W piątek poinformowano o śmierci Mac Millera, jednego z popularniejszych białych amerykańskich raperów, który zaczął karierę muzyczną jeszcze jako nastolatek. Zmarł w wieku 26 lat w swojej willi w Los Angeles po przedawkowaniu kodeiny. Fani przez cały weekend opłakiwali odejście swojego idola, przy okazji obwiniając za tę tragedię jego byłą partnerkę – Arianę Grandę – która, według ich teorii, kończąc związek z raperem miała tym samym pchnąć go w objęcia narkotyków. Inni muzycy z kolei apelowali do swoich fanów o niećpanie, przekonując, że używki są złe.

Zaczął się nowy tydzień, symboliczna minuta ciszy minęła, więc można już wrócić do normalności. I w kolejny weekend znów być wykonawcą gloryfikującym w swojej twórczości stan odurzenia się lub słuchaczem, wierzącym, że bez blancika z rana nie ma sensu zaczynać dnia.

Podejrzewam, że ksywa gościa z nagłówka większości z Was nic nie mówi, a nawet, gdyby mówiła, to przecież nie jest on jednym z Waszych bliskich, żebyście jakoś specjalnie przeżywali jego odejście. Mimo to, zachęcam Was do pochylenia się nad jego śmiercią, a raczej nad wydarzeniami, które do niej doprowadziły i tłem tej historii. W czasach, w których sławę i pieniądze przedstawia się jako główną drogę do szczęścia, zgon celebryty z przedawkowania narkotyków, może nas wszystkich nauczyć kilku rzeczy.

Pieniądze szczęścia nie gwarantują

Niby oczywistość, do momentu, aż w internecie pod artykułem o jakiejś gwieździe nie trafisz na komentarz typu „jakie ona może mieć problemy jak ma tyle pieniędzy?”. No, może. Może mieć w chuj problemów z Urzędem Skarbowym i jeszcze więcej ze zdrowiem psychicznym. Michael Jackson za swój majątek mógł kupić wszystkie prawa do komedii romantycznych z Karolakiem i je spalić, a mimo to nie był szczęśliwym człowiekiem. Kurt Cobain również nie musiał chodzić do Biedronki z kalkulatorem w ręce, a mimo to, skończył tak jak skończył.

Brak pieniędzy potrafi dać w kość, ale ich dostatek wcale nie sprawia, że automatycznie jesteś wolny od zmartwień.

Więcej ludzi wokół Ciebie, nie oznacza większego zainteresowania Tobą

Dla milionów fanów jesteś awatarem, z którym chcą sobie zrobić tylko zdjęcie, dla kolegów po fachu konkurencją, a dla współpracowników maszynką do robienia pieniędzy. Człowiekiem najczęściej jesteś wyłącznie dla najbliższej rodziny i garstki przyjaciół, choć jeśli żyjesz w Stanach, a karierę zacząłeś jeszcze jako dziecko, to tak naprawdę dla nikogo. To, że pierdyliard ludzi śledzi na Instagramie, co jadłeś na śniadanie i jak wyglądasz z uszami psa, nie znaczy, że masz z kim pogadać i nie czujesz się samotny. Znaczy wyłącznie, że jesteś obserwowany.

Każdego dnia.

Związek nie jest rozwiązaniem wszystkich problemów

W zasadzie to żadnych, poza dylematem z kim spędzić Walentynki.

Mac Miller przez 2 lata był w związku z Arianą Grandę, ultra popularną popową piosenkarką. Śliczna i utalentowana. Faceci kierujący się wyłącznie powierzchownością przy wyborze partnerki stwierdziliby, że z taką to konie kraść i poza familijną paczką prezerwatyw, nic więcej od życia już nie potrzebują. Dziewczyny studiujące eksternistycznie cytaty o miłości na Demotywatorach, doszłyby do podobnych wniosków.

Patrząc na to z boku, można by zapytać: co mogło pójść nie tak? Odpowiedź jest prostsza niż droga spod Bagateli do Mariackiego: wszystko.

Jeśli wnosisz do związku depresję i uzależnienie od narkotyków, to naprawdę, wszystko może pójść nie tak. Bycie z osobą, która pociąga Cię intelektualnie i rozumie na poziomie emocjonalnym jest super. Naprawdę, mało rzeczy na świecie jest w stanie przebić taką więź dusz. Tyle, że nawet jeśli zajebiście się rozumiecie, to to nie sprawi, że bagaż, który niesiesz, nagle zniknie. Partnerka może pomóc Ci się go pozbyć, kierując Cię na terapię i wspierając w trudnych chwilach, ale nie zdematerializuje go siłą woli. A tym bardziej nie powinna próbować nieść go razem z Tobą, bo jedyne czym to się skończy, to wpakowaniem się przez nią w to samo gówno, w którym tkwisz Ty.

Dlatego obwinianie Ariany Grande przez fanów Mac Millera za jego śmierć jest absurdalne i dowodzi tylko niewiedzy z zakresu terapii uzależnień.

Uciekanie od życia nie sprawia, że radzimy sobie z nim lepiej

Narkotyki, alkohol, media społecznościowe, seriale, seks, zakupy stymulują nas. Wciągają. Przenoszą w inny świat. Każdy raz na jakiś czas potrzebuje odskoczni, zapomnienia o codzienności i nie ma w tym nic złego. Złe jest wpadanie w uzależnienie. Zastępowanie tego co realne, tym co urojone. Jeśli notorycznie brniesz przez życie na haju, bo na trzeźwo wszystko Cię przerasta, to prędzej, czy później trafiasz na przeszkodę, której nie jesteś w stanie pokonać w żadnym stanie. Ani odurzony, ani czysty. I przelatujesz przez barierkę dachując na poboczu.

Im dłużej korzystasz z bocznych kółek do rowerka w postaci używek, tym trudniej Ci pedałować bez nich. Uzależnienie jest dobrym kompanem na drodze życiowej, tylko pod warunkiem, że zamierzasz iść naprawdę krótko.

Czego tak naprawdę uczy nas śmierć Mac Miller?

Niezależnie ile mamy pieniędzy, jak sławni jesteśmy i z jak topowymi modelkami sypiamy, jeśli nie zrobimy czegoś, by rozwiązać nasze problemy, to same się nie rozwiążą. Będą się kumulować do chwili, aż nie będziemy w stanie ich unieść, a później nas przygniotą. I całkiem możliwe, że zabiją.

Jeśli jest coś, co Ci ciąży, przesłania słońce i odbiera szczęście, to idź na terapię. Dla wszystkich będzie lepiej, jeśli zarobi na Tobie psychoterapeuta, a nie producent trumien.

(niżej jest kolejny tekst)

Kto nigdy nie czuł się jak na memie z nosaczem sundajskim próbując poprawnie wymówić nazwę zagranicznej potrawy, niech pierwszy rzuci kamieniem. Sam kiedyś łamałem sobie język, próbując przekazać kelnerowi, że prosiłbym pizzę bez jalapeno, aż w końcu wziąłem mielonego z ziemniakami. Nie mówiąc już o wizytach w orientalnych knajpach, gdzie najbezpieczniej jest zamówić wodę. Dla wszystkich, którzy chcieliby mieć jednak nieco większy wybór niż gazowana albo bez bąbelków, przygotowałem małą ściągę.

Gnoczi? Dżalapeno? Modżajto? Proseczio? Poniżej poprawne wymowy dań i trunków, które robią dobrze brzuszkowi, ale źle aparatowi mowy.

Mojito – kubański drink na bazie białego rumu z syropem cukrowym, limonką, miętą, wodą gazowaną i kruszonym lodem. Poprawna wymowa to „mohito”, aczkolwiek polska prześmiewcza wariacja na jej temat, czyli „modżajto”, tak mocno weszła w popkulturę, że aż doczekała się dedykowanego profilu na Facebooku – „jedno modżajto dla mojej świni”. Oczywiście nie chodzi o upijanie zwierząt.

Wasabi – chrzan japoński. Kurewsko ostry. To znaczy dla mnie, bo mam kolegów, którzy są w stanie wysmarować nim cała rolkę sushi i połknąć bez uronienia ani jednej łezki, w momencie kiedy ja potrzebowałbym kontenera chusteczek i cysterny wody. Wasabi wymawiamy „łasabi”.

Penne – jak to mawiała mojej świętej pamięci babcia: po prostu rurki. Chyba nie ma Polaka, który by nie jadł tego typu makaronu i nigdy nie przeczytał jego nazwy wyrzucając jedno „n”. Co jest wpadką na poziomie Kaczyńskiego, twierdzącego, że marihuany nie robi się z konopi, bo „pene”, to po włosku penis. Niesmaczne, co? Osobiście nie próbowałem, ale warto zapamiętać, że mówimy „peNNe„.

Chardonnay – hardonej? Hardonaj? Hannah Montana? Blisko, odmiana winorośli, z której robi się wina białe i musujące to „szardone”.

Gnocchi – włoskie kopytka, które z niewiadomego powodu nazywane są makaronem. Mnie nie łapią ani za serce, a tym bardziej za żołądek, ale mają swoich prawdziwych psychofanów, którzy piszą o nich całe piosenki. Jeśli chciałbyś zamówić je w restauracji, powiedz „poproszę niokki”.

Pho – wietnamski rosół, w którym zakochałem się niestety bez wzajemności. W Warszawie są już sieciówki serwujące ten specjał, w Krakowie niby gdzieś tam można znaleźć, ale raczej średniawka i bez podjazdu do oryginalnej. Nie mówiąc o cenach. Zupę z makaronem ryżowym i parzoną wołowiną wymawiamy „fo”.

Fondue – akcja wymyślona przez szwajcarskich górali, polegająca na zatapianiu w garnku z gorącym serem pieczywa albo warzyw. Z czasem ewoluowała też do wersji na słodko, w której ser zastępuje roztopiona czekolada, a zamiast warzyw topi się owoce. W obu wersjach „fądi” jest bardzo pierwsza klasa.

Jalapeno – gwóźdź programu, papryczki, które wykręcają język dwa razy. Pierwszy – kiedy chcesz je zamówić, i drugi – kiedy masz je już w ustach. Kiedy dowiedziałem się, że ich poprawna wymowa, to nie dżalapeno, ani żelipapą, tylko „halapenio”, kamień spadł mi z serca. Już wiedziałem jak prosić o usunięcie składnika, po którym muszę się bunkrować w toalecie.

Curaçao – jak byłem w liceum, to curaçao na imprezie było jak jedzenie na imprezie. Nikt nie mógł uwierzyć, że faktycznie jest i każdy chciał się zaprzyjaźnić z jego właścicielem. Nazwa tego 30-procentowego likieru ze skórek pomarańczy, pochodzi od wyspy Curaçao u wybrzeży Wenezueli i jej poprawna wymowa to „kurasau”. Co zupełnie nie przeszkadzało nam, żeby czytać ją „kurakao” i profanować trunek, pijąc czysty z gwinta.

Prosciutto crudo – królowa szynek! „Prosziutto krudo”, jest surowa i suszona. I oczywiście włoska.

Beaujolais – region we Francji będący zarazem nazwą produkowanego tam rodzaju czerwonego wina burgundzkiego. Dopóki nie zgooglowałem tematu, nawet nie próbowałem wymawiać na głos, bo w życiu nie wpadłbym na to, że „beaujolais” czyta się „bożole”.

Foie gras – cholernie drogi francuski pasztet z kaczych i gęsich wątróbek. Jak będziesz po wypłacie, to proś w Piotrze i Pawle o „fłagra”.

Paella – mistrzowski hiszpański specjał na bazie podsmażanego ryżu z szafranem. Gdy pierwszy raz zjadłem paellę z krewetkami w Barcelonie, popłakałem się ze szczęścia. W dużej mierze dlatego, że po godzinie odbijania się od zamkniętych drzwi, w końcu znaleźliśmy otwartą knajpę w trakcie siesty. O tym, że wymawia się „paeja”, dowiedziałem się dopiero czekając na samolot powrotny.

Prosecco – ambrozja klasy średniej, podawana w weekendy do śniadań w hipsterskich warszawskich knajpach. Po polsku: wytrawne wino musujące. Podobnie jak z „modżajto”, część osób celowo śmieje się z burżujstwa dla mas mówiąc „proseczio”, przy czym właściwe brzmienie to „prosekko”.

To tyle ode mnie, ale jak chcecie coś dorzucić do listy, to śmiało.

Od urodzenia, aż do połowy liceum nienawidziłem czytać książek i większość mojej biblioteczki to były pozycje z serii „Strrraszna historia”. Z czytaniem lektur odpadłem gdzieś na etapie „Janka muzykanta”, a potem zacząłem rzucać na tacę w podzięce za streszczenia. Torturowany „Dziećmi z Bullerbyn”, z „Krzyżakami”, czy „Potopem” nawet nie próbowałem się mierzyć. Odpadałem przed końcem pierwszego rozdziału i sięgałem po bryka. Książki kojarzyły mi się z karą. Byłem raczej grzecznym dzieckiem, ale gdy zdarzało mi się podpalić dom sąsiadów, babcia nie wyciągała pasa, tylko kazała siąść do „Pana Wołodyjowskiego”. Zazdrościłem dzieciom, które miały po prostu szlaban na telewizor. Czytanie było dla mnie cierpieniem i nie rozumiałem, jak ktoś mógł to robić z własnej woli.

Wszystko się zmieniło, kiedy kumpel namówił mnie na przeczytanie „Gry” Neila Straussa. Nagle okazało się, że pokonywanie kolejnych stron nie musi być bosym spacerem po szkle, bo nie dość, że forma wchodziła bez popijania, to jeszcze treść miała cokolwiek wspólnego z moim życiem. A konkretnie była odpowiedzią, na wiele bieżących bolączek. Pochłonąłem ją w kilka dni, a gdy skończyłem, pojawiło się we mnie dziwne uczucie. Uczucie, którego dotąd nie znałem i o które nigdy wcześniej bym się nie podejrzewał.

Chciałem przeczytać jeszcze jedną książkę.

W 2017 roku 62% Polaków nie przeczytało żadnej książki. Ponad połowa narodu przez bite 365 dni nie miała w swoich rękach nawet jednej pozycji. Jako osoba, która pisze, a przede wszystkim z tego pisania żyje, powinienem się oburzać, że Polacy nie czytają książek i rzucać w nich piorunami, ale szczerze mówiąc, momentami im się nie dziwię. Zwłaszcza widząc, jak zachowują się „bibliofile” i „miłośnicy literatury”. Czasami jest mi zwyczajnie za nich wstyd.

Czemu?

Sugerowanie, że osoby czytające są lepsze

Słyszeliście kiedyś, żeby ktoś uważał się za nadczłowieka, tylko dlatego, że słucha muzyki? Nie konkretnego gatunku, czy zespołu, po prostu muzyki? Albo, żeby jakiś kinomaniak manifestował wyższość nad resztą społeczeństwa, bo spędza każde popołudnie przed ekranem? Jak nadętym egocentrykiem trzeba być, żeby wmawiać reszcie ludzi, że jest się lepszym, tylko dlatego, że konsumuje się dany rodzaj wytworu kultury?

Co najśmieszniejsze, „miłośnicy literatury” uważają się najczęściej za niezwykle oświeconych, jednocześnie zupełnie nie zauważając, że to nie forma danego wytworu decyduje o jego wartości, tylko bezpośrednio sam wytworu. Jak można uznać, że książki wyłącznie dlatego, że są słowami na papierze, są lepsze niż albumy muzyczne, czy filmy? Trzeba mieć klapki na oczach, żeby stwierdzić, że książki z samej definicji niosą ze sobą więcej emocji i treści, niż choćby gry wideo.

To tak jakby powiedzieć, że spodnie są lepsze od butów, bo powstały w historii ludzkości jako pierwsze. Głupie, co?

Gardzenie osobami, które nie czytają

Dawanie do zrozumienia osobom nieczytającym przez osoby czytające, że wyłącznie przez brak kontaktu z literaturą są gorsze, jest w naszym kraju na porządku dziennym. W telewizji, w radiu, w internecie, słyszymy, że to wstyd nie czytać książek i skromne czytelnicze CV źle świadczy o człowieku. Tak jakby sam fakt kontaktu ze zdaniami wydrukowanymi na papierze sprawiał, że komuś rośnie współczynnik IQ.

Rynek wydawniczy jest przecież pełen gówno-książek i pseudoliteratury, która robi więcej złego niż dobrego. Choćby książka Beaty Pawlikowskiej o depresji, czy Karoliny Szostak o odżywianiu. Samo przerabianie drzew na pokryty tuszem papier nie sprawia, że ktokolwiek staje się mądrzejszy. Ważniejsze od pytania „czy czytasz?” jest „co czytasz?”. Co z tego, że spędzasz każdy wieczór z Kindlem w dłoni, jeśli masz na nim „50 twarzy Greya”?

I jeszcze to hasło „nie czytasz, nie idę z tobą do łóżka”. Gratuluje doboru partnera seksualnego pod kątem rodzaju konsumowanych wytworów kultury bez sprawdzania jakiej są one jakości. Nie mówiąc o tym, że jakoś do muzyki nie zachęca się ludzi przekazem „nie słuchasz = jesteś chujowy”. Wyobrażacie sobie, że jakaś wytwórnia filmowa próbowałaby przyciągnąć do ich nowej produkcji ludzi, mówiąc im wprost, że są beznadziejni, bo nie oglądają ich filmów? Nie ma to jak kogoś obrazić, żeby sprzedać mu swój produkt. Poczułeś się zachęcony?

Masturbowanie się do swojej biblioteczki

Tak jak nie czuję się jakoś specjalnie wyjątkowy przez to, że myję zęby, tak samo nie miałem poczucia, że przynależę do jakiejś osobnej grupy społecznej wyłącznie przez to, że czytam książki. Okazało się, że jak zwykle nie miałem racji. Na Facebooku jest sporo grup „czytelniczych”, przeznaczonych dla „prawdziwych miłośników literatury”, na przemian licytujących się między sobą, kto z nich jest największym bibliofilem i onanizujących do przeczytanych tytułów.

Przykładowy post? „Miałam kupić dziecku buty, ale trafiłam na wyprzedaż w Matrasie i już po wypłacie, hihihi”. Albo: „Spóźniłam się 3 godziny do pracy, ale przecież nie mogłam zostawić niedokończonego rozdziału #robotaniezając”. Ewentualnie: „Gdyby w Twoim domu wybuchł pożar i miałbyś wybór: uratować swoją rodzinę albo biblioteczkę, to ile tomów <Gry o tron> byłbyś w stanie unieść?”. I oczywiście masowe spamowanie fotami harlekinów trzymanymi na gołych nogach z patetycznym opisem, jakby to była jakaś „Iliada”.

Po setnym brandzlowaniu się do tego, że ktoś kupił siatkę kryminałów Mroza i siostra będzie musiała odwołać ślub, bo nie wyjdzie domu, dopóki nie skończy czytać, musiałem przemyć oczy spirytusem. Nigdy nie wiadomo, czy to nie jest zaraźliwe.

Fetyszyzowanie czytania

W moim odczuciu to największa bariera, która blokuje ludzi zupełnie nieczytających przed sięgnięciem po pierwszą książkę. Mam wrażenie, że kontakt z literaturą, za sprawą głównych zainteresowanych, urósł do rozmiarów takiego odchyłu jak jedzenie pizzy sztućcami. Media literackie pompują wokół książek atmosferę wyjątkowości, jakby Pan Jezus zeszedł z niebios i sam własnymi rękami zapisał te wszystkie strony, przez co większość ludzi się tego boi, bo czytanie nie jest przedstawiane jako coś zupełnie normalnego i naturalnego.

Mimo że kinematografia ma swoje festiwale, nagrody i też całą szopkę, to filmy nie są komunikowane jako dar od Boga zarezerwowany dla wybranych, tylko jak rozrywka. Dla śmiertelników. Literatura jest dokładnie tym samym, ale klęka się przed nią i pada na twarz, jakby chodziło o bliskie spotkanie trzeciego stopnia, a nie po prostu miłe spędzenie czasu. A właśnie to robi większość książek, dokładnie to samo, co wszystkie inne wytwory kultury: pomagają miło spędzić czas.

Po prostu.

Co zrobić, że więcej osób czytało książki?

Wrzuć na Facebooka, Instagrama albo Twittera zdjęcie ostatniej pozycji, która złapała Cię za serce i powiedz, z jakiego powodu warto po nią sięgnąć. Bez zadęcia i patetycznych gadek. Jeśli czytelnicy nie będą pokazywać, że czytanie jest naturalną czynnością i mówić o książkach na luzie, tak jak się mówi o filmach Marvela, to skąd osoby nieczytające będą miały wiedzieć, że warto się nimi zainteresować?

Nic nie ma takiej siły przebicia jak pozytywna rekomendacja. Myślisz, że wódka sprzedaje się tak dobrze dlatego, że osoby pijące zachęcają innych słowami „to wstyd, że w tym roku nie wypiłeś jeszcze ani jednego kieliszka”?

Komentarz do świata za oknem.

Czego uczy nas przedawkowanie narkotyków przez Mac Millera?