reggae. „Kiedyś” ma nigdy nie nadejść, bo cały czas jest „teraz”, bo „kiedyś” jest osadzone w dorosłości. A my nie jesteśmy dorośli. I nie zamierzamy być.

Wakacje 2006: nie jestem nieśmiertelny

Pracuję w największej fabryce w mieście, a może nawet i w całym regionie, i maluję lakierem deski, żeby zarobić na wyjazd do Zakopanego. Z kumplami. Na tygodniową najebkę. Żar leje się z nieba, pot ze mnie. Odór z miksu ludzkich wydzielin i parującego kleju na hali produkcyjnej kłuje w nozdrza jeszcze mocniej niż na co dzień. Cieszę się, że mogę pracować na zewnątrz.

W myślach liczę minuty, które zostały do końca dniówki i pieniądze, które, po odliczeniu biletów na pociąg, zostaną na imprezowanie. Wybija 16:00, podmywam pachy, chowam robocze ciuchy do plecaka i idę na autobus do domu.

Leżę na kanapie i gapię się w telewizor, czuję się jakoś dziwnie, słabo mi, próbuję wstać, zataczam się. Jakbym był pijany. Tylko, że nic nie piłem. Mama dotyka mojego czoła i każe mi zmierzyć temperaturę, termometr pokazuje jakieś 40 stopni. Jedziemy do szpitala.

W izbie przyjęć dowiaduję się, że dostałem udaru słonecznego, bo spędziłem 8 godzin na otwartym słońcu bez czapki, i że zatrułem się oparami z farby. Bo je wdychałem.

– To znaczy, że muszę zostać w szpitalu? – dopytuję, bo nie wierzę. Mam 18 lat, to nie jest wiek, w którym idziesz do szpitala, gdy coś Cię boli. W tym wieku jesteś z tytanu, niezniszczalny, jak złamiesz nogę, to pijesz browara, idziesz spać i na drugi dzień jest zrośnięta. W ostateczności łykasz APAP, ale nie idziesz, kurwa, do szpitala.

– Musi, to na Rusi, w Polsce jak kto chce – odpowiada gość w już dawno nie białym, przepoconym kitlu, nie odrywając wzroku, ani długopisu od kartki z moim imieniem i nazwiskiem – ale jak już jesteś, to szkoda, żeby za godzinę karetka specjalnie po ciebie jechała – dodaje podając popisany świstek.

Kolejne dwa tygodnie spędzam w pożółkłej sali bez zasłon z mężczyznami po wylewach i zawałach. Są starzy, bo dużo starsi ode mnie, ich ciała są rozlanymi galaretami, twarze napęczniałymi kiełbasami, penisy wysuszonymi ogórkami. Te ostatnie widzę, gdy są przewijani, bo ich stan nie pozwala im na sikanie w toalecie. Sranie zresztą też nie. W nocy nie mogę spać, słucham ich sapania, kaszlu, walki z demonami.

Ostatniej nocy, pół doby przed moim wypisem, ten na łóżku naprzeciwko mnie umiera. Jakieś trzy metry ode mnie. Ten sam lekarz, którego pytałem, czy muszę tu być, przychodzi stwierdzić zgon. Wywożą go. Przestaję być nieśmiertelny.

Początek lipca 2017: to już?

Mam na sobie garnitur. Czarną marynarkę, która dopina się na mnie na styk, a jeszcze jakiś czas temu była luźna, i czarne spodnie, które nie są od kompletu, bo do tych, które były od kompletu, to mogę się teraz tylko pomodlić o lepszą przemianę materii, ale na pewno nie zmieścić. Mam na sobie ten garnitur, koszulę i buty z Ryłko i cieszę się, że to tylko na chwilę, że to nie na co dzień.

– Obrączki – mówi kobieta z orłem zawieszonym na szyi. Wstaję, wyciągam kwadratowe pudełko z kieszeni i podaję.

Z P. znamy się od podstawówki, dokładnie od czwartej klasy. Od czasów kiedy procesory w komputerach taktowane były w megahercach, a telefony komórkowe służyły do dzwonienia, smsowania i gry w węża. Od bardzo dawna. Jeszcze wczoraj jadłem u jego babci podgrzewaną w mikrofali pizzę Riggę z szynką. Jeszcze kilka dni temu moja babcia pytała go, czy nie chce zalewajki. Jeszcze pamiętam jak po wuefie zrzucaliśmy się po 35 groszy na oranżadę w budce za szkołą, jak strącaliśmy śnieżkami sople z dachów.

– Jakie nazwisko będą nosić państwa dzieci? –urzędniczka pyta patrząc na P., a potem na [dziwnie mi z tym, to słowo jest strasznie obce w odniesieniu do ludzi, z którymi siedziałem w ławce i odrabiałem lekcje, nie pasuje do nich] jego żonę.

– Łączone – odpowiadają razem. Kobieta z trwałą kończy ceremonię. Ogłasza ich mężem i żoną.

To już?

Koniec lipca 2017: to już

Kończę ostatnie poprawki, chucham na tę powieść jakby była noworodkiem i mam tyle rzeczy do ogarnięcia przed wydaniem, że ze stresu nie mogę spać, ale i tak nie wyobrażam sobie, że mogłoby mnie tu dziś nie być. Dziś powinni być wszyscy. Jest sporo osób, nie wiem dokładnie ile, ale naprawdę sporo, ledwo mieszczą się przed kaplicą. Większości nie widziałem od matury. 10 lat. Wszyscy na czarno. Niektórych poznaję dopiero, gdy się przyjrzę, niektórzy są jak wycięci ze szkolnej fotografii, może z dwie zmarszczki im przybyły.

Patrzę się w sznurowadła tych samych butów z Rykło, w których trzy tygodnie temu wznosiłem toast za parę młodą, i zastanawiam jak to się stało. To nie tak miało być, nie powinniśmy się spotykać, nie w takich okolicznościach. Nie mamy jeszcze nawet 30 lat. Wciąż, na zewnątrz nie, ale w środku, głęboko, jesteśmy tymi dzieciakami, które tańczyły na ulicy z ruskim szampanem w dłoni. Dzieciakami traktującymi życie jak grę, którą można zasave’ować i zacząć od checkpointa, gdy coś pójdzie nie tak. To jest przecież za wcześnie. Za wcześnie o dekady, o całą jebaną wieczność, to w ogóle nie powinno mieć miejsca, przecież cały czas jest „teraz”, a nie „kiedyś”.

Gość prowadzący ceremonię mówi coś co ma uśmierzyć bólu, być szwami, taśmą klejącą, która owinie poszatkowane mięso i nie pozwoli mu się rozlecieć, pomoże się zrosnąć. Nie działa. Nie wiem jak u innych, bo ich nie widzę, deszcz na powiekach rozmywa mi otoczenie, kapie na dłonie, na czarne spodnie do garnituru nie od kompletu, na buty. Gadanie nie działa. Mieliśmy w tym zeszycie w linie narysować graffiti, projekt wrzutu na 10 pięter, mural jakiś, a R. odrysował w nim swoje kontury.

Zostaje nas już tylko kilku, stoimy w ciszy w jednej linii, patrzymy jak czterech spoconych chłopa bez koszulek podnosi płytę nagrobną i wstawia do środka urnę. G. wyciąga telefon i puszcza Natural Mistic. „Stopione słońce”.

Kurwa, to już.

(niżej jest kolejny tekst)

Cały rok goniłeś dedlajny, czelendżowałeś taski, brałeś ołwertajmy i od stycznia nie było Cię na sikliwie, żeby odłożyć hajs na wymarzone wakacje? I to we wrześniu, kiedy ceny są niższe, ale temperatury wciąż wysokie? Dlatego teraz, po 10 godzinach gapienia się w monitor w robo, kolejne 4 wciąż nie odrywasz oczu od świecącego pudełka, bo szukasz oferty życia? Bo nie masz siły na nic innego, niż położenie się plackiem na leżaku pod słomkowym parasolem i odholowanie do pokoju, gdy zapadnie zmrok, w ramach ultra all inclusive plus? Ale czytając opisy wycieczek na stronach biur podróży, masz wrażenie, że jesteś w polskim sejmie? Bo ktoś próbuje Ci wmówić, że odebranie kobietom podstawowych praw, to działanie dla ich dobra? Tyle, że w odniesieniu do plaży, basenu i przekąsek?

To piąteczka, bo mam tak samo!

Specjalnie dla Ciebie i tego, który zerka Ci przez ramię, przygotowałem fachowe opracowanie, tłumaczące język biur podróży, na polski. Dzięki niemu dowiesz się, co to znaczy, że hotel jest „częściowo odnowiony” albo, że znajduje się w „kameralnym otoczeniu”.

Jedziemy!

Doskonały dla rodzin, liczne animacje

Zanim zdążysz wejść do hotelu, jedno dziecko przewróci się o Twoją torbę, zanim zdążysz dotknąć stopami piasku, drugie rzuci Cię czymś w głowę. Rano będzie Cię budzić naturalna perkusja w postaci trzaskania drzwiami i waleniami stopami o podłogę, nocą usypiać aria operowa składająca się głównie z takich fraz jak „łeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”, tudzież „maaaaaaamooooooo”. W trakcie posiłków zaczniesz się zastanawiać, czy zostanie pustelnikiem, to nie jest przypadkiem dobry pomysł.

Po tygodniowych wakacjach w hotelu z miniaquaparkiem staniesz gorliwym fanem Juliusa Fromma. Wynalazcy prezerwatyw.

Plaża piaszczysto-żwirkowa, zalecane obuwie ochronne

Chciałeś wrócić do wspomnień z dzieciństwa i wybiec z wody z pełnym wzwodem jak David Hasselhoff w czołówce „Słonecznego Patrolu”? To lepiej zacznij oglądać Bearego Gryllsa, bo bez traperów albo wbijesz sobie kamień w stopę, albo w ogóle złamiesz nogę.

Plus jest taki, że dzieciaki biegające po plaży nie sypią piachem w oczy. Tylko żwirem.

Plaża oddzielona niewielką prywatną ulicą

To jeden z tych opisów, który uczy Cię nowy słów. Konkretnie przysłówka „relatywnie” i „względnie”. Z Czerwonych Maków jest relatywnie niedaleko do Bonarki, a z Katowic do Krakowa jest względnie blisko. Zwłaszcza jak masz samochód. Hotel i plażę może dzielić niewielka ulica z perspektywy Saturna, ale w percepcji żuka gnojarza jest już całkiem spora. 15 minut po asfalcie przeciskając się między samochodami i skuterami to może być niewiele dla lokalsa, ale dla człowieka, który przyjechał na wakacje, odpocząć, to już absurd.

Pytanie ile metrów to jest „niewiele” dla człowieka, który pisał ofertę?

Hotel częściowo odnowiony w 2013

Szwagier właściciela maznął ściany w kilku pokojach resztką białej emulsji, a jego syn posklejał taśmą 3 połamane leżaki. A, no i wymieniono wycieraczko-dywan przed wejściem.

Romantyczny wypoczynek, kameralne otoczenie

Ewentualnie w opisie oferty może się jeszcze pojawić „malownicza okolica” lub „spokojna część wyspy”. Masz wtedy pewność, że wylądujesz na wydupiu, gdzie mewy zaczynają zawracać. 10 kilometrów do najbliższego spożywczaka, 50 do mocniej ubitej drogi, 100 do namiotu z fotelami ogrodowymi udającego restaurację. Jesteś jak ten koleś w „Ex Machinie”, rzucili Cię na koniec świata i musisz jakoś przetrwać tydzień do powrotu helikoptera.

Jeśli tego potrzebujesz, to super, gorzej jeśli romantyczne wakacje rozumiesz trochę inaczej, niż jako betonowy budynek pośrodku niczego.

Blisko rozrywkowego centrum, wakacyjna atmosfera

Zupełne przeciwieństwo poprzedniego punktu. Tym razem zostałeś wrzucony w sam środek Mordoru dla niepoznaki wyglądającego jak wesołe miasteczko. Po lewej otwarte 24 na dobę tancbudy, młócące w kółko bieżący hit (znasz już na pamięć „Despacito”? nie? spokojnie, zdążysz nadrobić), po prawej też. Z egzotycznych widoków zobaczysz widok ochlejmord nietrafiających sztućcami do ust w trakcie posiłków i widok żywego raka skóry, jeśli gdzieś w opisie wycieczki pojawia się sformułowanie „program animacyjny dla dorosłych”.

W skrócie: „Kac Vegas w Bułgarii: misja Słoneczny Brzeg”.

Ośmiopiętrowy budynek główny i kilkanaście budynków bocznych

Chciałeś wrócić do klimatu kolonii w Darłowie? Walki o jedzenie i wolny stolik na stołówce? Nie? To tak i tak będziesz miał okazję.

W sali zaprojektowanej na 300 osób, w godzinach wydawania posiłków pojawi się ich 3 razy tyle. Więc stojąc w niekończącej się kolejce po zapiekankę ziemniaczaną ze wszystkim, obejrzysz „Igrzyska śmierci” w technologii 5D. Mieszkając w budynku głównym przejdziesz kompleksowy trening cierpliwości czekając na windę za każdym razem, gdy będziesz chciał się z niego wydostać. Natomiast stacjonując w budynkach bocznych, dowiesz się co to znaczy „mieć stopy jak Cejrowski”. Pokonując przed i po każdym śniadaniu, obiedzie i kolacji tygodniowy dystans Roberta Korzeniowskiego.

Wakacje w hotelu molochu = wakacje z rozwojem duchowo-kulturowym.

Kuchnia europejska

Parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki,jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki,jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki,jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki,jajka sadzone, frytki, parówki,jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki, parówki, jajka sadzone, frytki. W niedzielę zimna pizza.

Jak miałem 4 lata nie ogarnąłem, że żeby zejść z karuzeli najpierw wypadałoby ją zatrzymać i na pełnej Hubbie Bubbie przyładowałem kolanem w asfalt. Krew się polała jakbym był na planie horroru gore i z płaczem poleciałem do domu. Mama ranę umyła, odkaziła, ochuchała i ucałowała, żeby nie bolała, a potem przykleiła plaster i powiedziała, żebym w żadnym wypadku nie pchał w nią paluchów, a najlepiej w ogóle jej nie dotykał.

– Czemu, mamo? – zapytałem, bo w wieku 4 lat pytasz o wszystko, niezależnie, czy ma to sens, czy nie.
– Bo jeśli będziesz rozdrapywał ranę, to nigdy się nie zagoi – odpowiedziała mama, wykładając mi najoczywistszą oczywistość.
– Nigdy? – dopytywałem bardziej z przyzwyczajenia niż potrzeby potwierdzenia.
– Nigdy – powtórzyła mama i dodała – a jak będziesz dotykał jej brudnymi rękami, to wda się zakażenie i utną ci nogę.

Rozdrapywanie ran = utrata kończyny. Przyjąłem, zapamiętałem, zrozumiałem.

Mam jednak wrażenie, że niektórzy nigdy nie mieli wypadku na podwórku, bo nie widzą tej zależności. Co ma z tym wspólnego utrzymywanie kontaktu z byłą po rozstaniu? Już tłumaczę.

Zawsze jedna osoba porzuca, a druga jest porzucona

To bardzo poprawne politycznie i wygodne dla własnego ego, aby rozpad związku skwitować słowami „postanowiliśmy się rozstać”, ale najczęściej tylko w dwóch przypadkach pokrywa się z rzeczywistością.

Pierwszy: kiedy to jeszcze tak naprawdę nie jest związek, a początkowe spotykanie się i po kilku randkach obie strony dochodzą do tego, że jedyne co je łączy to telefon.

Drugi: kiedy to jest ultra długi, wieloletni, wypalony związek i partnerzy są już tak zobojętnieni na siebie, że w ogóle nie robi im różnicy, czy są razem, czy osobno.

W pozostałych przypadkach, to zawsze jedna osoba wychodzi z pomysłem rozstania, a druga jedyne co może zrobić to się z tym pogodzić lub nie. I jakoś to sobie wytłumaczyć albo robić dobrą minę do złej gry. Ewentualnie awanturować się, wrzucić do sieci jej nagie fotki, spalić jej samochód albo w inny sposób prześladować, co najczęściej jest zakamuflowaną walki o związek. Dzieje się tak właśnie dlatego, że ktoś podjął decyzję za Ciebie.

Decyzję, która Cię boli.

Utrzymywanie kontaktu z byłą to rozdrapywanie ran

Niezależnie kto kogo zostawił, czy Ty ją, czy – jeśli los Cię głaszcze butem – ona Ciebie, podtrzymywanie znajomości po rozstaniu to robienie sobie krzywdy. Pisanie do siebie, dzwonienie, a już w szczególności spotykanie się ze sobą, pod jakimkolwiek pretekstem, to tylko i wyłącznie sypanie soli na wyrwę w ciele, która próbuje się zabliźnić. Czysty masochizm.

Niestety działamy w ten sposób, że gdy kogoś stracimy, wspominamy go głównie przez pryzmat dobrych chwil, zupełnie zapominając o tych złych. Jakby ktoś nas hipnotyzował i wymazywał wspomnienia, w których nie rzygacie na siebie płatkami róż. Dlatego, jeśli to ona cię rzuciła, za każdym razem gdy się spotkacie, będziesz przypominał sobie jak to ultra zajebiście było być razem, trzymać się za ręce i znikać w kadrze idąc w stronę zachodzącego słońca. A potem orientował się, że już nie tak jest i ukrywał łzy, próbując się z tym pogodzić.

I tak w kółko, i w kółko, i w kółko jakbyś miał na drugie Syzyf.

Z kolei, jeśli to Ty dałeś jej wypowiedzenie relacji w trybie natychmiastowym, to pisząc do niej „cześć, co słychać?”, ciągle będziesz miał wyrzuty sumienia i samobiczował się, że to zrobiłeś. A nie powinieneś.

W obu przypadkach: bez sensu.

Przyjaźń z byłą jest jak dobrze płatna praca zaraz po studiach

Istnieje głównie w filmach.

W 101 przypadkach na 100, to akcja szpiegowska pod przykryciem i próba reaktywowania związku przez jedną ze stron. Lub misja wywiadowcza mająca na celu wybadanie, czy ta druga strona ma już kogoś nowego.

Stojąc w miejscu nie pójdziesz do przodu

A gdy piszesz do niej, dzwonisz, szukasz okazji, żeby się zobaczyć i nie przyjmujesz do wiadomości, że już nie jesteście parą, to tak właśnie się zachowujesz. Jakbyś próbował złapać pociąg, który już dawno odjechał i zamiast pójść dalej albo wsiąść do następnego, liczysz że jeśli wystarczająco długo będziesz stał w miejscu, to ten zawróci.

Nie stanie się tak. Za to możesz być niemal pewien innego scenariusza. Ona wejdzie w nowy związek, a Ty po czasie ockniesz się sfrustrowany. Sfrustrowany tym, ile dni zmarnowałeś wmawiając samemu sobie, że martwego motyla można wskrzesić i zmusić do lotu.

Koniec związku, to nie koniec świata. Nawet przewlekłe zapalenie ucha środkowego, to nie koniec świata (mimo, że boli jak skurwysyn). Jedynie koniec świata, to koniec świata. Podpisano Jano Coelho.

Ze zużytą relacją, zrób to co ze zużytymi butami

Pozbądź się jej. Zapakuj w foliowy worek i wrzuć do śmietnika.

Nie ma zupełnie żadnego powodu, abyś uczestniczył w grze pozorów i udawał, że pasuje Ci bycie przyjaciółmi/bliskimi znajomymi. Byliście kimś więcej, byliście kochankami, byliście życiowymi partnerami i przestaliście być. Jedno z Was postanowiło zsiąść z tandemu, na którym jechaliście razem i iść w swoją stronę, masz teraz udawać, że lubisz pedałować w pojedynkę na dwuosobowym rowerze?

Skasuj jej numer, ukryj jej aktywność na Facebooku albo w ogóle usuń, wywal wspólne zdjęcia z Instagrama. Ona to już przeszłość, a życie przeszłością jeszcze nikomu nie wyszło na dobre. Spytaj zarząd Kodaka, który zatykał uszy za każdym razem, gdy ktoś im mówił, że fotografia analogowa to już przeżytek. Im szybciej odetniesz się od tego co było, tym lepiej dla Ciebie. Im szybciej przestaniesz rozdrapywać ranę, tym szybciej się zabliźni. I nie utną Ci nogi.

Martwisz się jak ona zareaguje? Puszczą Białowieską i ginącymi gatunkami zwierząt też się tak przejmujesz? Skup się na sobie i na tym, co sprawia, że Ty się dobrze czujesz. Ona rzucając Cię już to zrobiła.

Komentarz do świata za oknem.

Jestem dorosły, a miałem być nieśmiertelny